Του Δημήτρη
Κωνσταντακόπουλου
Την εξωφρενική θέση ότι η
Τουρκία έχει λόγο στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης
υιοθέτησε, σύμφωνα με απολύτως αξιόπιστες και εξακριβωμένες πληροφορίες, η
λιβυκή πλευρά στις πρόσφατες συνομιλίες με την ελληνική κυβέρνηση. Η Τρίπολη
θεωρεί ότι το θέμα των θαλασσίων ζωνών στη Μεσόγειο πρέπει να λυθεί σε
«περιφερειακό επίπεδο» και όχι διμερώς, με τις διαδικασίες που προβλέπει η
Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Ταυτόχρονα, μοιάζει να οδεύει προς επιτυχία
η αμερικανική προσπάθεια επαναπροσέγγισης
Ισραήλ και Τουρκίας,
διαψεύδοντας οικτρά διάφορους εγχώριους, αυτοσχέδιους «Μέτερνιχ» και
«Κλαούζεβιτς», που θεώρησαν ότι η σύγκρουση Τελ Αβίβ και ‘Αγκυρας είναι ένα
σίγουρο στήριγμα για να δείξουν ότι αντιμετωπίζουν, με τη βοήθεια του εβραϊκού κράτους, προβλήματα που
δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν στηριγμένοι στις εθνικές δυνάμεις. Επιδιώκοντας
έτσι να πετύχουν με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια: να εμφανίζονται «εθνικά ρωμαλέοι»
και να τάχουν καλά με τους «πλούσιους και ισχυρούς» toυ κόσμου.
Ο «λιβυκός αιφνιδιασμός» της Αθήνας θα μπορούσε,
θεωρητικά, να λειτουργήσει και ως «ουδέν κακόν αμιγές καλού», δηλαδή να χρησιμεύσει
στην κυβέρνηση για να συνειδητοποιήσει το εθνικά επικίνδυνο, αν όχι
τυχοδιωκτικό της όλης «ΑΟΖολογίας» και «πετραιολολογίας», στις οποίες ενεπλάκη,
άνευ του παραμικρού πιθανού εθνικού οφέλους.
Ο «λιβυκός αιφνιδιασμός»
υποδεικνύει ότι, πέραν του κινδύνου μιας τελείως ανεπιθύμητης, ειδικά τώρα,
ελληνο-τουρκικής έντασης, υφίσταται και ένας ακόμα: ο πρακτικός «διαμελισμός» της χώρας, του ορυκτού
πλούτου και της γεωπολιτικής της «υπεραξίας» σε μια ζώνη ισραηλινών και μία
τουρκικών συμφερόντων. Ιδίως αν υιοθετηθεί η, τουλάχιστο παράδοξη, ιδέα της
μερικής επέκτασης των χωρικών υδάτων και της μερικής ανακήρυξης ΑΟΖ. Η
διαδικασία έκπτωσης του ελληνικού έθνους-κράτους κινδυνεύει να οδηγήσει σε
συμφωνίες διαφόρων «νταβατζήδων» επί του σώματος της χώρας.
Ανώφελοι τυχοδιωκτισμοί
Υπενθυμίζουμε ότι, όπως
υποστηρίξαμε - και μαζί όλοι ανεξαιρέτως οι ‘Ελληνες ειδικοί στο
διεθνές και το δίκαιο της θάλασσας - η ανακήρυξη ΑΟΖ ουδόλως είναι απαραίτητη
στη διεκδίκηση της κυριότητας και την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων (επαρκεί
η υφαλοκρηπίδα, φυσικό δικαίωμα των κρατών, άρθρα 74 και παραπέρα της Σύμβασης
για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ). Επιπλέον, ο διεθνής θόρυβος που ξεσηκώσαμε για τους υδρογονάνθρακες
μπορεί να στοιχίσει στον ελληνικό λαό έως εκατό
δις, αν χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα
για να μη κουρευτεί το χρέος.
Σήμερα, ο ελληνικός
ορυκτός και λοιπός εθνικός πλούτος δεν κινδυνεύει τόσο από την Τουρκία ή άλλες
χώρες. Κινδυνεύει κυρίως από εξωτερικό καταναγκασμό αποπληρωμής μη βιώσιμου
χρέους, σε συνδυασμό με τις πρωτοφανείς στην ιστορία της ανθρωπότητας
(Κασιμάτης) αποικιακές δανειακές συμβάσεις. Σε αυτό το ζήτημα οφείλουν να
στρέψουν την προσοχή τους οι πατριώτες.
Ερήμην του κράτους η
πολιτική για πετρέλαια/ΑΟΖ !
