Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος λέει πολύ σωστά πράγματα στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ (29.3.2012) υπό τον τίτλο «Η δύναμη της κάλπης και ο σουρεαλισμός στην Ελλάδα του Μνημονίου» . Όμως πιστεύω ότι μάλλον παρερμηνεύει την έννοια του «σουρεαλισμού(υπερ-ρεαλισμού)» : Γιατί ο σουρεαλισμός δεν δηλώνει τον κομφουζιονισμό, αλλά την εμβάθυνση πέρα από την αισθητή και ορατή πραγματικότητα….Εδώ στην Ελλάδα κάποιοι όχι απλώς δεν εμβαθύνουν αλλά υπολείπονται της πραγματικότητας και των αναγκών που αυτή θέτει επιτακτικά, άλλοτε πάσχοντας από πολιτική πρεσβυωπία και άλλοτε ανήμποροι να αξιοποιήσουν διάφορα ιστορικά παραδείγματα : Όπως αυτό του Ζαχαριάδη, που για τις ανάγκες της άμυνας έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση του Μεταξά το 1940, ή του ΚΚΕ , που στις διαδικασίες συγκρότησης του ΕΑΜ το 1942 έθεσε το ζήτημα της αποδοχής στις τάξεις του των πατριωτών βασιλοφρόνων !
Λέει
ο Κωνσταντακόπουλος :
Τι άλλο χρειάζονται οι Τόμσεν, Μέρκελ,
Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Σόρος, που η
Ελλάδα είναι τώρα στην πρώτη τους προτεραιότητα, από ένα κατακερματισμένο
πλήθος αντιμνημονιακών κομμάτων, κομματιδίων και κινήσεων, αμφίβολης
αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας, για να κάνουν τη δουλειά τους.
Αν κατέβαιναν όλοι οι αντιμνημονιακοί σε μέτωπο, θα έπαιρναν σήμερα 200
βουλευτές, θα άλλαζε όλος ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης στην Ελλάδα και
διεθνώς και θα ετίθετο με διαφορετικούς όρους το πρόβλημα. Δεν θα ήταν
ασφαλώς εύκολο, αλλά δοκίμασε κανείς να το κάνει και δεν το κατάφερε;
Προσέκρουσε σε κάποιες πολιτικές δυσκολίες και ποιες ήταν; 'Ηταν μεγαλύτερες
από τη διαφορά που κάνει η καταστροφή της Ελλάδας από τον αγώνα για τη
σωτηρία της;
Ο πιο άνετος τρόπος να τα πετύχεις αυτά, να παριστάνεις ότι είσαι κατά του
μνημονίου και να μην κάνεις τίποτα εναντίον του, είναι να καμώνεσαι τον
υπερεπαναστάτη που αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με τους «ρεφορμιστές» του
«συστήματος» ή αδιαφορεί τάχα μου για τις εκλογές και μαζί για τις
επιπτώσεις που θάχει το εκλογικό αποτέλεσμα στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων,
εργαζόμενων και άνεργων, νέων και απόκληρων, συνταξιούχων και άρρωστων, στο
μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της.
Ελλάδα είναι τώρα στην πρώτη τους προτεραιότητα, από ένα κατακερματισμένο
πλήθος αντιμνημονιακών κομμάτων, κομματιδίων και κινήσεων, αμφίβολης
αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας, για να κάνουν τη δουλειά τους.
