H «Bild» είναι γερμανική εφημερίδα και η «Καταρίνα Μπλουμ» είναι κεντρικό πρόσωπο του Γερμανού μυθιστοριογράφου Χάινριχ Μπελ (Heinrich Boell). Ο Μπελ χρησιμοποιεί τη Μπλουμ για να δείξει τον κακοποιό ρόλο του κίτρινου Τύπου και της χειραγωγημένης κοινής γνώμης, με την θυματοποίηση ατόμων που αποκλίνουν από τα καθιερωμένα…Το έργο του Μπελ γράφτηκε το 1974 , όμως έχει και παραέχει σχέση ΚΑΙ με τον παρόντα γερμανικό Τύπο ΚΑΙ με τη παρούσα γερμανική κοινωνία: Ο Τύπος παραγνωρίζει την ουσία(!) της ελληνικής υπερχρέωσης εκφέροντας την παιδαριώδη ιστορία της εγγενούς διαφθοράς και τεμπελιάς των Ελλήνων, η γερμανική κοινωνία υιοθετεί ασμένως τα στερεότυπα που της σερβίρουν και με μεγάλη πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της διακοπής των «δανείων» προς την Ελλάδα ….
Ο ΣΤΑΘΗΣ (ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, της «Ελευθεροτυπίας» που μας άφησε χρόνους…..)καταθέτει τη μαρτυρία του για μια κοινωνία που πίσω από τη βιτρίνα της κουλτούρας και της προόδου, μόλις και μετά βίας συγκρατεί τον κανιβαλισμό της .....
Σήμερα θα μου επιτρέψετε να λάβω τον λόγο «επί προσωπικού»: Τι είπα στην «Bild» και η «Bild» δεν έγραψε!
Οχι πολλά.
Τους είπα ότι το χρέος δεν το δημιούργησε ο Ελληνικός λαός, αλλά αυτοί που διαχειρίσθηκαν -και δυστυχώς εξακολουθούν να διαχειρίζονται- την τύχη του.
Τους εξήγησα ότι η «βοήθειά τους» είναι δάνειο και μάλιστα με τοκογλυφικά επιτόκια, ότι ο Γερμανός φορολογούμενος δεν χάνει λεφτά, εκτός απ’ αυτά που του τρώνε κι εκείνου οι Τράπεζές του.
Μάλιστα τους είπα ότι θα προτιμούσα η «βοήθειά τους» να ήταν πιο κοντά στο πνεύμα της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης, όπως έκανε η Ελλάδα το 1950 και το 1953, όταν η Γερμανία «κούρεψε» τα δικά της χρέη με τη συναίνεση και της φτωχής (και κατεστραμμένης τότε απ’ τον πόλεμο) Ελλάδας.
Εξήγησα στην «Bild» ότι, παρά τις συκοφαντίες του Ελληνα πρώην Πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου, οι Ελληνες ούτε «τεμπέληδες» είναι ούτε «διεφθαρμένοι» (και πάντως όχι περισσότερο απ’ τη «Ζήμενς»), αλλά ότι αντιθέτως δουλεύουν περισσότερο απ’ τους Γερμανούς (Γιουροστάτ), χωρίς
να φταίνε οι ίδιοι για τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας τους.
Γιατί δεν έγραψε τίποτα απ’ τα παραπάνω η «Bild»; δεν γνωρίζω! Ισως να «χάθηκαν στη μετάφραση».
Ομως η συνέντευξη είναι μαγνητοφωνημένη (scripta manent) και σ’ αυτήν έλεγα στους Γερμανούς φίλους μας ότι για μένα δεν είναι όλοι οι Γερμανοί το ίδιο! Αλλο ο Γερμανός εργάτης κι άλλο ο Γερμανός Τοκογλύφος. Οπως άλλωστε και οι Ελληνες δεν είναι όλοι το ίδιο: άλλο ο Ελληνας εργάτης κι άλλο ο Γραικύλος αεριτζής.
Συνεπώς οι ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί για «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» Ελληνες έχουν την ίδια αξία με τα εξ ίσου ρατσιστικά στερεότυπα για Γερμανούς «ρομπότ» και «Ούννους».
Τους εξήγησα ότι για μένα η Γερμανία είναι η χώρα του Γκαίτε κι όχι του Χίτλερ.
