Της Κατερίνας Aγγελιδάκη
Όλοι διαβάσαμε υπερηφάνως το πρωτοσέλιδο αφιέρωμα της
«International Herald Tribune» για την Κική Δημουλά, στο οποίο, εκτός από το
ποιητικό έργο της, μιλάει με δραματικό τρόπο για την κατάσταση της χώρας μας.
«Σκότος και χάος» είναι οι λέξεις που διάλεξε η εθνική μας ποιήτρια για να περιγράψει τι βιώνει η σύγχρονη Ελλάδα. Αναφερόμενη, μάλιστα, στα χρόνια της δικτατορίας δήλωσε πως τότε «διώκονταν μόνο οι αριστεροί, τώρα όλη η χώρα είναι υπό διωγμό». Ενώ σήμερα, στην Ελλάδα των απανωτών Μνημονίων, και η ίδια, όπως όλος ο κόσμος, καλείται να πληρώσει τα σπασμένα «επειδή 100 άτομα καταχράστηκαν την εξουσία». Σωστά τα λέει και μπράβο της.
Δεν είναι μικρό πράγμα να εκπροσωπείς τη διανόηση της χώρας σου διεθνώς στέλνοντας ένα ηχηρό και σκληρό μήνυμα που θα φτάσει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Μόνο που όλοι εμείς οι «διωκόμενοι» δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι που η κυρία Δημουλά διαλέγει να μη μας θυμίσει. Ότι και εκείνη, μαζί με άλλους 31 έγκριτους Έλληνες των γραμμάτων και των τεχνών, έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή της στην περίφημη διακήρυξη με τον «πιασάρικο» τίτλο «Τολμήστε!», προτρέποντας τους κυβερνώντες «να κάνουν τα απαραίτητα για τη σωτηρία της χώρας, μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας».
Στο ίδιο κείμενο οι υπογράφοντες φρόντισαν να στηλιτεύσουν τις «φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές, εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης». Το κείμενο δημοσιεύτηκε την 1 η Ιουνίου του 2011 και, πέρα από την αυταπόδεικτη αναπαραγωγή των γνωστών διλημμάτων της τρόικας και την απροσχημάτιστη προτροπή να ενδώσουμε σε όλες τις πιέσεις των ισχυρών, υπήρξε μια πολιτική παρέμβαση σε μια εποχή που η κυρία Δημουλά και οι λοιποί διανοούμενοι δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται σε καμία κατάσταση πλάνης. Είχαν ήδη γίνει μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, είχαν ήδη κλείσει χιλιάδες επιχειρήσεις, είχαν ήδη απολυθεί χιλιάδες εργαζόμενοι. Όσα ακόμα χειρότερα επακολούθησαν είχαν ήδη δρομολογηθεί και τα γνωρίζαμε.
Ούτε η κυρία Δημουλά ούτε κανένας από τους πνευματικούς ανθρώπους που υπέγραψαν τη διακήρυξη ασχολήθηκαν τότε με την αδυναμία των φτωχότερων να αντεπεξέλθουν στοιχειωδώς στις ανάγκες της πιο απλής καθημερινότητας. Αλλά ούτε και τώρα καμιά - ύστατη έστω - δήλωση αυτοκριτικής, λες και οι ποιητές δεν κάνουν ποτέ λάθος.
Αντ’ αυτού μια ποιητική κραυγή περί «σκότους και χάους». Εσάς σας φτάνει; Εμένα όχι.
ΠΗΓΗ : Το Ποντίκι,
«Σκότος και χάος» είναι οι λέξεις που διάλεξε η εθνική μας ποιήτρια για να περιγράψει τι βιώνει η σύγχρονη Ελλάδα. Αναφερόμενη, μάλιστα, στα χρόνια της δικτατορίας δήλωσε πως τότε «διώκονταν μόνο οι αριστεροί, τώρα όλη η χώρα είναι υπό διωγμό». Ενώ σήμερα, στην Ελλάδα των απανωτών Μνημονίων, και η ίδια, όπως όλος ο κόσμος, καλείται να πληρώσει τα σπασμένα «επειδή 100 άτομα καταχράστηκαν την εξουσία». Σωστά τα λέει και μπράβο της.
Δεν είναι μικρό πράγμα να εκπροσωπείς τη διανόηση της χώρας σου διεθνώς στέλνοντας ένα ηχηρό και σκληρό μήνυμα που θα φτάσει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Μόνο που όλοι εμείς οι «διωκόμενοι» δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι που η κυρία Δημουλά διαλέγει να μη μας θυμίσει. Ότι και εκείνη, μαζί με άλλους 31 έγκριτους Έλληνες των γραμμάτων και των τεχνών, έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή της στην περίφημη διακήρυξη με τον «πιασάρικο» τίτλο «Τολμήστε!», προτρέποντας τους κυβερνώντες «να κάνουν τα απαραίτητα για τη σωτηρία της χώρας, μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας».
Στο ίδιο κείμενο οι υπογράφοντες φρόντισαν να στηλιτεύσουν τις «φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές, εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης». Το κείμενο δημοσιεύτηκε την 1 η Ιουνίου του 2011 και, πέρα από την αυταπόδεικτη αναπαραγωγή των γνωστών διλημμάτων της τρόικας και την απροσχημάτιστη προτροπή να ενδώσουμε σε όλες τις πιέσεις των ισχυρών, υπήρξε μια πολιτική παρέμβαση σε μια εποχή που η κυρία Δημουλά και οι λοιποί διανοούμενοι δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται σε καμία κατάσταση πλάνης. Είχαν ήδη γίνει μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, είχαν ήδη κλείσει χιλιάδες επιχειρήσεις, είχαν ήδη απολυθεί χιλιάδες εργαζόμενοι. Όσα ακόμα χειρότερα επακολούθησαν είχαν ήδη δρομολογηθεί και τα γνωρίζαμε.
Ούτε η κυρία Δημουλά ούτε κανένας από τους πνευματικούς ανθρώπους που υπέγραψαν τη διακήρυξη ασχολήθηκαν τότε με την αδυναμία των φτωχότερων να αντεπεξέλθουν στοιχειωδώς στις ανάγκες της πιο απλής καθημερινότητας. Αλλά ούτε και τώρα καμιά - ύστατη έστω - δήλωση αυτοκριτικής, λες και οι ποιητές δεν κάνουν ποτέ λάθος.
Αντ’ αυτού μια ποιητική κραυγή περί «σκότους και χάους». Εσάς σας φτάνει; Εμένα όχι.
ΥΓ. της ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ
Για το κείμενο των 32, έγραφα στις 2.6.2011 :
«Αοριστολογούν , υπεκφεύγουν,
υπαινίσσονται πράγματα εναντίον των αντιπολιτευομένων και κάνουν προμόσιον της
κυβερνητικής εκδοχής περί εθνικής ομοψυχίας. Είναι σαφές, οι άνθρωποί
μας είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης…»
