Η Ιωάννα
Κοντούλη εκλέχτηκε από το Συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων (ΟΠ) ως επί κεφαλής της
εκλογικής εκστρατείας του κόμματος. Η απόφαση αυτή ακούγεται περίεργη και
ελάχιστα «αμεσοδημοκρατική», εν
μέσω των ισχυρισμών περί «αμεσοδημοκρατικότητας»
που προτάσσουν για το πολιτικό τους σχήμα οι ΟΠ : Αλήθεια, τι μπορεί να σημαίνει ένα επί πλέον «επί κεφαλής» άτομο, πέραν της υπάρχουσας ηγεσίας του κόμματος;
Ο κάθε νοήμων
άνθρωπος υποψιάζεται ότι
αυτή η κίνηση συνιστά ένα «τερτίπι» αγνώστου περιεχομένου, μια επιλογή άποψης
που όμως δεν δηλώνεται καθαρά, γιατί οι θέσεις του χώρου αυτού σε καίρια ζητήματα χαρακτηρίζονται από χρόνια ασάφεια και
επαμφοτερισμό.
Η ίδια η
Ιωάννα Κοντούλη, σε συνέντευξή της που δίνει στην ΑΥΓΗ της 5.2.12, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=667362 , αποφεύγει να
αποσαφηνίσει τι περίπου συνιστά η δική της πρόκριση έναντι του Τρεμόπουλου, περιοριζόμενη
σε μια απάντηση με μπόλικα στοιχεία κομματικού πατριωτισμού και αυτοδιαφήμισης …
Και ναι μεν
η ασάφεια στο έλασσον ενδοκομματικό ζήτημα θα ήταν κάπως «φαγώσιμη»(θα τρωγόταν…), αν στα
μείζονα ζητήματα που εγείρει η μνημονιακή δικτατορία υπήρχε μια
άποψη καθαρή και δυναμική, με σαφήνεια αλλά και πάθος. Όμως η Κοντούλη επιμένει
στα μισόλογα του συγκεκριμένου χώρου, επισημαίνοντας ότι « η κυβέρνηση Παπαδήμου….. είναι γραμμική
συνέχεια, επί τα χείρω, των προηγούμενων κυβερνήσεων», και ότι «όπως και οι
προηγούμενες, δεν μπορεί να επαίρεται για σωτήρια πεπραγμένα ούτε για
διαπραγματευτική δεινότητα», κάνοντας δυο πράγματα :
Πρώτον, μη λέγοντας το παραμικρό για την υπόθεση του
ελληνικού χρέους και την προσχηματική χρήση του για την υποδούλωση της χώρας,
και δεύτερον, σκορπίζοντας τις ευθύνες στους 5 ανέμους του πολιτικού συστήματος
(οι ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ κυβερνήσεις….) και απέχοντας από μια έστω πρόχειρη αποτίμηση των ευθυνών – με κορυφαία αυτήν του Παπανδρέου-Τσολάκογλου.
Η Κοντούλη
προαναγγέλλει τη συμμετοχή των ΟΠ στον
μελλοντικό διάλογο για το μέλλον της χώρας, βασικά δια μέσου μιας μπούρδας - «είμαστε και θα είμαστε
παρόντες μακριά από τον λαϊκισμό του Μνημονίου και τον λαϊκισμό της δραχμής».
Αν υποθέσουμε ότι είναι κατανοητός ο «λαϊκισμός της δραχμής», αν υποθέσουμε ότι
η άποψη της επαναφοράς του νομισματικού μοχλού στη διαχείριση της χώρας – με την οποία συμφωνούν ακόμη και διεθνείς αναλυτές – απηχεί το λαϊκό αίσθημα, τότε τι μπορεί να σημαίνει «λαϊκισμός
του Μνημονίου», όταν το γενικό αίσθημα αυτής της χώρας όπως δηλώνεται με
χίλιους δυο τρόπους, είναι σφόδρα αντίθετο στην πρωτοφανή καταλήστευση της εργασίας
και της ποιότητας ζωής; Αν η Κοντούλη
θέλει να αντικρούσει την άποψη περί εξυγίανσης της χώρας μέσω του Μνημονίου,
τότε ας το πει ευθέως, έστω και αν στενοχωρήσει τους υπόγειους συνδέσμους των ΟΠ με την μνημονιακή ιερή συμμαχία : Αυτούς που έφεραν πέρυσι τον Παπανδρέου στο συνέδριο
των γερμανών πρασίνων (όπου και καταχειροκροτήθηκε…) ή το Σημίτη σε πρόσφατο
διεθνές συνέδριο, στα πλαίσια του ίδιου χώρου.
