Eπτά και μία θέσεις για την μετά Παπανδρέου εποχή...

Ακούω σήμερα το Νίκο Χατζηνικολάου να παίρνει
ραδιοφωνική συνέντευξη από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο κ.Πεταλωτή και βρίσκω τον δεύτερο ενδοτικό έως φοβισμένο
. Ο συγκεκριμένος κύριος ακούγεται ήρεμος, όμως οι χαμηλοί τόνοι
των απαντήσεών του στα πιεστικά και διεισδυτικά ερωτήματα του δημοσιογράφου προδίδουν την αγωνία του και την αποδοχή των
νέων πολιτικών δεδομένων : Καθώς η
πτώση της σημερινής κυβέρνησης Παπανδρέου έχει
δρομολογηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – εκλογές ή αποσκίρτηση δυσαρεστημένων και
κοινοβουλευτική ανατροπή ή πολιτική
παράκαμψη μέσω ευρύτερης συναίνεσης των παραγόντων του δικομματισμού κλπ.– το ύφος του Πεταλωτή προδίδει το άγχος
της ηγετικής ομάδας. Της οποίας πρωταρχικός
στόχος πλέον είναι η διατήρηση
του Πρωθυπουργού-Πινόκιο με κάθε θυσία ,
όπως επίσης και η έμμεση ή άμεση ένταξη εξωκυβερνητικών παραγόντων στις ευθύνες
των εγκληματικών μνημονίων.

Συναίνεση,
συνεννόηση, συνεργασία, είναι λέξεις που εμφανίζονται πλέον με αυξημένη
συχνότητα στον πολιτικό λόγο. Και πραγματικά,
πρέπει να είναι μεγάλο το μέγεθος των δυνάμεων που χρειάζεται να συμπαραταχθούν για την αντιμετώπιση της εφόδου του διεθνούς χρηματοπιστωτικού
κεφαλαίου καθώς και εναντίον αυτών που καραδοκούν για την οικονομική
πρωτοκαθεδρία πάνω στα ερείπια των περιφερειακών οικονομιών – π.χ. η Γερμανία.
Μόνο που η συναίνεση, η συνεννόηση και η συνεργασία, δεν μπορούν να αποτελέσουν
πλυντήριο για τις πρόσφατες ευθύνες των κυβερνητικών παραγόντων. Μόνο που ο σχηματισμός
μιας κρίσιμης μάζας αντιστάσεων στα ελληνικά και όσα άλλα μνημόνια έχουν
δρομολογηθεί, περνάει από μια μεγάλη ευρωπαϊκή συμμαχία κομμάτων, κινημάτων,
πολιτών και σοβαρών διανοουμένων.

«Είπα κι έσωσα τη ψυχή μου», έλεγε στο «Κεφάλαιο» ο αείμνηστος Μαρξ, επαναλαμβάνοντας
ένα γνωμικό του Δάντε Αλιγκέρι. Ας πούμε κι εμείς όλοι τα δικά μας, όχι βέβαια για να σώσουμε τις ψυχές μας αλλά για
να σώσουμε το επίπεδο ζωής, την ποιότητα,
τον ελεύθερο χρόνο, τον πολιτισμό, που απειλούνται από τους Νεαντερντάλιους του
Νεοφιλελευθερισμού…Όμως αυτή τη περίοδο που λέγονται πολλά,
η λιτότητα είναι περισσότερο από άλλοτε σημαντική. Η σκιαγράφηση της μεταπαπανδρεϊκής
εποχής πρέπει να είναι καθαρή, να στοχεύει στη διαμόρφωση κοινών τόπων - προς
γνώση και συμμόρφωση ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

1.Εθνική
συνεννόηση δεν νοείται με τη συμμετοχή σε κυβερνητικό σχήμα ανθρώπων που έχουν
πολιτικές και ενδεχομένως και αστικές ή ποινικές ευθύνες για την πρόσφατη καταβύθιση
της χώρας στην τρέχουσα κατάσταση

2 .Το
διάδοχο σχήμα πρέπει να πειθαρχήσει σε συγκεκριμένες, πολιτικές εντολές διαχείρισης του ελληνικού και
ευρωπαϊκού προβλήματος, χωρίς να έχει εν
λευκώ εξουσιοδότηση.

3.Τα
εκατέρωθεν χρέη – μεταξύ των οποίων οι γερμανικές αποζημιώσεις, τα διαφυγόντα
κέρδη του ελληνικού δημοσίου ως εκ της πρακτικής της Ζήμενς, τα εξοπλιστικά
θέματα, τα τοκογλυφικά δάνεια κλπ -
πρέπει στην ΟΛΟΤΗΤΑ τους να αποτελέσουν αντικείμενο επανεκτίμησης και
επαναδιαπραγμάτευσης

4. Οι
πολιτικές λιτότητας και εξοικονόμησης πόρων, στην ελληνική και διεθνή κλίμακα,
δεν πρέπει να παραγνωρίσουν την ανάγκη της διατήρησης του επιπέδου της
οικονομικής δραστηριότητας.

5. Μια
άλλη λιτότητα, χωρίς ανεργία, υποαπασχόληση, πτώση του βιοτικού επιπέδου των
μεγάλων μαζών του πληθυσμού, αλλά με εξοικονόμηση ενέργειας, μετακινήσεων,
διατροφικών και οικοδομικών πόρων, δεν πρέπει να εξωσθεί από τον ορίζοντα της ευρείας Αριστεράς και των δημοκρατικών
δυνάμεων γενικότερα. Είναι η οικολογική λιτότητα – «οικολολιτότητα», για όσους
διατηρούν φιλοπαίγμονα διάθεση…

6.Η όποια
εκποίηση δημόσιας περιουσίας σε τιμές απαράδεκτα χαμηλές συνιστά εθνική
προδοσία. Οι βολές εναντίον του δημόσιου παράγοντα γενικώς και αδιακρίτως,
συνιστούν εθνική ηλιθιότητα.

7. Ο Μάο
Τσε Τουνγκ έλεγε κάποτε «Μεγάλη
αναταραχή – θαυμάσια κατάσταση».Σήμερα όσοι επενδύουν στην κρίση και στην
αναμπουμπούλα προκαλούν διακινδυνεύσεις , πολύ ευρύτερες από αυτές του μεγαλο ή
μικρο-μεσαίου πολιτικού οικοπέδου που
διαθέτουν. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων από εποχές κρίσεων που έφεραν κρίσεις
στο τετράγωνο – πολέμους, φασισμούς, καταποντισμούς.

8. Η
ποιότητα ζωής είναι καθοριστική για την ανάπτυξη της παραγωγικότητας σε μια
ώριμη, μεταυλική κοινωνία υπηρεσιών. Η Ελλάδα και η ΕΕ γενικότερα, πρέπει και μπορούν να είναι παρεμβατικές και ανταγωνιστικές, εγκαταλείποντας
τα δόγματα της ασυδοσίας των αγορών.