Πρώτο και
αδιαμφισβήτητο : οι αγώνες των κατοίκων για
να διατηρήσουν τα δικαιώματά τους στον γενέθλιό τους χώρο, στην υπαρκτή ποιότητα ζωής, στην
παραγωγική δομή και στην αναπτυξιακή προοπτική που έχουν επιλέξει, είναι απολύτως
δίκαιοι. Οι αγώνες τους ενάντια στην οιονεί απαλλοτρίωση των περιουσιών τους και
στην ρύπανση του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντος της περιοχής , είναι
οικολογικοί, κοινωνικοί, δημοκρατικοί: Περί αυτών δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία.
Τα ερωτήματα
που εγείρονται αφορούν κυρίως την συμπεριφορά και τα κίνητρα των ανθρώπων που «τραμπούκισαν»
εναντίον των κατοίκων.
Όταν
υπάρχουν εργαζόμενοι άνθρωποι που για τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ μελλοντική και αβέβαιη
απασχόληση εκστρατεύουν ευχαρίστως εναντίον των δικαιωμάτων των συμπολιτών τους
, η υπόθεση παραπέμπει κατά
πρώτο λόγο στον εγωϊσμό και στην ιδιοτέλεια που διαρρηγνύει τη κοινωνική συνοχή. Όμως επίσης
παραπέμπει στην ελλιπή «διαπαιδαγώγηση» και συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης : Στο ότι δεν συναντάται
εύκολα μια πολιτική συλλογικότητα που εκτός από το δικαίωμα στην εργασία, θα βάζει και το ζήτημα της ευθύνης των εργαζομένων για
το προϊόν της εργασίας….
Το 1966 οι
εργαζόμενοι στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία συγκρούστηκαν με τους φοιτητές.
Οι πρώτοι ήθελαν δουλειά, οι δεύτεροι ήθελαν ειρήνη στο Βιετνάμ….
Ο αγώνας των
κατοίκων μπορεί και πρέπει να νικήσει, η διχαστική λογική των χρυσοκάνθαρων και
των μνημονιακών πατρώνων πρέπει να ηττηθεί. Ο αγώνας προέχει, η ψυχανάλυση των
αλλοτριωμένων τραμπούκων έπεται….