Ελπίζουμε ότι ο
Πρωθυπουργός θα επανεξετάσει το όλο θέμα από μηδενική βάση, καλώντας όλους τους
ειδικούς επιστήμονες και όχι διάφορους αυτόκλητους ειδικούς-φωστήρες. ‘Όπως επίσης
θα δώσει άμεσα εντολή για τη στελέχωση
και περαιτέρω ανάπτυξη της Αρχής Υδρογονανθράκων, η οποία θεσμοθετήθηκε πέρυσι,
αλλά έμεινε στα χαρτιά, ελλείψει προσωπικού.
Πως είναι δυνατόν να
παίρνονται αποφάσεις και να χαράσσονται πολιτικές επί τόσο κεντρικών θεμάτων
και να μην υπάρχει ούτε ένας κρατικός φορέας να ασχολείται, επίσημα και
υπεύθυνα, με τους υδρογονάνθρακες; Πως γίνεται να παίρνονται αποφάσεις σε
βαρύνοντα εθνικά θέματα και να μην ζητείται η γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας
του Υπουργείου Εξωτερικών και των αρμόδιων διευθύνσεών του, όπως και του
Υπουργείου Ενέργειας, ή η συμφωνία του Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής;
Φοβούμεθα ότι διάφορες «ιδέες» που εξετάζονται τώρα στο Μαξίμου, μεταξύ άλλων
μια «μπάσταρδη» μορφή μισο-ανακήρυξης ΑΟΖ, χωρίς ουσιαστικές νομικές συνέπειες,
δια της ανακοινώσεως συντεταγμένων ερευνών και διάφορα άλλα, δεν είναι σοβαρά
σχέδια και συχνά επηρεάζονται από εσωτερικές
πολιτικές σκοπιμότητες, που δεν θάπρεπε να έχουν καμιά επιρροή στην
εξωτερική-αμυντική πολιτική.
Υψηλόβαθμος διπλωμάτης,
που διαφωνεί με την ακολουθούμενη στο ζήτημα των θαλασσίων ζωνών πολιτική,
υποστηρίζει: «καταφέραμε το ακατόρθωτο. Και λάθος πολιτική να υιοθετούμε και
λάθος να την εφαρμόζουμε!» Κατά τον ίδιο αξιωματούχο, η πολιτική άμεσης ανακήρυξης
ΑΟΖ είναι μια πολιτική που ενθαρρύνεται κυρίως από το Τελ Αβίβ για δικούς του
λόγους. Αν την υιοθετήσει η Αθήνα, θα έπρεπε, τουλάχιστο, να συνεννοηθεί
επαρκώς με την αμερικανική και ισραηλινή διπλωματία, ώστε να μην αιφνιδιάζεται
εδώ κι εκεί. ‘Ισως όμως νομίζει ότι έχει συνεννοηθεί (όπως ο κ. Παπανδρέου
νόμιζε ότι Μέρκελ και Σαρκοζί συμφωνούσαν με το δημοψήφισμα, ενώ διαφωνούσαν
και τον απέλυσαν!). «Στην Ελλάδα, εκτός από τη θεωρία
της συνωμοσίας, υπάρχει και η συνωμοσία της βλακείας», υπογραμμίζει - χρησιμοποιώντας
άλλη λέξη - κορυφαίος πολιτικός παράγων, με τεράστια πείρα σε θέματα εξωτερικής
πολιτικής.
Προσεγγίζουμε το
Τελ-Αβίβ, αλωνίζει η ‘Αγκυρα
Η μετατόπιση στο
εξωφρενικό των λιβυκών θέσεων αντανακλά τη δραστηριοποίηση της τουρκικής
διπλωματίας στην οποία έχει ανοίξει νέους «διαδρόμους» τόσο η πτώση των
αραβικών στρατιωτικο-εθνικιστικών καθεστώτων, όσο και η ελληνο-ισραηλινή και
κυπρο-ισραηλινή προσέγγιση. ‘Οχι τόσο αυτή καθ’ εαυτή, όσο με τον υποτελή,
αδιάκριτο και επιπόλαιο τρόπο που οργανώθηκε. Μεσο-μακροπρόθεσμα, υποστηρίζουν
καλοί γνώστες των ελληνο-αραβικών σχέσεων, η κατάσταση αυτή διευκολύνει τη
δράση της τουρκικής διπλωματίας σε όλη την περιοχή, στερεί Ελλάδα και Κύπρο από
στρατηγικής σημασίας συμπάθειες, που τις προστάτευσαν στο παρελθόν και
διευκολύνει τη σύμπηξη «σουννιτικής ημισελήνου», με τη συμμετοχή της Τουρκίας,
στην Ανατολική Μεσόγειο.
Konstantakopoulos.blogspot.com, Δημοσιεύτηκε στην
«Ελλάδα αύριο» της 27.12.2012
