Ο τσοπάνος της ιστορίας την έπαθε, διότι χάριν
παιδιάς φώναζε σε ανύποπτο χρόνο «ΛΥΚΟΙ», «ΛΥΚΟΙ», οπότε έρχονταν οι
συγχωριανοί του και επληροφορούντο, εκεί επί τόπου, ότι επρόκειτο περί φάρσας…
Η
συγκεκριμένη ιστορία εκπέμπει ένα νόημα –
ή για την ακρίβεια κατασκευάζει ένα «σενάριο» με βάση ένα γνωμικό : Και το
γνωμικό είναι ότι κάθε έκκληση για βοήθεια, αλληλεγγύη, συστράτευση, πρέπει να
είναι σοβαρή.
Στο δια
ταύτα λοιπόν : Μια και έχουμε ζήσει συναγερμούς
και συναγερμούς αλλά και εκκλήσεις του ποδαριού με θέμα τη κοινή δράση,
ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά οι «πρωτοστατούντες»
θα έχουν αξιολογήσει τη κατάσταση και ΔΕΝ θα μας οδηγήσουν σε μια συγκέντρωση
ΑΝΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ με το βάθος και το πλάτος των προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν οι
λαοί στη Κύπρο και στην Ελλάδα…
Ως καμένος λοιπόν
από το χυλό εκδηλώσεων και εκδηλώσεων, θα
φυσήξω και το γιαούρτι αυτή τη φορά και ΔΕΝ
θα πω ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ ,
αλλά το πιο μετριοπαθές : Να είμαστε εκεί το απόγευμα της Κυριακής, για να
διαμαρτυρηθούμε και να αναστοχαστούμε το
μέγεθος της ενέργειας που πρέπει να καταβάλουμε, για να αποτινάξουμε το ζυγό της
νέας αποικιοκρατίας…
