Για να αποστασιοποιηθώ από τα τρέχοντα πήρα σαν αφορμή ένα κείμενο του Κύπριου Σάββα Παύλου («Η κηδεία μου») ,όχι για να μιλήσω για τη κηδεία του που δεν έγινε(!) και την οποία δεν γνωρίζω αν θα παρακολουθήσω(!) - μια και ενδέχεται να παρακολουθήσει αυτός τη δική μου ή να μάθει γι αυτήν από τρίτους - αλλά για να μιλήσω ή για να τσιτάρω ωφέλιμες ιδέες για την κηδεία γενικώς, ως «θεσμό»…. Παίρνω σαν αφετηρία την προσωπική μου απέχθεια για τα χειροκροτήματα στις κηδείες των επωνύμων – λες και η λύπη από την απώλεια πρέπει σώνει και καλά να έχει αυτή τη θορυβώδη εξωτερίκευση….Με βάζει ακόμη σε σκέψεις και το ποιητικό SAVOIR MOURIR του πρόσφατα χαμένου Γιάννη Βαρβέρη, που δεν συνιστά «προπονητική γραμμή» για τον επερχόμενο θάνατο αλλά πικρό σαρκασμό του επικρατούντος καθεστώτος αλλαξοκωλιάς στους λογοτεχνικούς ή/και δημοσιοσχετίζοντες κύκλους : «Αν έρθετε στην κηδεία μου - θα έλθω κι εγώ στη δική σας….» . Ακόμη συμβαίνει να συμμερίζομαι την άποψη του Σ.Παύλου για τον ευτελισμό διαφόρων τελετών εν ονόματι της αποθανάτισής τους – π.χ φωτογραφία ή βιντεοσκόπηση γαμήλιων τελετών : Τον ευτελισμό όχι μόνο γι αυτούς που αποδίδουν στις συγκεκριμένες τελετές κάποιο νόημα, αλλά και για όσους διαθέτουν στοιχειώδη αισθητική…..Ανεξάρτητα από το είδος της κηδείας που επιλέγει δι’ εαυτόν ο Παύλου, σίγουρο είναι ότι τάσσεται εναντίον της χρήσης των νεκρών δι’ αλλότριον όφελος…Ουσιαστικά διεκδικεί τα δικαιώματα των νεκρών – δηλαδή το να είναι αυτοί τα «κεντρικά πρόσωπα» της κηδείας και της όλης ταφικής διαδικασίας. Όσο για τον εαυτό του, διεκδικεί μόνο την επικάλυψή του φερέτρου του από την Ελληνική Σημαία και την ιερουργία της Ορθόδοξης Εκκλησίας – έχοντας μια εξαιρετικά λιτή προτίμηση σε σχέση με άλλους, όπως π.χ. ο Σαλβατόρ Νταλί: Που έκανε ολόκληρη σκηνοθετική προεργασία (!!!) για την κηδεία του….
Γράφει ο Παύλου :
Όπως παρατήρησε, παλαιότερα, ευαίσθητος διανοούμενος, στους γάμους οι φωτογράφοι και οι χειριστές των βίντεο έχουν μετατρέψει την τελετή και την εκκλησία σε ένα στούντιο φωτογράφησης και βιντεογράφησης. Η λειτουργία, οι ύμνοι, οι ψάλτες, ο παπάς, εκμηδενίζονται και εξαφανίζονται, υπάρχουν μόνον οι φωτογράφοι και οι βιντεογράφοι. Δίνουν εντολές και κανονίζουν πως θα εξελιχθεί η τελετή, που θα σταθούν και πως θα κινηθούν οι νεόνυμφοι, δίνουν διαταγές ακόμη και στον ιερέα πως θα δράσει κα θα πορευτεί. Κι αυτός, άρχων του μυστηρίου και του χώρου, αντί να τους εξαποστείλει δυστυχώς τους υπακούει.
Άρχισε να χαλά και η ακολουθία για την κηδεία, η υπέρτατη τελετή, όταν ο άνθρωπος αποχαιρετά τον κόσμο αυτό. Και εκεί τα πράγματα έχουν φτάσει σε σημείο εξευτελισμού και εξανδραποδισμού. Εκτός από τους φωτογράφους και τους βιντεοφόρους, έχουμε την κατάθεση στεφάνων, τους αλλεπάλληλους επικηδείους, σε μερικές παριπτώσεις έχουμε φτάσει σε διψήφιο αριθμό. Η κηδεία γίνεται πια ένα κοσμικό γεγονός στο οποίο ο νεκρός εξαφανίζεται. Αρχίζουν οι καταθέσεις στεφάνων που αναγγέλλονται, ακόμη κάποιος διαβάζει τον κατάλογο των ανθρώπων που κατέθεσαν προηγουμένως στεφάνι, αρχίζουν οι επικήδειοι. Αναγγέλλονται τα ονόματα, οι τίτλοι και οι ιδιότητες των ομιλητων, αυτοί πλησιάζουν στο μικρόφωνο και αρχίζουν, ο νεκρός ανυπεράσπιστος στο φέρετρο υφίσταται κοινοτοπίες και τυπικότητες και μεγάλα λόγια…..»
Ολόκληρο το κείμενο του Σ.Παύλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου