Οι ήρωες δεν ανήκουν ποτέ στο ίδιο συνάφι. Οι ηρωϊσμοί δεν έχουν πάντα το ίδιο περιεχόμενο. Σήμερα υποψήφιος ήρωας είναι ο Αντώνης Σαμαράς της Νέας Δημοκρατίας. Στο χέρι του είναι να επιχειρήσει να διασώσει ό,τι μπορεί να διασωθεί από το ναυάγιο της ελληνικής αξιοπρέπειας. Όπως και στο χέρι του είναι να βάλει υποψηφιότητα για Πρωθυπουργός –μαριονέτα , « που δεν θα μπορεί ούτε τη γραμματέα του να διαλέξει, αν δεν το εγκρίνει ο κύριος Ράϊχενμπαχ» (Κώστας Ροδινός, ANTINEWS).
Συμφωνώ και εκτιμώ τις (χθεσινές) απόψεις του Αλέξη Τσίπρα για την ενότητα της Αριστεράς, και μάλιστα μια ενότητα που θα είναι συμβατή με τη διατήρηση της ιδιαίτερης ταυτότητας των συνιστωσών της. Όμως εδώ το ΜΕΓΕΘΟΣ που απαιτείται για την αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος της κρίσης και της παράλληλης προσπάθειας του νεόκοπου γερμανικού ιμπεριαλισμού για την υποταγή των χωρών της περιφέρειας, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Εδώ απαιτούνται μέτωπα εθνικής κλίμακας, κι ακόμη περισσότερο, μέτωπα πανευρωπαϊκής κλίμακας . Και μάλιστα μέτωπα με όλες τις διαθέσιμες δημοκρατικές δυνάμεις : Αν φυσικά ενδιαφέρει η διάσωση της όποιας «ευρωπαϊκής προοπτικής» , που θα έχει περιεχόμενο την αλληλεγγύη και τη συνεργασία….
Σήμερα η Αριστερά δεν δικαιούται να υψώνει τους ώμους της, αδιάφορη μπροστά στη μεγάλη μάχη που δίνεται για την «εξημέρωση» του Σαμαρά. Αλλά και γενικότερα, δεν δικαιούται να παραγνωρίζει και να σνομπάρει τις όποιες εστίες αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη βία των Μνημονίων, εν ονόματι της ιδεολογικής καθαρότητας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η αντιπαλότητα Κομμουνιστών και Σοσιαλιστών ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που έστρωσαν το δρόμο για τον Χίτλερ. Σήμερα η αριστερή υπεροψία και ενοχοποίηση όλων των «άλλων» πλην των κατεχόντων θέση στην κομματική αγωνιστική επετηρίδα , δεν ενισχύει τις κεντρόφυγες δυνάμεις από το σύστημα της υποτέλειας.
Η δυναμική των πραγμάτων – από το κακό στο χειρότερο - δεν αποκλείει το «χειροτερότερο» ! Η δε προοπτική μιας πανευρωπαϊκής, νεοφιλελεύθερης και δημοκρατικοφανούς δικτατορίας, με κινεζοποίηση της οικονομίας και απεμπόληση των αξιών του Κράτους Δικαίου και Πρόνοιας, δεν ανήκει στη σφαίρα μιας αριστερής δυστοπίας – ενός αριστερού μπαμπούλα που επισείεται προς την δημοκρατική αστική τάξη : Αντίθετα, έχει αρχίσει να «εισπράττεται» με δόσεις.
Τι να κάνουμε, το ΟΧΙ στη φασιστική Ιταλία του 1940 το είπε ο Δεξιός Μεταξάς – τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Σήμερα υπάρχει ένα άλλο ΟΧΙ που μπορεί να ειπωθεί, έστω για να ανακόψει τη φόρα των δοσατζήδων της 7ης και 8ης δόσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου