Η βία όταν
είναι ορατή και φιλμογραφείται, προκαλεί
ιδιαίτερο δέος. Όσοι έχουμε δει κάποια «γυρίσματα» συμπλοκών με κακοποιούς, με ληστείες σε τράπεζες ή με καταδιώξεις και αυτοκινητιστικά ατυχήματα, που έγιναν τελείως τυχαία από κρυμμένες κάμερες και παίχθηκαν κυρίως σε
αμερικανικά κανάλια μέχρι να έλθουν σ’ εμάς, αισθανόμαστε πολύ πιο σοκαρισμένοι
από ότι όταν βλέπουμε κοινά φιλμ με ανάλογες
σκηνές …Υποθέτω ότι το ίδιο συνέβη στους τηλεθεατές του ΑΝΤΕΝΝΑ, με τη «live» φασιστική βία του Κασιδιάρη εναντίον Κανέλλης
και Δούρου…
Όμως η βία
είτε φιλμογραφείται είτε όχι, παραμένει βία. Και το τελευταίο διάστημα η δοσολογία
της βίας ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη
συγκεκριμένη που μας απασχολεί. Ένα μεγάλο μέρος από αυτή
που ασκήθηκε εναντίον των παραγόντων του Μνημονίου, που συμπεριελάμβανε πολύ
περισσότερα πράγματα από την εκτόξευση
νερού ή το χαστούκισμα , ΔΕΝ φιλμογραφήθηκε ούτε εικονίσθηκε,
αλλά περιήλθε σε γνώση της κοινής γνώμης, χειροκροτήθηκε και δικαιώθηκε. Πολλοί
τότε αρνηθήκαμε να βάλουμε δυο πράγματα σε ένα και το αυτό τσουβάλι και να θεωρήσουμε ως κοινή βία τη λαϊκή αντιβία εναντίον των προδοτών που προώθησαν, υπέγραψαν και διεκπεραίωσαν τη
καταστροφή της χώρας. Και το ίδιο πιστεύω καλούμαστε να κάνουμε και τώρα : Να
μην θυσιάσουμε το δικαίωμα του λαού στην αυτοάμυνα και στην αντιβία, στο βωμό κάποιων γενικών αρχών Δημοκρατίας και πολιτικού «καθωσπρεπεισμού». Να μην συνδυάσουμε την
αποδοκιμασία της συμπεριφοράς του Κασιδιάρη , με την καθολική άρνηση του δικαιώματος του
λαού στην αντιβία, που είναι μάλιστα
συμβατή και με το ακροτελεύτιο άρθρο του
Συντάγματος(120).
Βία από βία
διαφέρει, όπως επίσης διαφέρει ο αντιφασισμός από τον «αντιφασισμό» - ιδιαίτερα εκείνων που έκαναν το κουνέλι ή διατύπωναν επαμφοτερίζουσες θέσεις μπροστά στην επέλαση της τροϊκανής συμμορίας
. Γι αυτό και οι αναλύσεις των τελευταίων για το φασιστικό
φαινόμενο ήταν αβαθείς και επιδερμικές, περιορισμένες συνήθως
στον εξορκισμό του ιού της ξενοφοβίας… Γι αυτό σπανίως ενδοσκοπούσαν το κοινωνικό και υλικό υπόβαθρο του εγχώριου
φασισμού , με τους Κασιδιάρηδες όλων των
αποχρώσεων : Την αντικειμενικά προβληματική ετερότητα Ελλήνων και ξένων
πληθυσμών(καθ’ υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας της ελληνικής κοινωνίας…), τον φασίζοντα
πολιτικό πρωτογονισμό που απέδιδε ευθύνες σε όλο αδιακρίτως το πολιτικό
προσωπικό της χώρας, τον εθνικιστικό ναρκισσισμό που αναδυόταν ως αντίπαλος του
υγιούς Πατριωτισμού….