Αν κατέβαιναν όλοι οι αντιμνημονιακοί σε μέτωπο, θα έπαιρναν σήμερα 200
βουλευτές, θα άλλαζε όλος ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης στην Ελλάδα και
διεθνώς και θα ετίθετο με διαφορετικούς όρους το πρόβλημα. Δεν θα ήταν
ασφαλώς εύκολο, αλλά δοκίμασε κανείς να το κάνει και δεν το κατάφερε;
Προσέκρουσε σε κάποιες πολιτικές δυσκολίες και ποιες ήταν; 'Ηταν μεγαλύτερες
από τη διαφορά που κάνει η καταστροφή της Ελλάδας από τον αγώνα για τη
σωτηρία της;
Ο πιο άνετος τρόπος να τα πετύχεις αυτά, να παριστάνεις ότι είσαι κατά του
μνημονίου και να μην κάνεις τίποτα εναντίον του, είναι να καμώνεσαι τον
υπερεπαναστάτη που αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με τους «ρεφορμιστές» του
«συστήματος» ή αδιαφορεί τάχα μου για τις εκλογές και μαζί για τις
επιπτώσεις που θάχει το εκλογικό αποτέλεσμα στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων,
εργαζόμενων και άνεργων, νέων και απόκληρων, συνταξιούχων και άρρωστων, στο
μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της.
Όλο
το άρθρο του Κωνσταντακόπουλου
«Ο σουρεαλισμός όλους μας ενώνει. Μπάτσοι, γουρούνια, ανεμώνη». Αυτό έγραψε
ένας ανώνυμος σε έναν τοίχο στην Αλεξάνδρας, στη φοβερή αγγελία των
μελλούμενων που’ ήταν η μηδενιστική εξέγερση του 2008.
Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο ατομικός, ομαδικός και εθνικός παραλογισμός
εκδηλώνεται ποικιλότροπα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλοϋβρίζονται, ενώ συγκυβερνούν και
θέλουν να συνεχίσουν. Ορισμένοι δεν θέλουν το μνημόνιο, θέλουν όμως τα
κόμματά του. 'Αλλοι ζητάνε συγνώμη για αυτό που έκαναν και μετά ψήφο για να
συνεχίσουν να το κάνουν. Ορκισμένοι αντίπαλοι του μνημονίου κάνουν πρακτικά
ότι μπορούν για να εμποδίσουν τη δράση εναντίον του, να αποθαρρύνουν και να
απογοητεύσουν τον ελληνικό λαό.
Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο παραλογισμός, ενίοτε και η παραφροσύνη,
χρειάζεται σε όσους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που θέτει η
πραγματικότητα. Γι' αυτό και παρουσιάζεται μαζικά την παραμονή μεγάλων
καταστροφών και είναι προϋπόθεση γι' αυτές. Πως θα μπορούσαν αίφνης οι
Γερμανοί, αν παρέμεναν στα καλά τους, να πάνε στον Χίτλερ και τον πόλεμο;
Δεν θα τόκαναν αν δεν είχαν το Μνημόνιο και τη Δανειακή τους Σύμβαση, δηλαδή
τη Συνθήκη των Βερσαλλιών στη δική τους περίπτωση.
Από μικρό κι από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια. Στη Λήμνο, οι μαθητές
παρέλασαν με τα στρατιωτικά εμβατήρια της 25ης Μαρτίου και μαύρα
περιβραχιόνια στα χέρια τους. Πενθούν τη χώρα πούχασαν.
Ως λαός, ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το όγδοο θαύμα του κόσμου. Να ξαναβγάλουμε
μια κυβέρνηση που την αποδοκιμάζει το 90% του πληθυσμού, ποσοστό που δεν
ξαναεμφανίσθηκε από τότε που εφευρέθηκαν τα γκάλοπ. Δεν θα είναι, αν γίνει,
μικρό κατόρθωμα.
Χρειάστηκε ο Γιώργος και η καταστροφή του ΠΑΣΟΚ για να μπούμε στην τροχιά
της οικονομικής καταστροφής με το Μνημόνιο και να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρώπη.
Χρειάστηκε η καταστρεφόμενη ΝΔ για να αυτοαφοπλισθεί η χώρα από τα νομικά
της όπλα στον πόλεμο χρέους, να γίνει ιδιοκτησία των πιστωτών και να μπουν
τα θεμέλια για την εκδίωξή της από την ευρωζώνη ή και την ΕΕ. Τώρα,
χρειάζονται οι αντιμνημονιακοί, ποικίλες δυνάμεις και πρόσωπα, για να μείνει
ο ελληνικός λαός χωρίς το πολιτικό εργαλείο που χρειάζεται για να
αντιπαλέψει το μνημόνιο. Για να μη δοθεί αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική
προοπτική στον ελληνικό λαό.
