Στο ότι σπούδασε Νομικά στην Κωνσταντινούπολη, υπήρξε στην Πόλη βοηθός του Πατριάρχη Αθηναγόρα, συμμετείχε στο τουρκικό δημοκρατικό Φοιτητικό Κίνημα της εποχής και διετέλεσε πρόεδρος της Νεολαίας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.. Όταν έγινε το πραξικόπημα στην Τουρκία, φυλακίστηκε και κατόπιν ήρθε να βρει καταφύγιο στην Ελλάδα. Έκτοτε, αναμείχθηκε ενεργά με τα Ελλαδικά «κοινά» μέσα από την Ένωση Κέντρου : Ανέλαβε Πρόεδρος της ΕΔΗΚ (κατόπιν επιθυμίας και του Ι.Ζίγδη)και στάθηκε πάντα βαθύς γνώστης και οξυδερκής αναλυτής των τουρκικών πολιτικών και πολιτισμικών εξελίξεων, αλλά και εκφραστής της ζωντανής ιστορικής μνήμης του ξεκληρίσματος που υπέστησαν οι ελληνικές και οι αρμενικές κοινότητες από το Τούρκικο Κεμαλικό καθεστώς.
Ακόμη οι «Ενεργοί Σοσιαλιστές» αναφέρονται στην κοινή πορεία τους με τον Σαρρή στα πλαίσια της « Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών» και στην κοινή προσπάθεια κατά του επαίσχυντου Σχεδίου Ανάν, που έθαβε οριστικά το Κυπριακό ζήτημα…
Προφανώς υπάρχουν πολλοί που έχουν να πουν πολλά για τον Σαρρή, αλλά και ο υποφαινόμενος έχει το μερτικό του…. Θα διαλέξω λοιπόν 1 (μια) μνήμη μόνο, από ένα επεισόδιο που έγινε σε κάποιο (κατάμεστο) αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου, στις 4 Μαρτίου 1988. Ήταν σε μια εκδήλωση περιοδικών που είχε σαν θέμα τις συμφωνίες του Νταβός μεταξύ Παπανδρέου και Οζάλ , μετά το παραλίγο θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας –Τουρκίας το 1987. Εκτός από τον Σαρρή ομιλητές ήταν οι Νίκος Ψυρρούκης (ιστορικός) και Βάσος Φτωχόπουλος, Κύπριος διανοούμενος και εκδότης - άλλους δεν θυμάμαι….
Σε μια φάση λοιπόν της (κατ)αγανακτισμένης ομιλίας του Σαρρή, που σημάδευε πρωτίστως το πνεύμα ενδοτισμού διαφόρων Ελλαδιτών και Κυπρίων πολιτικών, μια τρομερή έξαρση οργής τον έκανε να ενώσει τις δύο παλάμες του και καθώς ήταν όρθιος να κάνει τη γνωστή χειρονομία κατάδειξης των γεννητικών του οργάνων, ως δήλωση περιφρόνησης και αφοβιάς απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό.....
Για το συμβάν έγραψα ένα άρθρο στην ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (Απρίλιος 1988, τεύχος 42, «Αντισχόλιο σε μια χειρονομία») όπου έλεγα: «….Η χειρονομία αφενός, και η αποδοχή της από το ακροατήριο αφ’ετέρου, ήταν (αντίστοιχα) η έκφραση και αναγνώριση ενός γνήσιου πάθους. Το γνήσιο πάθος ανήκε στον καθηγητή Νεοκλή Σαρρή, το ακροατήριο ήταν οι προσκαλεσμένοι των περιοδικών ΡΗΞΗ και ΕΝΩΣΗ που ήρθαν στο Πολυτεχνείο την Παρασκευή 4.3.1988 για να ακούσουν την ανάλυση της συμφωνίας του Νταβός και γενικότερα των ελληνοτουρκικών σχέσεων….»
Κρατάω αυτό το γνήσιο πάθος του Σαρρή . Όλα τα άλλα, μπορούμε να τα συζητάμε για καιρό….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου