Υποθέτω ότι όλοι θυμόμαστε την εποχή που οι τράπεζες «την
έπεφταν» στον καθένα, για να του προτείνουν να συνομολογήσει ένα οποιοδήποτε δάνειο
: Που θα μπορούσε να είναι οικιστικό, σπουδαστικό, καταναλωτικό, εξοχικής κατοικίας,
αυτοκινητο-δάνειο, διακοπο-δάνειο, ακόμη και ταβερνο-δάνειο….Και τώρα που ήλθαν
τα πράγματα όπως ήλθαν , τώρα που οι αρχιερείς του πιστωτικού εκμαυλισμού
παίρνουν πρώτη προτεραιότητα στα εγχειρήματα «σωτηρίας», οι βολές των τροϊκανών
πλήττουν ιδιαίτερα αυτούς που
δανείστηκαν για να αποκτήσουν σπίτι …Η «μεταχρονολόγηση»
της αρχής των πλειστηριασμών ακινήτων, από το τέλος του 12 στο τέλος του 13,
δεν μετριάζει το βάρος εναντίον των
οφειλετών, που πάλεψαν για να φύγουν από το νοίκι μέχρι να διαπιστώσουν ότι το
νοίκι έγινε επαχθέστερο… Γράφει σε ένα άρθρο( «Σώστε την πρώτη κατοικία! Όχι
μόνο τις τράπεζες») που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Hellenic
Mail η Μαρία Γ. Σιαφάκα :
«….. πρέπει .. η κυβέρνηση
να αποτιμήσει τα δάνεια σύμφωνα με την τρέχουσα τιμή των κατοικιών και με αυτό
τον τρόπο να επιμηκύνει το δανεισμό από σαράντα έως εξήντα χρόνια για να
μπορούν οι άνθρωποι να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους με δόσεις που θα
αντιστοιχούν στις πραγματικές τους οικονομικές δυνατότητες»..
Όλο το άρθρο της Σιαφάκα
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία είναι το πρόβλημα της πρώτης
κατοικίας. Το μεγαλύτερο ποσοστό των πρώτων κατοικιών στην Ελλάδα είναι
υποθηκευμένο στις τράπεζες.
Από την άλλη μεριά τα ελληνικά
νοικοκυριά έχουν απολέσει ήδη από τα φορολογία, τα χαράτσια, τη μείωση των
μισθών τουλάχιστον το 50% των εισοδημάτων τους και έτσι βρίσκονται σε προφανή
αδυναμία να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, τις υποχρεώσεις
τους προς την εφορία, τις υποχρεώσεις τους σε άλλους οργανισμούς ακόμη και τις
στοιχειώδεις υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά τους, να τους προσφέρουν δηλαδή τα
καθημερινά.
Η κατάσταση δεν φαίνεται να αντιστρέφεται έστω και σε μακροχρόνια προοπτική και κατά συνέπεια το θέμα της πρώτης
κατοικίας θα πρέπει να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά από την Κυβέρνηση και από
τις τράπεζες. Για τη σωτηρία των τραπεζών το όλο σύστημα μεριμνά καθημερινά.
Είναι λοιπόν αδιανόητο να μην υπάρχει μέριμνα για τους ανθρώπους με αποτέλεσμα
οι Έλληνες να βρίσκονται σε κίνδυνο να απολέσουν ό,τι πιο πολύτιμο έχουν,
σύμφωνα με την παράδοσή τους, το σπίτι τους.
Θα πρέπει λοιπόν η κυβέρνηση
να αποτιμήσει τα δάνεια σύμφωνα με την τρέχουσα τιμή των κατοικιών και με αυτό
τον τρόπο να επιμηκύνει το δανεισμό από σαράντα έως εξήντα χρόνια για να
μπορούν οι άνθρωποι να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους με δόσεις που θα
αντιστοιχούν στις πραγματικές τους οικονομικές δυνατότητες.
Οι τράπεζες λογικά δεν
θα πρέπει να φέρουν καμία αντίρρηση. Ας μην ξεχνάμε ότι την εποχή των παχέων
αγελάδων οι τράπεζες παρακαλούσαν τους πολίτες για να τους δανείσουν και
μάλιστα πέρα από κάθε λογική τραπεζικής ασφάλειας που μας έφερε σε αυτή τη
δύσκολη θέση τελικά.
Οι τράπεζες δεν είναι δυνατό να διασώζονται και ως επιχειρήσεις να κερδίζουν πάντα. Και την ώρα που τα
νοικοκυριά έχουν χρεοκοπήσει δεν είναι δυνατό αυτές να κερδίζουν πάνω στη
χρεοκοπία και την καταστροφή των πολιτών.