Τι άλλο χρειάζονται οι Τόμσεν, Μέρκελ, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Σόρος, που η
Ελλάδα είναι τώρα στην πρώτη τους προτεραιότητα, από ένα κατακερματισμένο
πλήθος αντιμνημονιακών κομμάτων, κομματιδίων και κινήσεων, αμφίβολης
αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας, για να κάνουν τη δουλειά τους. Και μόνο
ο κατακερματισμός τους, ομολογεί πόσο τρομοκρατημένοι και απρόθυμοι είναι,
στην καλύτερη περίπτωση, από την προοπτική οι ίδιοι οι οπαδοί τους και ο
ελληνικός λαός να τους ζητήσει να κυβερνήσουν, να πάνε να
ξαναδιαπραγματευτούνε με τη Μέρκελ, τις τράπεζες και το ΔΝΤ, να οργανώσουν
την άμυνα του ελληνικού λαού και κράτους. Αλλά μόνο διεκδικώντας την
κυβέρνηση και την εξουσία μπορείς να σταματήσεις το πρόγραμμα. 'Οπερ έδη
δείξαι.
Αν κατέβαιναν όλοι οι αντιμνημονιακοί σε μέτωπο, θα έπαιρναν σήμερα 200
βουλευτές, θα άλλαζε όλος ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης στην Ελλάδα και
διεθνώς και θα ετίθετο με διαφορετικούς όρους το πρόβλημα. Δεν θα ήταν
ασφαλώς εύκολο, αλλά δοκίμασε κανείς να το κάνει και δεν το κατάφερε;
Προσέκρουσε σε κάποιες πολιτικές δυσκολίες και ποιες ήταν; 'Ηταν μεγαλύτερες
από τη διαφορά που κάνει η καταστροφή της Ελλάδας από τον αγώνα για τη
σωτηρία της;
Ο πιο άνετος τρόπος να τα πετύχεις αυτά, να παριστάνεις ότι είσαι κατά του
μνημονίου και να μην κάνεις τίποτα εναντίον του, είναι να καμώνεσαι τον
υπερεπαναστάτη που αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με τους «ρεφορμιστές» του
«συστήματος» ή αδιαφορεί τάχα μου για τις εκλογές και μαζί για τις
επιπτώσεις που θάχει το εκλογικό αποτέλεσμα στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων,
εργαζόμενων και άνεργων, νέων και απόκληρων, συνταξιούχων και άρρωστων, στο
μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της. Σε μια διαφορετική ασφαλώς, αλλά
εξίσου τραγική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, ο κορυφαίος αγωνιστής και
διανοούμενος Δημήτριος Γληνός έγραφε, στο πολιτικό πρόγραμμα της
μαχητικότερης και βαθύτερης αντίστασης που ευρωπαϊκός λαός αντέτεινε στον
Χίτλερ, ένα απόσπασμα που δείχνει τη ψυχολογία ανθρώπου που αγωνίζεται:
«'Οταν αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και
σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό
εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης
του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει»
(«Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», Αθήνα 1944)
Κλασικό παράδειγμα δήθεν «υπερεπαναστατικής» πολιτικής το γερμανικό ΚΚ, που
τόβαλε ο Στάλιν να πολεμάει λυσσασμένα τους Σοσιαλδημοκράτες κατά την «τρίτη
περίοδο» της Τρίτης Διεθνούς, με αποτέλεσμα να πάρει ο Χίτλερ τις εκλογές
του 1933. Πιθανώς ο Ιωσήφ τόκανε γιατί πίστευε βλακωδώς, αλλά δεν θα το
μάθουμε ποτέ, ότι μπορούσε να επιβάλλει ένα condominium με τους Γερμανούς
στην Ευρώπη. Παρολίγον να εξαφανισθεί τελικά η ΕΣΣΔ.
