Τι εννοούμε όταν λέμε "Παλλαϊκό Μέτωπο";

Διαβάζω πρόσφατη ανακοίνωση(31.1.12) της ΚΟΕ (Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας), συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, που εμπεριέχει πολλές βολές εναντίον του αστικού πολιτικού κόσμου, για να καταλήξει :

«Η Αριστερά οφείλει …. Να συμβάλει σε ένα μεγάλο παλλαϊκό Μέτωπο Αντίστασης, για τον ξεσηκωμό, που θα φέρει στη χώρα Ελευθερία, Ανεξαρτησία, πραγματική Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια, Κοινωνική Δικαιοσύνη, απαλλαγή από τη θηλιά του χρέους, επιβίωση του λαού, Παραγωγική Ανασυγκρότηση».

Αναρωτιέμαι, αν με το κείμενο της ΚΟΕ η Αριστερά καλείται να συγκροτήσει ή να συμβάλει σε ένα μεγάλο μέτωπο…

Με βάση τη γλωσσολογική θεωρία του «να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη- σκάφη», η απάντηση είναι σαφής,  ανεπίδεκτη αντίρρησης : Η Αριστερά εδώ καλείται  ξεκάθαρα, να συμβάλλει, δηλαδή να είναι μια εκ των συνιστωσών ενός παλλαϊκού μετώπου.

Δηλαδή ενός μετώπου που δεν θα είναι εκ ταυτότητος ίσο με την ίδια. Από το οποίο θα μπορεί να εξαιρέσει κάποιους μόνο με βάση συγκεκριμένα κριτήρια, π.χ δημοκρατικότητας. Και το οποίο προφανώς δεν υπηρετείται, όταν αυτοί που δηλώνουν ότι το θέλουν, βάζουν ζητήματα άκαιρα και ασύμβατα με τις τρέχουσες, καυτές ανάγκες του λαού.

Mε αυτά τα κριτήρια έχω τη γνώμη ότι κάθε λογικός άνθρωπος με αντιμνημονιακή πολιτική άποψη, συμπεριλαμβάνει σε ένα παλλαϊκό μέτωπο άτομα που γράφουν τα παρακάτω σε μια καθημερινή εφημερίδα μεγάλης εμβέλειας , όπως ΤΑ ΝΕΑ :

«Η πίεση από τους δανειστές ενόψει της νέας δανειακής σύμβασης είναι πρωτοφανής – και έξω από τη λογική που οφείλει να διέπει μια ένωση ελεύθερων, δημοκρατικών χωρών...Με πρώτο το ΔΝΤ, απαιτούν στο όνομα των «διαρθρωτικών αλλαγών» το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων και την κατάρρευση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Ουσιαστικά απαιτούν τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια χώρα εργασιακής εξαθλίωσης, όπως το Μπανγκλαντές ή η Ινδονησία»**.

Ακόμη, κάθε λογικός άνθρωπος αντιμνημονιακής κατεύθυνσης , ακούει τουλάχιστον με συμπάθεια αυτό που διασαλπίζει ο Καζάκης του ΕΠΑΜ – δηλαδή την ανάγκη της συνεργασίας όλων, από τον Καμένο έως τον Αλαβάνο….

Γιατί αλλιώτικα, αγαπητοί συναριστεροί, μπορεί να φανεί (ή και να αποδειχθεί, ποιος ξέρει….) αυτό που κυκλοφορεί εσχάτως περί της Αριστεράς : ότι δηλαδή δεν αναλαμβάνει το ρίσκο της εφόδου για μια νέα διακυβέρνηση της χώρας με τη σύμπραξη όλων των πατριωτικών δυνάμεων, γιατί βολεύεται με τα βουλευτιλίκια, τα αυξημένα ποσοστά της και τη μεγαλύτερη απήχησή της σε σχέση με το παρελθόν….




***ΙΚ Πρετεντέρης, http://anemogastri.blogspot.com/2012/01/blog-post_6207.html#more