Συναντάω
κάποιο φίλο, πατέρα παιδιού «με ειδικές ανάγκες». Πιάνουμε συζήτηση και χωρίς πολλές
εισαγωγές μου λέει : «Εγώ μπορώ να πεθάνω»….
Εννοεί ότι πλέον
δεν έχει την έγνοια για το τι θα γίνει μετά το θάνατό του το παιδί του, σε πιο θλιβερό ίδρυμα θα
καταλήξει, ποια θλιβερή ζωή θα περάσει ….Και τούτο γιατί βρέθηκε στο εξωτερικό μια θαυμάσια λύση, που
διασφαλίζει -σε βάθος χρόνου- ποιότητα και
εργασιακές προοπτικές για μια υποβοηθούμενη μικροκοινωνία από άτομα με ειδικές ανάγκες…
Πρόσφατα
έκλεισε τις πόρτες του το «Σικιαρίδειο ‘Ιδρυμα», λόγω μη χρηματοδότησης από το
κράτος….
Μιλάω με μια
μητέρα παιδιού με νοητική υστέρηση, που πήγαινε στο Σικιαρίδειο. Εδώ και πολλές
ημέρες, ο γιός της ξυπνάει το πρωϊ, ετοιμάζει τη τσάντα του και πηγαίνει στο
μπαλκόνι του σπιτιού τους , από όπου αγναντεύει το πούλμαν- δηλαδή αυτό που
μέχρι τη προηγούμενη σχολική περίοδο πήγαινε τα παιδιά στο Ίδρυμα. Το πούλμαν δεν έρχεται και το παιδί
ψιλοβολεύεται εδώ κι εκεί, αναμένοντας το επόμενο πρωϊνό…..
