ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ

Σε μια σειρά  θεωρητικών αναλύσεων, ο Αντρέ Γκορζ  είχε φαντασιώσει μια «Επανάσταση του επιλεγμένου χρόνου»  υπό συνθήκες καπιταλισμού, όπου ο συνολικός εργάσιμος χρόνος στη διάρκεια μιας επαγγελματικής  καριέρας (π.χ. 20.000 ώρες εργασίας) θα ήταν δυνατό να «αυτοδιαχειριστεί» από τον ίδιο τον εργαζόμενο και επομένως να συνεπιφέρει την ταχύτερη ή αργότερη συνταξιοδότησή του…

Οι φαντασιώσεις του Γκορζ  είχαν έναν έντονο «ρεφορμιστικό» χαρακτήρα, αγνοούσαν την    βουλημική  τάση του συστήματος να  παρατείνει τον εργάσιμο χρόνο στη κλίμακα της ημέρας, της εβδομάδας, του έτους (με τη μείωση της ετήσιας άδειας) και της συνολικής καριέρας εργασίας (με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης…). Παρ’ όλα αυτά όμως, οι  τέτοιες φαντασιώσεις  ήταν ιδιαίτερα γαργαλιστικές για την σκιαγράφηση μιας «υγιούς κοινωνίας» (για να χρησιμοποιήσω έναν όρο του Έριχ Φρομ) :  όπου η συνολικά  οφειλόμενη εργασία από κάθε άτομο  θα αναγνωριζόταν ως θητεία  και  θα μπορούσε να κατανεμηθεί στον χρόνο ζωής του ατόμου συναρτήσει των αναγκών του. Όπου ενδεχομένως η συνταξιοδότηση – μετά μια ορισμένη ηλικία – θα μπορούσε να είναι επιλογή και όχι  υποχρέωση. Και όπου ο ελεύθερος χρόνος ( = ο χρόνος μετά την εργασία…) θα μπορούσε να είναι παραγωγικός, δημιουργικός, ωφέλιμος για την κοινωνία και τον ίδιο τον χρήστη….

 

Η πολιτική των Μνημονίων και γενικά η μπαναλιτέ του Νεοφιλελευθερισμού, έκανε μια συστηματική έξωση των πιο ριζοσπαστικών και καινοτόμων προσεγγίσεων του  ανθρώπινου χρόνου. Ο δημόσιος  χώρος  κατακλύσθηκε από  μυωπικούς εμπειριστές, από  ψιλικαντζήδες και   οικονομιστές-νεκροθάφτες κάθε από-γειωτικής ιδέας  από το έδαφος  του εφαρμοσμένου καπιταλισμού. Η τελευταία φάση αυτής της εξέλιξης σχετίστηκε με το «ηθικοπλαστικό»  κυνηγητό των παρανομούντων κάθε είδους, με την εξονυχιστική λογιστική εποπτεία διαφόρων μεγεθών, με την παραγνώριση όλων των ανθρώπινων αναγκών : Π.χ. το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε να στείλει στην εφεδρεία ακόμη και πολύτιμα στελέχη του, ενώ από την άλλη πλευρά προγραμματίζει  την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης… Και επειδή όλα αυτά δεν ήταν αρκετά ή δεν μπορούσαν να στηρίξουν τον μνημονιακό μύθο περί έξωθεν υπαγορευόμενου εκσυγχρονισμού, άρχισε η επινόηση   -    των συνταξιούχων που ήταν πεθαμένοι ή των τυφλών που οδηγούσαν στη φόρμουλα ένα ή των κουλών που συμμετείχαν σε αγώνες τένις…

Το σύστημα πέρασε στην έσχατη, λουμπενοειδή του φάση  - όπου η απολογητική των μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων μέτρων επέβαλε τη κατασκευή  «ενόχων» .Και ο σικέ συνταξιούχος ήταν ένας από αυτούς….

Αντιγράφω από το  http://ergasiakodeltio.wordpress.comτα  τα σχετικά με αυτή τη τελευταία κατηγορία  :

«τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης παρουσιάζουν το 0,62% του συνόλου των συνταξιούχων σαν απατεώνες, ενώ μόλις το 0,004% είναι  κατηγορούμενοι  που παραπέμπονται».

Όλο το κείμενο

Αναζητήσαμε σε καθεστωτικά μέσα πληροφορίες σχετικά με τις συντάξεις που καταβάλλονται σε μη δικαιούχους.

Όσο κι αν ψάξαμε, τα στοιχεία είναι σχεδόν ανύπαρκτα.

Έτσι, καταλήξαμε σε μια συγκέντρωση πληροφοριών που λόγω όγκου παρατίθενται εδώ περιληπτικά.

Το στοιχείο που δεν παρουσιάζεται σχεδόν πουθενά, παρά μόνο σε μέσα της αριστεράς είναι ο συνολικός αριθμός των συνταξιούχων που είναι 1.200.000 άνθρωποι περίπου.

Στο ΙΚΑ και στις τράπεζες φέρεται να μην έχουν παρουσιαστεί 7.500 συνταξιούχοι.

Τα δημοσιεύματα του αστικού-κερδοσκοπικού τύπου λένε για 2.500 θανάτους μεταξύ αυτών αλλά κανείς δεν γράφει αν κάποιος συνεχίζει να εισπράττει παράνομα ή όχι.

Το πλέον αισχρό είναι ο αριθμός όσων παραπέμφθηκαν στην δικαιοσύνη από τους 7.500, μόνο 58 περιπτώσεις. Από αυτούς, κανένας δεν έχει καταδικαστεί ακόμα, άρα δεν ξέρουμε αν πράγματι ισχύει η ενοχή τους.

Με απλά μαθηματικά, τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης παρουσιάζουν το 0,62% του συνόλου των συνταξιούχων σαν απατεώνες, ενώ μόλις το 0,004% είναι  κατηγορούμενοι  που παραπέμπονται.

Ένα ακόμη στοιχείο είναι μια δήλωση του πασόκου γενικού γραμματέα Θεοχάρη που έχει ξεμείνει και στην τωρινή κυβέρνηση, είπε πως το 10% των συντάξεων είναι αδύνατο να ταυτοποιηθεί με πρόσωπα καθώς καταβάλλεται σε άλλους οργανισμούς !

Ο στόχος είναι να κρύψουν την πραγματική αιτία που είναι η επί δεκαετίες άγρια λεηλασία των αποθεματικών και των περιουσιών των ασφαλιστικών ταμείων από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, μέσα από τις εισφοροαπαλλαγές, την εισφοροδιαφυγή, παρουσιάζοντας την κατάσταση σαν τέτοια που πλέον δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο με μέτρα που πλήττουν αναγκαστικά το σύνολο των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Έτσι, ετοιμάζονται να αυξήσουν και άλλο τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να μειώσουν τις συντάξεις.

Την ίδια ώρα, η ανεύρεση γιατρού μέσω τηλεφώνου κοστίζει όσο το τηλεφωνικό σεξ, ενώ 10 σύλλογοι φαρμακοποιών σταμάτησαν την επί πιστώσει χορήγηση φαρμάκων, αναγκάζοντας τους ασφαλισμένους να στήνονται για ώρες στις ουρές των ταμείων για να πάρουν πίσω τα χρήματα που δικαιούνται».