Του Γιώργου Παπά
Ποιος πρόεδρος των Η.Π.Α περιόρισε, σε μεγάλο βαθμό, τους ελέγχους στο χρηματοπιστωτικό
σύστημα; Ο Δημοκρατικός Μπιλ Κλίντον. Ποιος Ευρωπαίος πρωθυπουργός έκανε το ίδιο στη χώρα του; Ο Εργατικός Τόνι Μπλερ. Ποια κυβέρνηση καθιέρωσε το μοντέλο της..........
μαζικής μερικής απασχόλησης και της κακοπληρωμένης εργασίας; Των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών του Γκέρχαρντ Σρέντερ με την περίφημη «Ατζέντα 2010».
Συμπέρασμα: Το σύστημα, στην πιο χυδαία και βάρβαρη εκδοχή του [καπιταλισμός-καζίνο], βρήκε στη σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία τον πιο πιστό και φανατικό υποστηρικτή του.
Και για τους τρείς ισχύει η φράση που είπε ο Έρικ Χόμπσμπαουμ για τον Τόνι Μπλερ: «Θάτσερ με παντελόνια». Και οι τρείς σήμερα είναι περιφερόμενοι ομιλητές σε διεθνή φόρα έναντι παχυλών αμοιβών.
Ισχύει, βεβαίως, και για άλλους ευρωπαίους ηγέτες που εξελέγησαν έχοντας στις αναπεπταμένες σημαίες τους τα συνθήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αναδιανομής του πλούτου, του κράτους δικαίου, των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων -και οι οποίοι, πιθανότατα, θα καταλήξουν θλιβερά υστερόγραφα στην ιστορία της Σοσιαλδημοκρατίας. Πρόδωσαν τις αξίες των παρατάξεών τους, υπέκυψαν στις προτροπές των ισχυρών του χρήματος και οδήγησαν τα κόμματά τους στην πλήρη ανυποληψία.
Όταν η νεαρή Ισπανίδα ρώτησε τους ηγέτες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στη σύναξη που είχαν προσφάτως στην Πορτογαλία, αν «η αντίσταση στις θανατηφόρες νεοφιλελεύθερες συνταγές θα ξεκινήσει από πεντάστερα ξενοδοχεία», πήρε την απάντηση από τον επικεφαλής της Διεθνούς Γ. Παπανδρέου ότι «η θέση μας είναι στους δρόμους και τα πεζοδρόμια».
Γέλασε ο κάθε πικραμένος.
Πού να τολμήσουν να κατεβούν στους δρόμους και τα πεζοδρόμια οι Θαπατέρο, Παπανδρέου και λοιποί αστέρες της «κυβερνώσας Αριστεράς». Θα τους πάρουν με τις πέτρες.
Αυτοί και οι πολιτικές τους έχουν βγάλει τους πολίτες στους δρόμους. Αυτοί και οι πολιτικές τους εκτόξευσαν την ανεργία στον ευρωπαϊκό Νότο σε δυσθεώρητα ύψη. Αυτοί και οι πολιτικές τους απονέκρωσαν τους θεσμούς κοινωνικής προστασίας. Αυτοί και οι πολιτικές τους κατάργησαν τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτοί και οι πολιτικές τους, στο παρελθόν, ευθύνονται για το δημοσιονομικό ξεσάλωμα, το όργιο ρουσφετολογίας, τα πελατειακά δίκτυα που οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση των χωρών τους. Αυτοί και οι πολιτικές τους άνοιξαν τις πόρτες στο Δ.Ν.Τ και στους μηχανισμούς ασφυκτικού ελέγχου της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.
Αυτοί οι τύποι, λοιπόν, και τα σκελετωμένα κόμματά τους έχουν το θράσος να εγκαλούν για ροπή στο λαϊκισμό, τον τυχοδιωκτισμό και για έλλειμμα δημοκρατίας τα αριστερά μέτωπα που κυβερνούν αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής [Βενεζουέλα, Ουρουγουάη, Βολιβία, Εκουαδόρ].
Αυτοί οι τάχα μοντέρνοι Σοσιαλδημοκράτες ανατριχιάζουν στη σκέψη ότι μπορεί να πετύχουν οι «λαικιστές» εκεί που αυτοί απέτυχαν παταγωδώς.
Και απέτυχαν γιατί υπέκυψαν στη γοητεία της ιδεολογίας του αντιπάλου τους. Υποκλίθηκαν χωρίς να δώσουν ούτε μία μάχη για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των τάξεων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Δεν προέβαλαν, έστω για την τιμή των όπλων, την παραμικρή αντίσταση στην οργανωμένη επίθεση των δυνάμεων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ξεπούλησαν όσο -όσο τη μεγάλη παράδοση του ιστορικού ρεύματος της Σοσιαλδημοκρατίας. Και τώρα κλαψουρίζουν πάνω από τα ερείπια που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Το θέαμα είναι αποκρουστικό. Το πιο εξοργιστικό, πάντως, είναι ότι δεν εκφέρουν ούτε λέξη αυτοκριτικής. Λες, και αυτό που συμβαίνει, δεν θα μπορούσε να αποτραπεί. Λες, και είναι κάτι σαν φυσικός νόμος. Αυτό, όμως, δεν είναι Αριστερά. Γιατί αν δεν είναι [και δεν είναι] Αριστερά «τα τσαπατσούλικα, αιματοβαμμένα πειράματα που έκαναν την ιδέα του Σοσιαλισμού να βρωμάει στα ρουθούνια αυτών που θα μπορούσαν να ωφεληθούν απ’ αυτόν» [Τέρι Ίγκλετον], δεν μπορεί να είναι Αριστερά και εκείνη που συμφιλιώνεται με την αδικία, τη φτώχεια και τις τεράστιες ανισότητες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Ποιος πρόεδρος των Η.Π.Α περιόρισε, σε μεγάλο βαθμό, τους ελέγχους στο χρηματοπιστωτικό
σύστημα; Ο Δημοκρατικός Μπιλ Κλίντον. Ποιος Ευρωπαίος πρωθυπουργός έκανε το ίδιο στη χώρα του; Ο Εργατικός Τόνι Μπλερ. Ποια κυβέρνηση καθιέρωσε το μοντέλο της..........μαζικής μερικής απασχόλησης και της κακοπληρωμένης εργασίας; Των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών του Γκέρχαρντ Σρέντερ με την περίφημη «Ατζέντα 2010».
