Περνάω σήμερα πρωϊ-πρωϊ, στην οδό Πατησίων, με κατεύθυνση Τοσίτσα-Πολυτεχνείο. Και διασταυρώνομαι με δύο γυναίκες, που βαδίζουν γρήγορα, έχουν περάσει μαντήλια στο πρόσωπό τους και φαίνονται ιδιαίτερα ενοχλημένες. Στην αρχή «δεν πιάνω» το νόημα, όμως καθώς «τέμνω» την οδό Τοσίτσα καταλαβαίνω : Οι γυναίκες δυσφορούν για τη δυσοσμία γενικά και ειδικά για την κατουρλίλα, που εκπέμπει η περιοχή. Είναι η περιοχή της πρέζας, στην οποία γίνονται τα πάντα δημοσίως – συμπεριλαμβανομένου του κατουρήματος.
Τι κρίμα, λέω, η δυσοσμία δεν φωτογραφίζεται…Δεν μπορούν να υπάρξουν οπτικά τεκμήρια της μπόχας. Δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη η «ολογραφία», που θα υπερέβαινε την φωτο-γραφία και θα μετέφερε οπτικά, οσφραντικά, ακουστικά κλπ. στοιχεία του χώρου. Τότε θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει την αθλιότητα της δυσωδίας σε μια κεντρική αθηναϊκή θέση : Το Σωτήριο έτος 2011, των οργανωμένων και δημοσίων WC υφισταμένων , του κ. Καμίνη δημαρχεύοντος ….
Έχω υποστεί τη μετωπική επίθεση της κατουρλίλας μια ακόμη φορά, μέρα μεσημέρι, περνώντας με μοτοσυκλέτα από την Ομόνοια. Και τότε δεν μπόρεσα να την μεταδώσω, ελλείψει ολο-γραφικής συσκευής. Είπα λοιπόν από μέσα μου, θα το ρίξω κι εγώ στην Ποίηση. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση θα υιοθετήσω στίχους σαν αυτούς του ΒΑΣΙΛΗ ΠΗ («Οι μυρωδιές», εκδόσεις Γαβριηλίδη ):
«Οι μυρωδιές του μέλλοντος με ελκύουν
και οι θόρυβοι όταν έρχονται
Από τα σύννεφα σκόνης που σηκώνουν
Πως μ’ αρέσουν αυτές οι μυρωδιές
Που αφήνουν πάντα έντονη οσμή
Και μια βαθιά γλυκιά απόλαυση.
Ερωτευτείτε μιαν απροσδόκητη στιγμή
Σαν ένα δώρο ξαφνικό που δεν περιμένατε
Ερωτευτείτε τον ήλιο»
Εν τάξει, ό,τι πήτε κύριε Πη, να ασχοληθούμε με τις μυρωδιές του μέλλοντος. Αλλά πώς να ξεφύγουμε από τις τρέχουσες μυρωδιές, πώς να χαριστούμε στην ενεστώσα δυσοσμία, πώς να ξεχάσουμε ότι ένα δομημένο περιβάλλον είναι και οσφραντικό περιβάλλον, που καθορίζει μνήμες, απολαύσεις, προσδοκίες;
Το τι εννοώ φαίνεται ίσως σε μια περυσινή δήλωση της Λίντας Λη Μπουκόφσκυ, τελευταίας συζύγου του τρομερού παιδιού των αμερικανικών γραμμάτων, Τσαρλς «Χανκ» Μπουκόφσκυ (1920-1994). Η κ. Μπουκόφσκυ έκανε μια σπάνια δημόσια εμφάνιση με αφορμή έκθεση αφιερωμένη στον άντρα της. Εκεί είπε : « ….Το βράδυ, κάποιες φορές μπαίνω μέσα στο γραφείο του και συχνά, ξέρετε, αισθάνομαι ακόμη τη μυρωδιά του Χανκ».
Οι μυρωδιές διαπλέκονται με τη ζωή μας. Οι μυρωδιές του μέλλοντος είναι μια αοριστία, ένα ιδεολόγημα. Αντίθετα η μυρωδιά της νερατζιάς, του πεύκου, του κομμένου γρασιδιού, των δακρυγόνων, του Μπουκόφσκυ, είναι «οσμίσιμες» - παρά λίγο να πω «χειροπιαστές»…
Είχα ξεκινήσει πριν λίγο καιρό να σκέπτομαι αυτό το «Άνδρες γαρ πόλις» - από τον Επιτάφιο του Περικλέους. Και τούτο γιατί ο κ. Σοφολογιότατος της κυβέρνησης, μας κοινοποιούσε ότι επίκειται η σωτηρία της χώρας, ενώ γύρω κόχλαζε η γενικευμένη καταστροφή του επιπέδου ζωής των πολιτών…Με τη θέα των δύο γυναικών που έδειχναν τη δυσφορία τους μπροστά στην κυριακάτικη δυσοσμία της Τοσίτσα, ενώ στα πέριξ ακροβολίζονταν γενικώς αδιάφοροι κάποιοι αρσενικοί, αισθάνθηκα ότι θα άξιζε ένας μετασχηματισμός του γνωμικού : «Γυναίκες γαρ πόλις».
Αλλά οι πόλεις δεν είναι μόνο η ενεστώσα ζωή – άνδρες και γυναίκες . Είναι ακόμη η ζωή που έχει αποτεθεί στα έργα και στις ιδέες του παρελθόντος - στον πολιτισμό αλλά και στη βαρβαρότητα. Δεν πορευόμαστε με οποιονδήποτε, αλλά με έναν συγκεκριμένο εξοπλισμό. Αυτό τον εξοπλισμό καλείται να ενεργοποιήσει ο κ. Καμίνης, δήμαρχος Αθήνας και υπεύθυνος για υψιπετή αλλά και για μπανάλ θέματα. Αλλιώτικα τα δεύτερα θα βραχυκυκλώνουν και θα ακυρώνουν τα πρώτα, όσο ένα σκατό στο μέσο ενός Λουδοβίκειου σαλονιού ακυρώνει την αίγλη του συνολικού χώρου….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου