ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΣΝΑΠΣ

Έχω υπόψη μου κάποιον ιστότοπο οικολογικών καλών προθέσεων, που υποστήριζε πρόσφατα ότι ένας  καταδικασμένος σε θάνατο από καρκίνο, θεραπεύτηκε  πίνοντας κρασί …Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την Αρχή της Αιτιότητας  , πιστεύω ότι η υποθετικά αιτιώδης σχέση «κρασί =θεραπεία καρκίνου»,  όχι μόνο δεν πείθει αλλά και  υπονομεύει την αξιοπιστία αυτών  που την  υποστηρίζουν…

Το κρασί  υπενθυμίζει ένα μεσαιωνικό γνωμικό -  πραγματικό κόσμημα  του  διαλεκτικού λόγου : «Η δόση κάνει το δηλητήριο». Το γνωμικό γνωματεύει(!)  εναντίον της υπερκατανάλωσης κρασιού, φυσικά από ένα άτομο…. Όταν όμως εμπλέκονται πολλοί στην κατανάλωση, τότε μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία οινοποίησης και εξαγωγές, μέχρι  τη μακρινή Κίνα.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ο «Αρχέλαος», γελοιογράφος  με σταθερό μοτίβο τους μεθυσμένους, τις κόκκινες μύτες και  τις αντρογυναίκες τους - που επέβαλαν τις δέουσες οικογενειακές κυρώσεις στους παραπτωματίες … Υπήρχε και το Κόμμα των Βαρελοφρόνων, γιατί η εμφιάλωση του κρασιού ήταν άγνωστη ή πολύ σικ για το   λαϊκό κοινό…..Στη συνέχεια  και για κάτι δεκαετίες, το κρασί εκτοπίσθηκε  από τα ελληνικά τραπέζια  προς όφελος άλλων οινοπνευματωδών. Η ανακάλυψη του ουϊσκυ on the rocks («πάνω στα βράχια», νόμιζε μια τύπισα παλαιάς κοπής….) όπως επίσης και  του τζιν τόνικ ή  του μπλάντυ μέρυ από πολλούς -  μηδέ της  «κουτσής μαρίας» εξαιρουμένης- είχε σαν αποτέλεσμα την υποχώρηση της εγχώριας οινοποιϊας και τεχνογνωσίας.

Ευτυχώς τα πράγματα άλλαξαν. Σήμερα  η ελληνική οινοποίηση σώζει σε ένα κάποιο βαθμό το εμπορικό ισοζύγιο  - όπως επίσης σώζει και αρκετούς  ελληνικούς εγκεφάλους από  σερβιριζόμενες «μπόμπες»,  δηλαδή νοθευμένα ποτά, και συγκεκριμένα  ποτά που λόγω της υψηλής τιμής τους είναι «αξιονόθευτα»….

Δεν είναι τυχαίο ότι στη τρέχουσα περίοδο,  διοργανώνονται πολλές εκθέσεις με οινοποιητικά  προϊόντα υψηλότατης προστιθέμενης αξίας στην ελληνική οικονομία :  Λόγου χάρη η έκθεση «Διονύσια»,  στο Ζάππειο, 8-10 Φεβρουαρίου,  με 110 οινοποιούς . Δεν είναι επίσης περίεργο  ότι στο ξεκίνημα του «Εναλλακτικού Σχολείου Οικολογικής Γεωργίας» στο κτήμα Αρβανίτη (27.1.2013) το ενδιαφέρον για τον αμπελώνα με βιολογικές-οικολογικές μεθόδους κατείχε  υψηλή  θέση στις προτιμήσεις των «σπουδαστών»….

Και κάτι ακόμη, (οινο)πνευματώδες  : Ο Γκαούτσο Κώτσο και ο Αντρίκο ντελ Πάσο στο γνωστό κωμωδιογράφημα του Χάρυ Κλυν, πρόβαλαν  αντίστοιχα το κρασί και την τεκίλα, μέχρι που ο πρώτος «υποχωρούσε» ενώ ο  δεύτερος – στη συνέχεια – προσχωρούσε στη θέση του πρώτου(!), καταδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο ότι όλοι (οι πολιτικοί) είναι τα ίδια σκατά….

Ας εκσυγχρονίσουμε το στορυ αλλάζοντας   ονόματα και ποτά (Μέρκελ, Τσίπρας, σναπς, κρασί ) και ας ευχηθούμε  : Όχι επανάληψη μιας κωμωδίας από μια  τραγωδία….
Εν όψει, έργο του Κώστα Κουνάδη