Συμπέρασμα: Το σύστημα, στην πιο χυδαία και βάρβαρη εκδοχή του [καπιταλισμός-καζίνο], βρήκε στη σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία τον πιο πιστό και φανατικό υποστηρικτή του.
Και για τους τρείς ισχύει η φράση που είπε ο Έρικ Χόμπσμπαουμ για τον Τόνι Μπλερ: «Θάτσερ με παντελόνια». Και οι τρείς σήμερα είναι περιφερόμενοι ομιλητές σε διεθνή φόρα έναντι παχυλών αμοιβών.
Ισχύει, βεβαίως, και για άλλους ευρωπαίους ηγέτες που εξελέγησαν έχοντας στις αναπεπταμένες σημαίες τους τα συνθήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αναδιανομής του πλούτου, του κράτους δικαίου, των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων -και οι οποίοι, πιθανότατα, θα καταλήξουν θλιβερά υστερόγραφα στην ιστορία της Σοσιαλδημοκρατίας. Πρόδωσαν τις αξίες των παρατάξεών τους, υπέκυψαν στις προτροπές των ισχυρών του χρήματος και οδήγησαν τα κόμματά τους στην πλήρη ανυποληψία.
Όταν η νεαρή Ισπανίδα ρώτησε τους ηγέτες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στη σύναξη που είχαν προσφάτως στην Πορτογαλία, αν «η αντίσταση στις θανατηφόρες νεοφιλελεύθερες συνταγές θα ξεκινήσει από πεντάστερα ξενοδοχεία», πήρε την απάντηση από τον επικεφαλής της Διεθνούς Γ. Παπανδρέου ότι «η θέση μας είναι στους δρόμους και τα πεζοδρόμια».
Γέλασε ο κάθε πικραμένος.
Πού να τολμήσουν να κατεβούν στους δρόμους και τα πεζοδρόμια οι Θαπατέρο, Παπανδρέου και λοιποί αστέρες της «κυβερνώσας Αριστεράς». Θα τους πάρουν με τις πέτρες.
Αυτοί και οι πολιτικές τους έχουν βγάλει τους πολίτες στους δρόμους. Αυτοί και οι πολιτικές τους εκτόξευσαν την ανεργία στον ευρωπαϊκό Νότο σε δυσθεώρητα ύψη. Αυτοί και οι πολιτικές τους απονέκρωσαν τους θεσμούς κοινωνικής προστασίας. Αυτοί και οι πολιτικές τους κατάργησαν τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτοί και οι πολιτικές τους, στο παρελθόν, ευθύνονται για το δημοσιονομικό ξεσάλωμα, το όργιο ρουσφετολογίας, τα πελατειακά δίκτυα που οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση των χωρών τους. Αυτοί και οι πολιτικές τους άνοιξαν τις πόρτες στο Δ.Ν.Τ και στους μηχανισμούς ασφυκτικού ελέγχου της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.
Αυτοί οι τύποι, λοιπόν, και τα σκελετωμένα κόμματά τους έχουν το θράσος να εγκαλούν για ροπή στο λαϊκισμό, τον τυχοδιωκτισμό και για έλλειμμα δημοκρατίας τα αριστερά μέτωπα που κυβερνούν αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής [Βενεζουέλα, Ουρουγουάη, Βολιβία, Εκουαδόρ].
Αυτοί οι τάχα μοντέρνοι Σοσιαλδημοκράτες ανατριχιάζουν στη σκέψη ότι μπορεί να πετύχουν οι «λαικιστές» εκεί που αυτοί απέτυχαν παταγωδώς.
Και απέτυχαν γιατί υπέκυψαν στη γοητεία της ιδεολογίας του αντιπάλου τους. Υποκλίθηκαν χωρίς να δώσουν ούτε μία μάχη για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των τάξεων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Δεν προέβαλαν, έστω για την τιμή των όπλων, την παραμικρή αντίσταση στην οργανωμένη επίθεση των δυνάμεων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ξεπούλησαν όσο -όσο τη μεγάλη παράδοση του ιστορικού ρεύματος της Σοσιαλδημοκρατίας. Και τώρα κλαψουρίζουν πάνω από τα ερείπια που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Το θέαμα είναι αποκρουστικό. Το πιο εξοργιστικό, πάντως, είναι ότι δεν εκφέρουν ούτε λέξη αυτοκριτικής. Λες, και αυτό που συμβαίνει, δεν θα μπορούσε να αποτραπεί. Λες, και είναι κάτι σαν φυσικός νόμος. Αυτό, όμως, δεν είναι Αριστερά. Γιατί αν δεν είναι [και δεν είναι] Αριστερά «τα τσαπατσούλικα, αιματοβαμμένα πειράματα που έκαναν την ιδέα του Σοσιαλισμού να βρωμάει στα ρουθούνια αυτών που θα μπορούσαν να ωφεληθούν απ’ αυτόν» [Τέρι Ίγκλετον], δεν μπορεί να είναι Αριστερά και εκείνη που συμφιλιώνεται με την αδικία, τη φτώχεια και τις τεράστιες ανισότητες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
