Πότε γερνάει ένα κόμμα; Πότε οι ιδέες του, δεν έχουν
πια τη σφριγηλότατα της νιότης του;
Τα κόμματα, παίρνουν σύνταξη; Μπορούν οι γεροντικές
αρρώστιες, να τα εξουθενώσουν;
Η απάντηση ξεκινάει από το
τελευταίο ερώτημα.Το μπούχτισμα των ψηφοφόρων ,
ο κορεσμός της ιδέας που δημιούργησε το κόμμα, οδηγεί στην αρτηριοσκλήρωση.
Μειώνεται η ενόρασή του. Τ’
αντανακλαστικά του. Αρχίζει και ξεχνά. Συντηρητικοποιείται από τις φοβίες
του.
Η ανασφάλεια, τον φέρνει να
ψάχνει τη σιγουριά της σύνταξης. Βολεύεται στην προσμονή της πάγιας
επιχορήγησης.
Ψάχνει τους επικοινωνιακούς
γιατρούς, για να του κάνουν lifting. Να του
εξαλείψουν τις ενοχλητικές γραμμώσεις των παχύσαρκων υπερβολών.
Να του σβήσουν την κόπωση του
χρόνου στις ρυτίδες. Να του προσφέρουν το επίπλαστο κουράγιο. «Δεν γέρασες, αντέχεις
ακόμα»!
Τρελαίνεται όταν πλησιάζει η
καταλυτική ημερομηνία κι αργεί η χρηματική ασφάλεια.
Η αβεβαιότητα, φέρνει την
μνήμη του στο παρελθόν. Στα ευχάριστα.
Στις εικόνες της νιότης. Τότε
που τα οράματα, η ορμή και η ζωντάνια, δεν βολεύονταν σε συμβατικά συνθήματα
και παραχωρήσεις.
Τότε που κάθε παλιό, έπρεπε
να σαρωθεί από το νέο κύμα, που έρχονταν ν΄ ανατρέψει τα πάντα. Τότε που το «τρελό», ενέπνεε
και συγκινούσε - κι ας ακουγόταν ουτοπικό.
Τότε που τράβαγε στις
αγκαλιές του, όλους εκείνους, που πρόσμεναν την αλλαγή.
Όταν ο οπορτουνισμός ακουγόταν ως η χειρότερη αρρώστια των κομμάτων.
Τότε που η παλιά πολιτική,
πήγαινε στα «χρονοντούλαπα της ιστορίας».
Λοιπόν, γερνάνε τα κινήματα;
Τα ξεπερνάει ο χρόνος; Κουράζουν τα συνθήματά τους;
ΚΙ όμως…
Απέναντι στο αλτσχάιμερ (στη γεροντική άνοια), μια ομάδα θαρραλέων
«παππούδων και γιαγιάδων» στην Βαρκελώνη, οι επονομαζόμενοι «iaios» (στα καταλάνικα), ξέφυγαν από τις φοβίες των
γερατειών και πήραν το δικό τους στιλ, στην μάχη των «Αγανακτισμένων».
Οργάνωσαν ένα δικό τους κίνημα τους «Iaioflautas» κι έβαλαν μπρος να δώσουν
κουράγιο στους συνομήλικούς τους, που κιότεψαν από τα μέτρα λιτότητας στην Ισπανία.
Το πρώτο που έκαναν, ήταν να συνεργαστούν με το κίνημα των
"Perroflautas" (δηλαδή με όλους εκείνους τους περιφρονημένους, που
τους φέρονται σκληρά, όπως στ΄ αδέσποτα σκυλιά). Το δεύτερο που επιχείρησαν,
ήταν να εφαρμόσουν τις μεθόδους της αντίστασης, που έκαναν πολλές φορές στις
μέρες της νιότης τους, τότε στα πέτρινα χρόνια του Φράνκο. (Δηλαδή ξαφνικά
έκαναν μια συγκέντρωση και μοίραζαν προκηρύξεις, που είχαν δημοκρατικό
περιεχόμενο).
Έτσι λοιπόν, οι απτόητοι ηλικιωμένοι ακτιβιστές
(συνημμένη φωτογραφία), έδωσαν ραντεβού μέσα από το blog που έχουν και μπούκαραν ξαφνικά σε
τράπεζες, σε δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και σε πλατείες, για να μοιράσουν
προκηρύξεις με τις θέσεις τους. Το πιο εντυπωσιακό ήταν η αντίδραση στο λεωφορείο, στη
Βαρκελώνη, που
είχε μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό.
Με δυό λόγια, μας θύμισαν το ζωτικό απόφθεγμα: «Αλλοίμονο
στο πολίτη, που αφήνει τη νιότη του …και τρομάζει πλέον από τις φοβίες
και στις ανασφάλειες, που του χτίζουν οι κοινωνικοί συμβιβασμοί»!
ΥΓ. Ένα κόμμα με ζέση για το
αύριο, αν δεν τολμήσει να ξεπερνά τις ηλικιακές αγκυλώσεις, οδηγείται
αναπόφευκτα στον οπορτουνισμό.
