ΣΤΑ ΙΣΙΑ…..

Δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να διαφημίσω τον Αλέξη Τσίπρα – εξ άλλου συμπεριλαμβάνομαι σε αυτούς που του είπαν όχι λίγα, όταν εκτοξεύθηκε στην Προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω καμιά υπόληψη στα λεγόμενα περί «νεανικού λούκ», που υποτίθεται ότι είναι γενικώς «πιασάρικο», τηλεοπτικώς ελκυστικό, αποδεκτό από μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων κλπ. κλπ. Πιστεύω ότι σε κρίσιμες στιγμές όπως αυτή που διανύουμε, ένας καθάριος, πηγαίος, δυνατός και ευθυτενής λόγος, θα μπορούσε να είναι επικοινωνιακά ισχυρός , ακόμη και εάν εκφέροταν από εσχατόγηρους…. Εξ άλλου εκτός από τον κ. Τσίπρα νεανικό παρουσιαστικό έχει και ο κ. Παρασκευόπουλος των Οικολόγων Πρασίνων, που «διαπρέπει» συστηματικά με τις νερόβραστες δηλώσεις και τον «ήξεις αφήξεις» λόγο του : Ένα λόγο «τήρησης ίσων αποστάσεων», «επιτήδειας ουδετερότητας», που δεν μπορεί να πείσει παρά μόνο αυτούς που είναι πεισμένοι – δηλαδή στο να βρίσκονται παροπλισμένοι και να περιμένουν να εισπράξουν την «πολιτική υπεραξία» των πρασίνων της Ευρώπης…

Να οι δηλώσεις του Τσίπρα, μετά τη συζήτησή του με τον Παπανδρέου :

«Δεν ήρθα για να συζητήσω με τον κ. Παπανδρέου τη λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας. Ήρθα για να του πω ότι δεν πρέπει και δεν νομιμοποιείται να προχωρήσει σε αυτό το έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού. Ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του με τις επιλογές του ενάμισι χρόνο τώρα έχουν οδηγήσει τη χώρα σε μια πρωτοφανή καταστροφή. Δεν έχει τη γενναιότητα να παραδεχθεί την αποτυχία, επιμένει σ’ αυτή την εγκληματική πολιτική, ψάχνει για συνένοχους και όχι για συναίνεση. Δεν μπορούμε να τη δώσουμε. Τούτη την ώρα πιστεύουμε ότι το καλύτερο που έχει να κάνει για τη χώρα είναι να φύγει. Αυτός ο λαός χρειάζεται να ζει με αξιοπρέπεια. Και πιστεύουμε ότι οι νέοι άνθρωποι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της νεολαίας και στην Ισπανία και αλλού και θα διεκδικήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια……»

Σε αυτή την υπόθεση της πρόσκλησης για κουβέντα και συναίνεση με τον Παπανδρέου και τα απομεινάρια της πολιτικής του επιρροής, ιδιαίτερη νότα έδωσαν δυο γυναίκες. Η μία ήταν η Αλέκα Παπαρήγα, που με την απουσία της απεμπόλησε την ευκαιρία μιας μετωπικής αποδοκιμασίας του ημι-πρωθυπουργού, η άλλη ήταν η Μπακογιάννη, που σε τηλεοπτικό σχολιασμό του γεγονότος κάτι πήγε να πει περί κοινωνικής συστράτευσης το 1940, περί γονεϊκής ευθύνης της οφειλέτριας γενιάς έναντι των επόμενων γενεών – μάλιστα τις προσδιόρισε αριθμητικά σε 4(ολογράφως : τέσσερεις !). Τέλος ο αποκλεισμός του «Άρματος Πολιτών» (Δημαράς, Οικονόμου), παρά την κοινοβουλευτική παρουσία του, έδειξε το φόβο της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ : Η ενδοπαραταξιακή αντιπολίτευση είναι το χειρότερο είδος αντιπολίτευσης, κάτι τέτοια τα ξέρουν πολύ καλά….