Διαμαρτύρεται ο Τάσος Κουράκης, κατά
δήλωσίν του βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπεις, το ΕΚΜ το ξέχασε….) για τη συνάντηση
του Προέδρου Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο του Ισραήλ…Και αραδιάζει μια σειρά από
επιχειρήματα κατά βάση σωστά, καταγγέλλοντας τη συνάντηση ως ουσιαστική και όχι απλώς εθιμοτυπική : Πλην όμως παρακάμπτοντας το ευρύτερο πολιτικό «περιβάλλον» στη
περιοχή, ιδιαίτερα όπως αυτό διαμορφώνεται
από τη νόμιμη διεκδίκηση της Κύπρου για την
ΑΟΖ, τη στρατιωτική αποδυνάμωση της Ελλάδας,
τον προβιβασμό της Τουρκίας σε
περιφερειακή υπερδύναμη…
Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα η άποψη του Κουράκη και
κάθε άλλου, για το ποια θα ήταν η κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο, σε
Ελλάδα και Κύπρο, αν δεν υπήρχε η
αντιπαλότητα Τουρκίας και Ισραήλ. Για το αν τα υπαρξιακά προβλήματα της χώρας μας
υπό συνθήκες μνημονίου, θα ήταν
υπαρξιακά προβλήματα στο τετράγωνο, λόγω των γνωστών διεκδικήσεων της Άγκυρας
στο Αιγαίο και αλλού…
Να μην απεμπολήσουμε την Παλαιστινιακή
υπόθεση και το διεθνές δίκαιο, σύμφωνοι : Αλλά στη παρούσα φάση το Ισραήλ, είτε μας αρέσει
είτε όχι, είναι παράγων ευστάθειας στη περιοχή. Και ένας τέτοιος παράγων δεν
πρέπει να παραγνωρίζεται από κανένα πολιτικό ακτιβιστή. Πολύ δε περισσότερο από
έναν ηγέτη πολιτικού σχηματισμού, που στοχεύει στην ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών….
Όλο το κείμενο του Κουράκη
Καθώς καθυστερεί, εξαιτίας των διακοπών η
σύγκλιση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπου θα μπορούσα να θέσω το θέμα της
συνάντησης του Προέδρου του Κόμματος με τον Πρόεδρο του Ισραήλ, και επειδή μια
βδομάδα μετά δεν έχει υπάρξει ανακοίνωση για τα ζητήματα που τέθηκαν από
πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισα να κοινοποιήσω τις σκέψεις μου καθώς η συνέχιση της
σιωπής μου θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως συναίνεση στην καθόλου «εθιμοτυπική
συνάντηση» του προέδρου μας με τον Σιμόν Πέρες, (αφού μάλιστα συνοδεύτηκε και
με το Μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων κατά την τριήμερη επίσημη επίσκεψή του
στη χώρα μας).
Σύντροφοι η επίσκεψη του Πέρες δεν ήταν
καθόλου εθιμοτυπική. Ήταν σε απάντηση της επίσκεψης του Παπούλια που είχε
συναντηθεί πέρυσι στο Ισραήλ με τον Πέρες, τον Νεντανιάχου και τον Λίμπερμαν.
-Ήταν για επιβεβαίωση και συνέχιση της αμυντικής- στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας και Ισραήλ (απέναντι σε ποιους λαούς άραγε;).
-Ήταν για την άφεση αμαρτιών της δολοφονικής επίθεσης του Ισραήλ στον «Στόλο της Ελευθερίας» με τους εννιά νεκρούς και την πειρατεία και στα ελληνικά πλοία στα διεθνή ύδατα το 2010 και το 2011.
-Ήταν μέσα στο πλαίσιο της συνεργασίας
για τον ορυκτό πλούτο, τον τουρισμό, τη γεωργία που άρχισε επί κυβέρνησης
Παπανδρέου και συνεχίζεται και σήμερα με την τρικομματική κύβέρνηση.
Όχι λοιπόν, δεν με αφορά αυτού του είδους
η «υπεύθυνη» διπλωματία που αύριο θα είναι η επίσημη εξωτερική μας πολιτική.
Δεν με αφορά η εξόρυξη κοιτασμάτων ανοιχτά της Γάζας όταν με τα κιάλια θα ατενίζουμε αμέριμνοι τους βομβαρδισμούς των αμάχων και των 1453 νεκρών.
Δεν με αφορά ένας τουρισμός δίπλα στο τείχος του αίσχους που κυκλώνει τους Παλαιστίνιους και τους αποκόπτει από τις ρίζες τους.
Δεν με αφορά η συνεργασία στην γεωργία
όταν οργώνονται τα χωράφια της Γάζας με τις μπουλντόζες των κατακτητών και στις
ρόδες τους ξεψυχάει η Ρέιτσελ Κόρι.
Και για να μην θεωρηθεί ότι μιλάω
συναισθηματικά (πράγμα που καθόλου δεν το αποκηρύσσω, αντιθέτως μάλιστα) θα
ρωτήσω ευθέως: Σε ποια βάση έγινε η συνάντηση και πόσο αυτή ήταν σύμφωνη με την
θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την περιφερειακή-μεσανατολική εξωτερική μας πολιτική; Ποια
ζητήματα θέσαμε εμείς που προωθούν μια πολυδιάστατη πολιτική προς όφελος των
λαών της περιοχής και της ειρήνης δίχως χώρες υπό κατοχή και στρατόπεδα
συγκέντρωσης; Πόσο η συνάντηση αυτή μας τοποθετεί στους ηγήτορες σε ευρωπαϊκό
και διεθνές επίπεδο της αντίληψης ότι οι λαοί παίρνουν την τύχη στα χέρια τους
όχι μόνο στο οικονομικό, αλλά και στο επίπεδο της ειρήνης απέναντι σε κάθε
κατοχική δύναμη;
Θα περιμένω μια απάντηση και ελπίζω να
είναι πειστική.
Τάσος Κουράκης
βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
