Αντιγράφω ορισμένα σημεία της
κριτικής του κ. Μπρουνζάκη στην επιστολή
της Σεμίνας, που δημοσιεύονται στο ΠΟΝΤΙΚΙ :
«……. μνημείο αγένειας, κτηνώδους κανιβαλισμού και
τεκμήριο απύθμενης θρασύτητας που δεν δικαιολογείται ακόμα και σε έναν έντονα
lifestyle οξυζεναρισμένο εγκέφαλο…
Αν η
απροκάλυπτη και επιθετική χυδαιότητα του να ανασύρεις στιγμές του ιδιωτικού
βίου με δημόσια αφορμή δεν αποτελούσε μιαν ακόμα ταπεινωτική ιδιότητα της
εγχώριας σκυλοπόπ κουλτούρας, η οποία περνά για ντομπροσύνη και μαγκιά, αυτή η
«σεμίνιας» αισθητικής επιστολιμαία υπερπαραγωγή θα προκαλούσε απλά τη θυμηδία
και τον γέλωτα…..»
….«ατάκα επαρχιακής σταρ σε μελόδραμα τρίτης κατηγορίας»…..
Παράλληλα ο κ. Μπρουνζάκης διανθίζει το κείμενό του με τα
γνωστά πασοκογενή στοιχεία αυτό-μαστιγωτικής «αυτοκριτικής»- του είδους «όλοι τα φάγαμε»,
«το πάρτυ τέλειωσε» κλπ . Γράφει λοιπόν
για την Σεμίνα:
«……. Νοσταλγεί ανενδοίαστα τις μέρες της αχαλίνωτης ασυδοσίας στο
αποκορύφωμα της νεοελληνικής ρεμούλας. Νοσταλγεί το αποκορύφωμα της
μεταπολιτευτικής πολιτισμικής επανάστασης, όπως αυτή εκφράστηκε μέσω της
μπουζουκοκουλτούρας, των Μερσεντές, των αγροτικών τέσσερα επί τέσσερα, των
μυθικών αμοιβών!... Δηλαδή νοσταλγεί ακριβώς αυτά που μας έφεραν στη χρεοκοπία.
Μια ακόμα αγανακτισμένη κατά του συστήματος!…
Αυτά λέει ο κ. Μπρουνζάκης. Εγώ
λέω : Αυτό είναι το στυλ της «υπεράσπισης» που σας ξέμεινε, κύριε Παπούλια….
Η επιστολή της Σεμίνας Διγενή
και η απάντηση του Μπρουνζάκη
