Πολλά και διάφορα στοχαστικά είπε ο Αλέκος Αλαβάνος σε πρόσφατη εκδήλωση, θέτοντας όχι μόνο την ουσία
του προβλήματος αλλά και την παράμετρο του χρόνου….
«Υπάρχει το θέμα του χρόνου. Η παύση πληρωμών
για το δημόσιο χρέος και η αποχώρηση από το ευρώ, το "Σχέδιο Β",
είναι κατεπείγοντα. Και είναι ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα πώς και θα γίνει ταχύτατα
και θα είμαστε στοιχειωδώς έτοιμοι γι αυτό. Με πάνω από το 25% επίσημη ανεργία,
με πάνω από το 50% ανεργία στο άνθος του τόπου, τη νεολαία, με τη μισή Ελλάδα
στη φτώχεια, με τα μισά μαγαζιά και επιχειρήσεις κλειστά, σε σχέση με πριν τρία
χρόνια δεν μπορούμε να τους λέμε: "Περιμένετε θα αποφασισθούν τα ευρωομόλογα",
"Περιμένετε θα έρθει ο Ολάντ", "Περιμένετε θα διαπραγματευθούμε
καλύτερα", "Περιμένετε θα ζητήσουμε να εφαρμοσθούν τα μέτρα για τις
τράπεζες της Ισπανίας και στις δικές μας". Ο λαός έχει απόλυτο δικαίωμα να μη περιμένει
καθόλου, ούτε στιγμή, και ας
συνειδητοποιήσουμε ότι η έκρηξη της οργής του θα είναι "τυφλή" αν δεν
υπάρξει άμεση και πειστική διέξοδος»
Είναι αμφίβολο βέβαια το κατά πόσο ο λαός θα τηρήσει τη ντετερμινιστική
πρόβλεψη του Αλέκου Αλαβάνου και θα εκραγεί, όπως επίσης είναι αμφίβολο το ποιος θα επωφεληθεί από μια έκρηξη. Γι αυτό
μεγαλύτερη αξία από τις «εξωστραφείς» προβλέψεις του, έχουν οι αυτοκριτικές θέσεις του σχετικά με τον άμεσο ιδεολογικό του περίγυρο, οι οποίες είναι προϊόν αρτιότερης γνώσης:
«Όσοι
στην Αριστερά έχουμε την άποψη για την αποχώρηση από την Ευρωζώνη έπρεπε να
είχαμε δουλέψει περισσότερο σε αυτή την κατεύθυνση. Κι όχι μόνον ιδεολογικά ή
σε μια γενική προσέγγιση»…..Το «Σχέδιο Β» δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν,
κλείσιμο στον εαυτό μας, εσωστρέφεια, αυτάρκεια, βαλκανικός επαρχιωτισμός ……Είναι
μια τολμηρή κίνηση θετικού
μετασχηματισμού της συμμετοχής μας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας.
Αυτή την έχουν στρεβλώσει πλήρως οι Βρυξέλλες καταδικάζοντάς μας στη μόνιμη
θέση του φτωχού, του οφειλέτη, του επαίτη και μας παρουσιάζουν κι από πάνω σαν
ρεμάλια. Ανάμεσα στις ίδιες τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες βλέπουμε να
έχουν προφυλαχθεί καλύτερα από τη διεθνή κρίση αυτές που έχουν εθνικό νόμισμα,
η Σουηδία από την Ισπανία, η Δανία από την Πορτογαλία, η Πολωνία από τη
Σλοβακία. Γι αυτό και η τομή που υποστηρίζει το "Σχέδιο Β" δεν είναι
νοσταλγία για τη δραχμή της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου, αλλά ανοικτή πρόταση
για μια νέα ισότιμη ευρωπαϊκή οικονομική -και νομισματική- συνεργασία».
Εδώ και αρκετό καιρό, από τον ιστότοπο
αυτό και όχι μόνο, έχουμε εξηγήσει ότι το «υπαρκτό ευρώ» ως αντανάκλαση του νεοφιλελεύθερου, μη παρεμβατικού «ευρωκράτους»,
αφήνει τις οικονομίες ευάλωτες στην ύφεση και τους φτωχούς ευάλωτους στη φτώχεια . Αντίθετα ένα εθνικό νόμισμα που επιτελεί
παρεμβατικές λειτουργίες κοντά στις παραδοσιακές κλασικές
λειτουργίες (μέσου πληρωμών, αποτίμησης αξιών, αποθησαυρισμού κλπ), έχει τη
δυνατότητα (και μόνο τη δυνατότητα…) να δρα σταθεροποιητικά και «ανθρωπιστικά»
στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής οικονομίας…
Σχετικά :
http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2011/11/blog-post_05.html Το ευρώ ως φετίχ, 5.11.11
http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/02/blog-post_02.html Τι θέλουν οι Σκοτσέζοι; 2.2.12
