Ο Στάθης Σταυρόπουλος, σκιτσογράφος - σχολιαστής, είναι υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας
του ΣΥΡΙΖΑ.Η συμμετοχή του αποκαθιστά μια αδικία που έγινε στο παρελθόν εις
βάρος του, την οποία αντιπαρήλθε με αξιοπρέπεια. Στη σημερινή ΑΥΓΗ ο Στάθης
υπογράφει ένα κείμενο υπό τον καταφατικό τίτλο «Η Αριστερά γνωρίζει, θέλει και μπορεί», όμως ο
τίτλος του θα έπρεπε να είναι ένα ερώτημα, με τη χρήση των ίδιων λέξεων…
Για μένα το ερώτημα αυτών των εκλογών βρίσκεται στην επόμενη
μέρα.
Αν το αποτέλεσμα δώσει την ευκαιρία στον δικομματικό
μονοκομματισμό να σχηματίσει ελέω εκλογικού νόμου αυτοδύναμη κυβέρνηση των δύο
μετά ή άνευ παραφυάδων, το μέλλον της χώρας θα είναι προδιαγεγραμμένο - δεν θα
έχει μέλλον.
Αν πάλι το αποτέλεσμα αφήσει τη δυνατότητα στα κόμματα και τις
δυνάμεις του Μνημονίου να δημιουργήσουν κυβερνήσεις ανοχής, πέραν της
δεδηλωμένης, μειοψηφικές ακόμα και από άποψη εδρών, στα όρια του πολιτεύματος,
υπάρχει ο κίνδυνος της επιστροφής στα ίδια τα τωρινά.
Μάλιστα υπό το κράτος εκβιασμών, διλημμάτων και κινδυνολογίας το
μέλλον μπορεί να αιχμαλωτισθεί ακόμα περισσότερο και η χώρα να μείνει επί
μακρόν σε καθεστώς κατοχής - ένα προτεκτοράτο που όσο περνάει ο καιρός θα
γίνεται όλο και πιο ευεπίφορο σε διαμελισμό, όλο και περισσότερο μια ειδική
οικονομική ζώνη όπου οι πλούσιοι θα συνεχίζουν να πλουτίζουν, η μεσαία τάξη να
πένεται και η εργατική να λιμοκτονεί.
Αν όμως η εντολή του λαού σε αυτές τις εκλογές είναι διαφορετική
και ζητήσει απ' την Αριστερά ν' αναλάβει την ευθύνη να βγάλει τη χώρα απ' την
κρίση και τον λαό απ' τον αργό οικονομικό θάνατο, τότε όλα θα αλλάξουν. Και για
την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Κατά τη γνώμη μου αυτές οι εκλογές (και στη μία εκδοχή του
αποτελέσματος και στην άλλη) θα θέσουν την Αριστερά, κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ
αλλά και άλλες φιλολαϊκές ταξικές δυνάμεις προ ενός ιστορικού Γόρδιου Δεσμού
που θα πρέπει να λύσουν.
Το πρόβλημα αυτό δεν αφορά σε κάποιου είδους ιδεολογική ενότητα
της Αριστεράς (μάλιστα καθόλου), αλλά στη δυνατότητα των κομμάτων της Αριστεράς
να προτείνουν στον λαό ένα κοινό πρόγραμμα δράσης εναντίον της κρίσης και
συνεπώς εναντίον του συστήματος, το οποίο μάλιστα αναλόγως των εξελίξεων
μπορεί να διευρύνεται και να βαθαίνει πάντα με την έγκριση και τη συμμετοχή του
λαού.
Αν αυτό δεν συμβεί, αν ο λαός αφεθεί ανυπεράσπιστος απ' την
Αριστερά να τα χάσει όλα, τότε ο λαός δεν θα τη χρειάζεται πλέον.
Προσωπικώς δεν πιστεύω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ότι θα
συμβεί το αντίθετο. Πιστεύω ότι η Αριστερά γνωρίζει, θέλει και μπορεί.
Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει σκλάβος - αυτό,
νομίζω, είναι το νόημα της Αριστεράς και ήρθε πάλι ο καιρός να το αποδείξει.