Τους τόνισα ότι προσωπικά είμαι πολύ υπερήφανος που κατά την Επανάσταση του 1821, οι περισσότεροι Φιλέλληνες που ήρθαν στην Ελλάδα και πολέμησαν ήταν Γερμανοί.
Γιατί δεν έγραψε τίποτα απ’ αυτά η «Bild»; Ισως χάθηκαν στο κίτρινο χρώμα της ομίχλης.
Ισως διότι δεν παρέλειψα να αναφερθώ στο Χρέος της Γερμανίας απέναντί μας, στις Γερμανικές Πολεμικές Αποζημιώσεις (Επανορθώσεις, αν προτιμάτε). Που η ίδια η Γερμανία έχει αναγνωρίσει με Συνθήκες. Το 1946.
Τους περιέγραψα πώς επεβλήθη στην Ελλάδα απ’ τους Ναζί το Αναγκαστικό Δάνειο. Πώς κατέσχεσαν τον χρυσό (όσον βρήκαν) της χώρας. Πώς προκάλεσαν τον λιμό που οδήγησε στον θάνατο από πείνα και κρύο χιλιάδες Ελληνες.
Τους μίλησα για το ξεχαρβάλωμα των υποδομών, την καταστροφή των Καλαβρύτων, του Διστόμου, της Κάνδανου κι άλλων 700 χωριών, για τον χαμό του 13% απ’ τον πληθυσμό της χώρας.
Οτι όλα αυτά (εκτός απ’ τις ανεκτίμητες ζωές των ανθρώπων) αποτιμήθηκαν στο ποσόν των 168 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους.
Τους είπα ότι, παρά την υπόσχεσή της ότι θα αρχίσει να ξεπληρώνει η Γερμανία το χρέος της μετά την ενοποίησή της, ακόμα δεν έχουμε δει ούτε ένα σέντζι - οι μόνοι από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οτι για αυτό βεβαίως δεν
φταίει μόνον η Γερμανία, αλλά και οι Ελληνικές πολιτικές ηγεσίες που ασκούνται στον ραγιαδισμό - όχι, δεν τους εξήγησα τι είναι ο ραγιαδισμός για να μην τους εκνευρίσω κι άλλο.
Ομως μακρηγόρησα.
Ενα μόνον! τελευταίο! «Γιατί αυτές οι αναγωγές στη ναζιστική εποχή;», με ρώτησαν.
Για να μην ξεχνάμε και ξαναζήσουμε τις ίδιες τραγωδίες, τους εξήγησα. Συχνά η γελοιογραφία, όπως κι άλλες τέχνες, εκφράζεται με την υπερβολή
ή εν παραβολαίς
θέλοντας να δημιουργήσει ένα γόνιμο σοκ.
Ομως τις αναγωγές στο ναζιστικό παρελθόν δεν τις κάναμε εμείς, αλλά η ίδια η Γερμανική κυβέρνηση: Οταν, φερ’ ειπείν, η κυρία Μέρκελ ζητάει
«Επίτροπο» για την Ελλάδα, πώς μπορούμε να αποφύγουμε τον συνειρμό περί «Γκαουλάιτερ»;
Οταν μας προτείνουν «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες», πώς να μην πάει το μυαλό μας στα «Στρατόπεδα Εργασίας» («Συγκέντρωσης», αν θέλετε).
Οταν μας προτείνουν «βουλγάρικα» μεροκάματα, πώς δεν θα θυμηθούμε τις θεωρίες περί «ζωτικού χώρου»;
Οταν πάνε να μας επιβάλουν έναν «Κλειστό Λογαριασμό» αντί για Σύνταγμα, πώς να μην αισθανθούμε Προτεκτοράτο. Μάλιστα με το πι μικρό όπως πορτέλο (μπουρδέλο, αν προτιμάτε)...
Αυτά είπα στους φίλους μας τους Γερμανούς δημοσιογράφους κι απ’ αυτά οι Γερμανοί αναγνώστες ουδέν εδιάβασαν.
Τι να κάνουμε;
Αλλο υψηλή δημοσιογραφία κι άλλο ψιλή.
Το δυσάρεστον είναι πως συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και στην πολιτική: άλλο Υψηλή Πύλη (όπως λέμε Μέρκελ των Τοκογλύφων) κι άλλο κλάφ’ τα Χαράλαμπε (όπως λέμε Παπαδήμος, Σαμαροκαρατζαφέρης και Γιωργάκης ο Κόσταρίκας)...
Τα σέβη μου...