Η Μέρκελ, ο Τόμσεν, η Goldman Sachs περιμένουν τώρα πως και πως τις
ελληνικές εκλογές. Τους αποδίδουν την ίδια σημασία με τις γαλλικές. Αν βγει
κυβέρνηση των μνημονιακών, ενισχυμένη και με άλλους προθύμους, θα είναι
παγκόσμιας σημασίας θρίαμβος για τις «αγορές» και τις ανώτερες τάξεις της
Γερμανίας, ιδίως όσες συμπλέουν με το χρηματιστικό κεφάλαιο. Θα θεωρηθεί εκ
των υστέρων συγκατάθεση στα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις, που
κυρώθηκαν πραξικοπηματικά από την τωρινή Βουλή, χωρίς καμία προς τούτο
εντολή. Στον οικονομικό και νομικό, θα προστεθεί και ο πολιτικός αφοπλισμός
της Ελλάδας. Κοντεύουν να μας δηλητηριάσουν σε αυτή τη χώρα οι αναθυμιάσεις
της αποσύνθεσης, να μας πνίξουν οι οσμές της προδοσίας, από τόσα σημεία του
ελληνικού ορίζοντα που ξεπηδάνε.
Οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποκλείει μια κοινωνική εξέγερση ή άλλες
ανώμαλες εξελίξεις, στο εσωτερικό ή στα εξωτερικά μέτωπα της χώρας. Το
αντίθετο, αν η Ελλάδα δεν βρει τη δύναμη, τους ανθρώπους, τους τρόπους και
τα επιχειρήματα για διακόψει έλλογα την καταστροφική πορεία που ξεκίνησε τον
Μάιο του 2010, όλα αυτά θα γίνουν αναπόφευκτα. Μια εξέγερση όμως κατά μιας
προσφάτως εκλεγμένης κυβέρνησης ηττάται ευκολότερα και ευκολότερα
δικαιολογείται στη συνέχεια η επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης, μιας
δικτατορίας δηλαδή.
Αξίζει να θυμόμαστε την ιστορία μας. Για να φτάσει η Ελλάδα στον
καταστροφικό εμφύλιο του 1946-49, χρειάστηκε να συμφωνήσει ο αστικός
πολιτικός κόσμος στην αμερικανική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής
ενότητας» κέντρου-δεξιάς, όπως καλή ώρα τώρα, και χρειάστηκε να πάει ένα
ξημέρωμα στον Ριζοσπάστη ο Ζαχαριάδης να αλλάξει πραξικοπηματικά τη γραμμή
του κόμματος ρίχνοντας τη γραμμή της αποχής στις εκλογές του 1946, όπως
γράφει στο τελευταίο, συγκλονιστικό βιβλίο της, μια από τις ηρωϊκότερες και
σεμνότερες φιγούρες της ελληνικής αριστεράς, η Μαρία Καραγιώργη. Με τον
θερμό της, η Ελλάδα έγινε το δοκιμαστήριο ΗΠΑ και ΕΣΣΔ για τον ψυχρό τους
πόλεμο, όπως καλή ώρα τώρα είμαστε το δοκιμαστήριο για όσα μέλλουν να
συμβούν στην Ευρώπη, αν όχι και εργαλείο για τον επερχόμενο πόλεμο στη Μέση
Ανατολή.
Ας ελπίσουμε, αν και παγιδευμένοι, οι απόγονοι του Οδυσσέα να βρουν ένα
τρόπο να φέρουν το λιγότερο κακό εκλογικό αποτέλεσμα, ανθιστάμενοι σε αυτούς
που, όπως είχε δηλώσει ο Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ντισραέλι,
θέλουν να κάνουν τον ατίθασο λαό των Ελλήνων «μικρόψυχους σαν τους λαούς του
Ινδουστάν».
