Αμάν με αυτές τις θεατρικές διασκευές. Θεατρολόγος δεν είμαι , αλλά κρίνοντας τα πράγματα με τη γενική παιδεία και τον κοινό νου δηλώνω ότι έχω δεινοπαθήσει από διάφορες, «εκσυγχρονιστικές» και «νεωτεριστικές» προσεγγίσεις του αρχαίου θεάτρου…….Μια από αυτές ήταν η σκηνοθετική εργασία του Γιάννη Τσαρούχη πάνω στις «Τρωάδες», που λόγω των υπερβολών της κατάφερε να με βάλει σε σκέψεις επί του ζητήματος από τις αρχές της δεκαετίας του 80 : Οι «Τρωάδες» παίχτηκαν σε ένα οικόπεδο στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Μασσαλίας κοντά, με το εμβατήριο της σημαίας να παιανίζει άμα τη εισόδω του Μενελάου (φέροντος στολήν Έλληνος λοχαγού…), με μια γενικώς εξω-φρενική αντιμετώπιση του χωροχρόνου μετά την άλωση της Τροίας……Ένα τέταρτο αιώνα αργότερα είδα την χορευτική «Μήδεια» του Παπαϊωάννου, που ήταν υπέροχα χορευτική αλλά ελάχιστα «Μήδεια», έστω και αν χειροκροτήθηκε ένθερμα από το κοινό του «Παλλάς» - αγνοώ για ποιο σκέλος.Με την μικρή θεατρική μου πείρα έκρινα ότι η σκηνοθετική ευρηματικότητα και ελευθεριότητα στη διαπραγμάτευση ενός παρωχημένου χρόνου, δεν πρέπει να κατεδαφίζει το αίσθημα της παλαιότητας και αρχαϊκότητας του θέματος – δηλαδή να θίγει την ΑΠΟΣΤΑΣΗ που έχει ο θεατής από το θέμα. Ο θεατής πρέπει να πηγαίνει «στο αλλού», πράγμα που δεν υλοποιείται όταν τα κοστούμια, τα σκηνικά, οι διάλογοι και οι νεωτερισμοί , παρεμποδίζουν αυτή την μετάβαση. Φυσικά ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να είναι απλός διεκπεραιωτής μιας θεατρικής δημιουργίας, αλλά δεν μπορεί να την παραφράζει και να χρησιμοποιεί τον τίτλο της ως ετικέτα δικής του σύνθεσης…
Λέω αυτά με αφορμή τα γιουχαϊσματα των Ζακυνθινών στην παράσταση του Κιμούλη « Οθέλλος», με τους Σμαράγδα Καρύδη και Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. . Δεν ξέρω κατά πόσο τα γιουχαϊσματα ήταν δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, δεν ήμουν εκεί. Σημείωσα όμως το καταστάλαγμα μιας κριτικής για την παράσταση, που φιλοξενήθηκε στο http://www.streetpress.gr/ : «Το βέβαιο ήταν ότι δεν έβλεπες Σαίξπηρ…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου