Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Ακόμη και αν το άρθρο 3 του Συντάγματος του 1975, που αναφέρεται στην «επικρατούσα θρησκεία» , ερμηνευθεί ότι απλώς απεικονίζει την πραγματικότητα χωρίς να επιχειρεί να θεσπίσει προνόμια υπέρ της Ορθοδοξίας , έχω τη γνώμη ότι η ιδεολογική ταυτότητα της συγκεκριμένης θρησκευτικής συλλογικότητας συνιστά κάτι πολύ πιο έντονο από αυτό μιας άλλης συλλογικότητας. Η συγκεκριμένη Εκκλησία συγκροτεί έναν ισχυρότερο δεσμό από αυτόν που διαμορφώνεται μεταξύ των μελών ενός φιλοσοφικού κλαμπ, έχει δε την τάση να εξωτερικεύει μια ισχυρή απαίτηση απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία, θρησκευόμενη και μη.

Το γεγονός ότι κάποιοι πολίτες, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος, αρνούνται κάθε προνομιακό ρόλο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουν το ρόλο που μπορεί αυτή να «κατακτήσει» μέσα από τη δράση της και μέσα από τη σχέση της με τη κοινωνία. Η Εκκλησία έχει δικαίωμα λόγου(!), έχει δικαίωμα να κρίνει, όπως από την άλλη πλευρά και οι κρινόμενοι έχουν δικαίωμα να απαντήσουν αμφισβητώντας είτε την ικανότητά της να επιχειρηματολογήσει σε κάποια θέματα είτε αυτά καθεαυτά τα επιχειρήματά της…
Αυτό που δεν έχουν ως δικαίωμα οι κρινόμενοι είναι το να χρησιμοποιούν τα ατοπήματα κάποιων παραγόντων της Εκκλησίας για να πλήξουν την αξιοπιστία του λόγου, που εκφέρει μια ευρεία συλλογικότητα ιερωμένων . Δεν έχουν δικαίωμα , όταν η Εκκλησία μιλάει εναντίον του Μνημονίου και της καταστροφής που επιφέρει, κάποιοι (Σταύρος Θεοδωράκης , www.protagon.gr ) να χρησιμοποιούν τα προσωπικά σκάνδαλα ιεραρχών και τον «έρωτα» που τρέφουν ορισμένοι από αυτούς για το χρυσό, για την παραγωγή εντυπώσεων. Το να αναφέρονται στην απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας («προνομιακά», σε αντίθεση με τις άλλες, μεγάλες και αξιοσέβαστες περιουσίες της χώρας….), όχι ως αίτημα κοινωνικής ανάγκης και πολιτικής συναίνεσης, αλλά ως αντίποινο για τη συγκεκριμένη παρέμβαση των ιερωμένων ……

Η τακτική της δημοσιογραφικής σουπιάς που αποφεύγει την μετωπική αντιπαράθεση με τον αντίπαλο διοχετεύοντας μελάνι και συσκοτίζοντας τα αμφιλεγόμενα θέματα, συνιστά μια κατεξοχήν αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Αυτή η συμπεριφορά ακολουθεί τη σωρεία των ατοπημάτων του κομματιού εκείνου της μιντιακής εξουσίας, που συστρατεύεται με την κυβέρνηση του ΔΝΤ. Και τέτοιο ατόπημα ήταν η υποβάθμιση ή αποσιώπηση των σκληρών δηλώσεων κάποιων Μητροπολιτών εναντίον του Μνημονίου…

Οι ιερωμένοι που συμμετείχαν στο μεγάλο συλλαλητήριο της 5.6.2011, έδωσαν ένα ακόμη χαστούκι στη κατοχική κυβέρνηση. Η Εκκλησία φαίνεται πως αναγνωρίζει τουλάχιστον το χρέος που έχει απέναντι στις δικές της διακηρύξεις και καταστατικές αρχές – δηλαδή να είναι Εκκλησία αλληλεγγύης με τον λαό…..

ΥΓ
Εν όψει έργο του Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη, "Η κοπέλα με το μαντολίνο" (ελαιογραφία)