Τώρα που
πέθανε η Ισραηλο-αράβισα Μαριάμ Αμάσχ ηλικίας 124 ετών (!), και καθώς το εορταστικό ευχολόγιο εστιάζεται στο «Χρόνια
πολλά», σκέπτομαι την ειδησεογραφία μιας εφημερίδας
των αρχών του προηγούμενου αιώνα, που
έλεγε : «γέρων τεσσαρακοντούτις
παρεσύρθη υπό αμάξης» …. Κάποτε η πληροφορία
αυτή υπεισερχόταν σε διάφορες κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, ως ένδειξη βελτίωσης των όρων ζωής….
Έχω υπόψη
μου αποσπάσματα από το έργο του Αντρέ Γκορζ , όπου ο συγγραφέας επικροτεί ένα είδος «φυσικού θανάτου» για μια χωρίς παρατεταμένους πόνους αποχώρηση από τη ζωή. Παρ’ όλα αυτά υποστηρίζω
ότι επίσης «φυσική» είναι η αντίσταση μέχρις εσχάτων και η
νομιμοφροσύνη απέναντι στην ύπαρξή μας. Κάτι τέτοια επιχειρήματα
επιστράτευα σε ένα φίλο καρκινοπαθή, όταν βρισκόταν «στις κακές του»…
Παλιά η τρίτη ηλικία ήταν εξαιρετικά σύντομη , η τέταρτη ηλικία ανύπαρκτη, ενώ οι ηλικιωμένοι συχνά επέστρεφαν στην παιδικότητα της άκρατης
βιασύνης…Σε μια επιστολή του σε κάποια κυρία ο Γάλλος φιλόσοφος Μοντένιος
(1633-1692) μιλούσε - «στα γεράματά του»
- για τη σπουδή
με την οποία προσπαθούσε να υπεραναπληρώσει το έλλειμμα χρόνου…Σήμερα αυτή η
σπουδή δεν χρειάζεται - τουλάχιστον σε όσους είναι «νεόγεροι» , δηλαδή γέροι νέας εσοδείας, δηλαδή σαν κι εμένα….
Η εφεύρεση
του διαδικτύου έχει μειώσει το ρόλο των γέρων στην κοινωνία, οι οποίοι κάποτε το έπαιζαν «μηχανές αναζήτησης της Google»…Έχω
πάντως υπόψη μου ηλικιωμένους οι οποίοι απέχουν συστηματικά των γνωστών αυτιστικών
προτάσεων ( «στην εποχή μας όλα
ήταν ωραία, καλά, ηρωϊκά , bla, bla,
bla » ) και επιδίδονται συστηματικά στο είδος του χιούμορ (μπλακ και
άραχνο…) που γνωρίζουν καλύτερα …. Ένας
τέτοιος γέρος στον εργασιακό μου χώρο, απευθυνόμενος σε κάποιο συνάδελφο που αρρώστησε και έπεσε «λιώμα» σε ένα καναπέ, του είπε : «Σήκω πάνω ρε μακάκα, αν πεθάνεις εδώ ποιος θα σε κουβαλάει ;»
Το βίωμα του
χρόνου είναι διαφορετικό από ηλικία σε ηλικία. Ο παιδικός χρόνος είναι σχεδόν μηδενικός, καθώς όλος ο περίγυρος
φαίνεται αναλλοίωτος σαν κόμικ. Η άρση αυτής της μεταφυσικής
ολοκληρώνεται στη μέση ηλικία, ενώ στην «προκεχωρημένη» οι πιο νοήμονες αισθάνονται καταδικασμένοι σε θάνατο χωρίς προσδιορισμένη
ημερομηνία εκτέλεσης. Κατ’ εξαίρεση κάποιοι πολιτικοποιημένοι ζουν τους στίχους του Μαγιακόφσκυ ( «Με φλογισμένα χείλη πιες
γονατιστός – απ’ το ποτάμι που το λένε γεγονός») χωρίς να απασχολούνται με τη σκέψη των μεγάλων , υπεριστορικών, γεωλογικών και αστροφυσικών χρόνων…
Τελικά θα
υποστηρίξω ότι σε αντίθεση με τα λεφτά του ΓΑΠ (εδώ τετράκις χρήση του αντιβασκανιακού επιφωνήματος «φτουσκουληκομυρμηγκότρυπα») ,
χρόνια υπάρχουν…Αφού ο Ζολώτας, ο Κριαράς, ο Λεβύ Στρως, ο στρατηγός
Γκιαπ, ξεπέρασαν τα 100 , γιατί κι εμείς να μη μοιράζουμε «χρόνια πολλά»; Γιατί αυτό να εκλαμβάνεται ως προεκλογική υπόσχεση;
YΓ. Υποψιάζομαι "ΠΟΝΤΙΚΙ" πίσω από τη φωτογραφία και τη λεζάντα (για το τέλος του κόσμου στις 21.12.12), αλλά δεν είμαι σίγουρος...Πάντως έχει τρομερή πλάκα....
