Το ποδόσφαιρο μια φορά κι έναν καιρό είχε
εντοπιότητα, ήταν στοιχείο συνοχής των
τοπικών κοινωνικών σχέσεων, εκπροσωπούσε τα πιο γυμνασμένα παιδιά μιας
περιοχής. Στη συνέχεια βέβαια κυριάρχησαν οι υπερτοπικοί αθλητικοί θίασοι και ο
άκρατος παραγοντισμός των αθλητοπατέρων, όμως αυτή η κυριαρχία δεν έγινε
απόλυτη και δεν εξάλειψε τελείως το
πνεύμα της αφετηριακής περιόδου – που ήταν
πνεύμα σύζευξης των αθλητικών
δρώμενων με τις ανάγκες της κοινωνίας.
Στην Ελλάδα ο Πανιώνιος και ο Απόλλωνας εθεωρούντο αριστερά σωματεία, στην
Ιταλία η Ρόμα ήταν ψιλοφασιστική, στην Κύπρο το ΑΠΟΕΛ έφερνε την ελληνική σημαία στα γήπεδα. Αυτό το ΑΠΟΕΛ
συγκίνησε πολλούς από εμάς τους Ελλαδίτες, όταν το Ιούλιο του 2011 ξεκίνησε
καμπάνια για την υποστήριξη των ελληνικών προϊόντων…
Το καλοκαίρι
του 2004 έτυχε να βρεθώ στη Κύπρο και να ζήσω ένα καταπληκτικό κλίμα υποστήριξης της Ελληνικής
ομάδας στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα – όπου η γαλανόλευκη
κυριαρχούσε από το ένα στο άλλο άκρο της ελεύθερης Κύπρου. Τόσες πολλές ελληνικές σημαίες μαζεμένες, δεν
είχα δει ποτέ στη ζωή μου !
Η πρόσφατη
πρόκριση του ΑΠΟΕΛ στους 8 του Champions League με έκανε να χαρώ - να χαρώ για τη μεγάλη χαρά των Κυπρίων αδελφών μας…..Κάτι τέτοια γεγονότα με τα
αισθήματα που οικοδομούνται επάνω τους δεν «γυαλίζουν» στους οικονομιστές και
ρεαλιστές εκατέρωθεν, όμως κι αυτά βάζουν το λιθαράκι τους για την ενίσχυση
μιας ψυχικής ενότητας, που τόσο την έχουμε ανάγκη….
