Επί τέλους, το κράτος πρέπει να αποκτήσει το θάρρος της γνώμης του. Πρέπει να είναι σε θέση να δηλώνει ότι θεωρεί μια συγκεκριμένη εξωτερίκευση άποψης ως υβριστική για τον Πρωθυπουργό, και συνεπώς υποκείμενη σε δικαστική κύρωση. Πρέπει να μην έχει σχέση με οποιοδήποτε μηχανισμό αντιποίνων :
«Επιθετική κριτική εσύ; Έ, τότε κι εγώ αποφασίζω και διατάσσω να ταλαιπωρηθείς, με μια παραπομπή σε δίκη για αφισοκόλληση».
Αλλά το κράτος, και συγκεκριμένα το «βαθύ» Πασοκικό κράτος, αποδεικνύεται τόσο αβαθές ώστε δεν αποτολμά να εκθέσει σε ένα δικαστήριο την συλλογιστική περί εξύβρισης του Πρωθυπουργού. Πρώτον, γιατί η προσομοίωση του ΓΑΠ και της κυβέρνησής του με ληστή και συμμορία αντίστοιχα, είναι μια θεώρηση που γίνεται «πολιτική αδεία», δηλαδή είναι μια προφανής «ακυριολεξία» , καθόλου άσχετη με τα πολιτικά ήθη της τρέχουσας περιόδου. Δεύτερον, γιατί οι απόψεις περί διεκπεραίωσης των εντολών της Τρόϊκας, περί εκποίησης των οφθαλμών της Παναγίας και περί απαξίωσης του ελληνικού λαού, έχουν διακινηθεί κατά κόρον στα δημόσια Fora και έχουν σοβαρότατο αποδεικτικό έρεισμα. Τρίτον, γιατί μια τέτοια δίκη θα μετεξελισσόταν σε πρόκληση και πρόσκληση στην δικαστική εξουσία, να πάρει το μέρος και να δικαιώσει τον ελληνικό λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου