ΤΟ ΕΥΡΩ ΩΣ ΦΕΤΙΧ

Φετιχισμός  ονομάζεται η τάση "θεοποίησης"  και απόδοσης υπερφυσικών δυνάμεων σε ορισμένα αντικείμενα. Ο Μαρξ χρησιμοποίησε   τον όρο «Φετιχισμός», για να δηλώσει  την  φαντασιακή  αναγωγή μιας κοινωνικής σχέσης  (εμπόρευμα)   σε αντικειμενική  δύναμη, ρυθμιστική των πραγμάτων όσο ένα «βαρομετρικό χαμηλό» ρυθμίζει τις καιρικές συνθήκες….

Σήμερα το ευρώ αποτελεί το κυριότερο φετίχ της ΕΕ, η δε έξωση από αυτό θεωρείται ως μετακίνηση από το «εύκρατο κλίμα» της ευρωζώνης  στο πολικό οικονομικό  κλίμα άλλων περιοχών. Όμως το ευρώ είναι ένα  σύνολο και για την ακρίβεια ένα  «σύστημα»  σχέσεων, οι οποίες προφανώς επιδέχονται ανάλυση και κριτική.  

Δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν, το εξής ένα : Αν το ευρώ συνιστά τμήμα μιας ανολοκλήρωτης οικονομικής ένωσης που δεν έχει συνθέσει ακόμη μια συνολική εποπτεύουσα αρχή εν είδει υπουργείου οικονομικών – κατά πως έχουν επισημάνει πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Τζωρτζ Σόρος -  τότε το πλαίσιο του ευρώ συνιστά  έναν  ατελή μηχανισμό προστασίας για τα επί μέρους οικονομικά σύνολα. Επομένως η έξοδος από αυτό δεν είναι μεταδημότευση στο χάος- κατά πως υπαινίσσονται οι ευρωπαράγοντες -  αλλά κίνηση που μπορεί να   κριθεί  επί τη βάσει σταθμίσεων κόστους-οφέλους. Εισαγωγικά θα μπορούσαμε να πούμε για το ζήτημα  :Μια χώρα η οποία διαθέτει το εκδοτικό προνόμιο του νομίσματός της,  τη δυνατότητα να διασφαλίζει την κοινωνική πρόνοια και ειρήνη μέσω ενισχύσεων των απόρων ομάδων του πληθυσμού,  τη δυνατότητα να ενισχύει την εγχώρια παραγωγή καθορίζοντας την τιμή του συναλλάγματος κλπ.,  μπορεί ενδεχομένως «να συμφέρει» περισσότερο από  μια χώρα ενταγμένη στην ευρωζώνη . Μια τέτοια χώρα δεν απομονώνεται υποχρεωτικά, δεν  παύει να προσαρμόζεται στον διεθνή καταμερισμό έργων, δεν «αλβανοποιείται» -  κατά πως υποστηρίζουν διάφοροι ελαφρόμυαλοι :   Αντίθετα μπορεί να παίζει αυξανόμενο ρόλο  μέσα στον νέο,  πολυπολικό κόσμο, όπου εκτός της ΕΕ «υπάρχουν και άλλες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια»…..  

Σήμερα που εν ονόματι  Φετίχ όπως «ΔΝΤ», «Αγορές», «Ευρώ» «σπρεντς» κλπ. παρουσιάζονται   στο γενικό κοινό διάφορες   «αδήριτες» αναγκαιότητες-  όπως είναι η βύθιση μισθών και συντάξεων,  η υποβάθμιση του Κράτους –Πρόνοια κλπ, που  συνεπιφέρουν τη συρρίκνωση της αγοράς και τη συστολή διαφόρων παραγωγικών τομέων - η  απομυθοποίηση των οικονομικών δεδομένων και του  εγχειρήματος  κινεζοποίησης των ευρωπαϊκών οικονομιών, έχει απόλυτη προτεραιότητα. Το μεγάλο ζητούμενο  είναι  να δημιουργηθεί μια νέα πολιτική βούληση ευρέος φάσματος, βασισμένη στην κριτική ανάλυση των ελληνο-ευρωπαϊκών  και δι-ευρωπαϊκών σχέσεων,   ικανή να απορρίπτει ή να επανεξετάζει τα στερεότυπα  του ευρωεπαρχιωτισμού.  Φαίνεται περίεργο, αλλά  μια διακομματική, κριτική και ακομπλεξάριστη δύναμη, διαμορφωμένη και μεστωμένη πάνω στα συντρίμμια που παρήγαγε   ο δουλοπρεπής παπανδρεϊσμός, μπορεί πιθανόν  να ανασυντάξει το κύρος της χώρας ως πεδίου αντίστασης και  επανεξέτασης των διεθνών σχέσεων.

Έλεγε ο πολεοδόμος Λε Κορπυζιέ : Το καλό έρχεται μετά τον παροξυσμό του κακού. Ίσως αυτό να γίνει και τώρα….