Οι απόψεις του Γιάννη Παρασκευόπουλου(ΓΠ) , του φερόμενου ως "συν-επικεφαλής" ( άκουσον όρος !) των Οικολόγων Πρασίνων (ΟΠ)στη προεκλογική τους καμπάνια, όπως τουλάχιστον διατυπώνονται στο , Πράσινη στροφή με κοινωνική και οικονομική διάσταση | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.
δεν είναι
για πέταμα. Το προβληματικό σημείο με αυτές είναι το αφετηριακό ΧΟΝΤΡΟ ψέμα που
εκστομεί ο Παρασκευόπουλος, σχετικά με την εξαρχής απόρριψη του Μνημονίου από
τους ΟΠ. Οι ΟΠ ως συλλογικότητα και όχι
ως το Χ ή Ψ στέλεχος που θέλει να
καπελώσει την αντίθετη φράξια, μέχρι πρότινος υποστήριζαν (Κοντούλη – Τσιρώνης-
Ράπτης κλπ)ότι αίρονται των αντιθέσεων μνημονιακών –αντιμνημονιακών, παίζοντας το
ρόλο των κατά φαντασίαν πρωτοπόρων ….
Βέβαια
κάποιος μπορεί να πει ότι οι άνθρωποι ίσως
μπήκαν σε σκέψεις όπως μπήκε σε
σκέψεις η ΔΗΜΑΡ, η οποία πριν λίγο καιρό «εκράζετο» στη Θεσσαλονίκη ως
δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ και η οποία έκανε σαφή στροφή εναντίον των δολοφονικών
μέτρων. Μακάρι να συνέβαινε κάτι τέτοιο,
έστω και την τελευταία ώρα ! Όμως όλες
οι ενδείξεις πείθουν ότι οι ΟΠ συνεχίζουν τον παλιό-κακό εαυτό τους, παίρνοντας
μουλωχτές θέσεις ασφαλείας - όχι μακριά από τις μνημονιακές δυνάμεις αλλά
όχι και ιδιαίτερα κοντά στις αντιμνημονιακές….. Κι ακόμη δηλώνοντας τον σαφή
ετεροκαθορισμό τους από τους πολιτικούς σπόνσορες της Εσπερίας, προσερχόμενοι
στη προεκλογική περίοδο με τον κηδεμόνα τους – τον αποδεδειγμένα αμερικανόφιλο,
εκβιαστή του Ιρλανδικού λαού, υποστηρικτή των Νατοϊκών βομβαρδισμών στη
Γιουγκοσλαβία και άλλα πολλά , Ντανιέλ Κον Μπεντίτ.
Οι ΟΠ θέλουν
να δείξουν ότι αξιοποιούν την διεθνιστική ή ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όμως στη
πραγματικότητα χρησιμοποιούν το αλλότριο κύρος για να καλύψουν τα δικά
τους, αγωνιστικά και πολιτικά
ελλείμματα. Προσπαθούν να πείσουν ότι ο
πράσινος δρόμος τους είναι κάτι το διαφορετικό, όμως δεν καταλαβαίνουν ότι
καμιά δομική αλλαγή και καμιά οικολογικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας
δεν μπορεί να προέλθει άσχετα από τον
κόσμο της εργασίας. Θέλουν να είναι «τρίτοι», όχι για να ανοίξουν ιδεολογικά
μέτωπα και να ασκήσουν κριτική προς κάθε κατεύθυνση, αλλά για να ασκήσουν «πτωματοβόρα» πολιτική ως εκ της αποσύνθεσης
του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ….
Από τις
απόψεις του ΓΠ θα σημείωνα ιδιαίτερα τις αφορώσες τις αμυντικές δαπάνες, για να
υποστηρίξω κι εγώ τη μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, όμως υπό τον όρο της διατήρησης του επιπέδου
ασφαλείας της χώρας ! Γιατί στις
σημερινές συνθήκες το «προϊόν» που
λέγεται «ασφάλεια» πρέπει να υπάρχει
ούτως ή άλλως, κι επομένως η μόνη θεμιτή και υπεύθυνη συζήτηση αφορά την
φθηνότερη παραγωγή του…Διαφορετικά, αν η Ευρωπαϊκή ΄Ένωση θεωρούσε τα δικά μας σύνορα και δικά της και η γερμανική βιοπηχανία όπλων αποφάσιζε να μας χάσει από πελάτες, δεν θα είχα
αντίρρηση να χρησιμοποιεί ο
στρατός μας αεροβόλα αντί όλμους και πυροσβεστικά αεροπλάνα αντί μιράζ....
Ο ΓΠ εμμένει στην καταχρηστική αξιοποίηση ενός όρου που έχει αναχθεί σε ιδεολογικό πασπαρτού («Βιωσιμότητα»), με
κωμικά ενίοτε αποτελέσματα : Η λεγόμενη
από αυτόν «βιώσιμη αναζωογόνηση της υπαίθρου» με την εμπλοκή παρεμφερών
νοημάτων (βίος, ζωή…) μου θυμίζει την περίφημη «καλλιέργεια της κουλτούρας» που
έλεγε ο Γιάννης Ιωάννου. Ή ένα τίτλο («Δια
βίου ζωή») που διάλεξα εγώ κάποτε για
ένα μου άρθρο –- πλην όμως με κωμική στόχευση….
Αφήνω στην
άκρη τα λεγόμενα του ΓΠ περί
«Δημοσιονομικής εξυγίανσης» - αυτό
τον ιδεολογικό δυναμίτη του
νεοφιλελευθερισμού, που μπαίνει στα θεμέλια των δημόσιων ρυθμίσεων και αγαθών με πρόσχημα την υπαρκτή υπολειτουργία
του Δημόσιου τομέα , για να οδηγήσει στη
θεραπεία του κρατικού πονοκεφάλου δια
του αποκεφαλισμού… Το ιδεολόγημα αυτό θα έπρεπε να
τσιτώνει τα αντανακλαστικά κάθε δημοκράτη, που αρνείται την επιστροφή στην αθλιότητα
της πρώτης βιομηχανικής
επανάστασης. Με τα αντανακλαστικά των ΟΠ δεν γνωρίζω τι γίνεται…
