ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ....

«Αγανακτισμένοι ήμασταν χτες. Σήμερα είμαστε αποφασισμένοι!» Αυτή ήταν η δήλωση του ευρωβουλευτή  των Οικολόγων Πρασίνων Μιχάλη Τρεμόπουλου, που συμ-περιόδευσε  με τον συν-εκπρόσωπο του κόμματος Τάσο Κρομμύδα στα Τρίκαλα….

 Όποιος έχει παρακολουθήσει τη θεματολογία και τις αντιδράσεις των ΟΠ την τελευταία διετία, κάθε άλλο παρά  τους τοποθετεί στους αγανακτισμένους : Οι αντιδράσεις τους ήταν χλιαρές, δηλωτικές της χαμηλής αγωγιμότητάς  τους με το λαϊκό  αίσθημα και την κοινωνική  κατακραυγή .

Εάν βεβαίως τώρα αποφάσισαν  να αγανακτήσουν,  έχει καλώς, όμως αυτό  δεν τους παρέχει το δικαίωμα να ανακατασκευάζουν την ιστορία τους και να μοστράρουν μια πρακτική και ένα αίσθημα που δεν διέθεταν.

Ποιά όμως είναι η συνέχεια που δίνουν στην υποτιθέμενη αγανάκτησή τους ;

Να τι δήλωσε ο Τρεμόπουλος στα Τρίκαλα : 

«Η Ελλάδα πρέπει να κάνει γρήγορα μια πράσινη στροφή στην οικονομία και να επιδιώξει συμμαχίες για μια κοινή ευρωπαϊκή λύση. Παράλληλα με την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και τη σύγκρουση με τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή, πρέπει να εστιάσουμε στη βιώσιμη ανασυγκρότηση της υπαίθρου, την αναβίωση της τοπικής και περιφερειακής κλίμακας στην οικονομία, την αναβάθμιση των συλλογικών αγαθών και υπηρεσιών ως αντιστάθμισμα στην απώλεια αγοραστικής δύναμης, την ενεργειακή εξοικονόμηση και τις ανανεώσιμες πηγές, τη φορολογική δικαιοσύνη και αναδιανομή, τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, την προώθηση της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας».

Ο Ευρωβουλευτής των ΟΠ βάζει  σε πρώτο πλάνο την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και τη σύγκρουση με  τη διαφθορά και τη  φοροδιαφυγή, παρουσιάζοντας τα ίδια τυπικά συμπτώματα των θεωρητικών και πολιτικών απολογητών του Μνημονίου : Που επίμονα  επιχειρούν να μεταφέρουν τη δημόσια συζήτηση και το δημόσιο ενδιαφέρον σε ένα έλασσον  θέμα,  παρακάμπτοντας την -επικαθοριστική όλων -  λεηλασία της χώρας και τη νεοαποικιοκρατία του Δ Ράϊχ…

Κατά τα άλλα ο λόγος του Τρεμόπουλου διανθίστηκε από τις γνωστές «πρασινάδες» (κατά πως λέμε εξυπνάδες…) περί βιωσιμότητας (που υποτίθεται ότι λένε κάτι νέο και «γυαλίζουν» σαν ιδεολογικές χαντρούλες στα μάτια διαφόρων πολιτικών παραγόντων), ενώ δεν παρέλειψε και μια ατάκα εναντίον των εξοπλιστικών δαπανών  :  Χωρίς πει  έστω και μια ιδέα  για το πώς η χώρα θα μπορούσε να ξοδεύσει μεν λιγότερα, αλλά να διασφαλίσει την ακεραιότητα και τα όποια - διεθνώς  νόμιμα -  συμφέροντά της.....