ΠΡΑΣΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ

«Κατά τη χρονική περίοδο Ιανουαρίου- Δεκεμβρίου 2010, η ιδιωτική οικοδομική δραστηριότητα στο σύνολο της χώρας παρουσίασε μείωση κατά 10,9% στον αριθμό των οικοδομικών αδειών που εκδόθηκαν από τις πολεοδομίες, κατά 19,8% στην επιφάνεια και κατά 23,7% στον όγκο, σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο Ιανουαρίου-Δεκεμβρίου 2009.Παράγοντες της αγοράς επεσήμαναν ότι η οικοδομική δραστηριότητα θα συνεχίσει να είναι καθηλωμένη φέτος, καθώς υπάρχει «απόθεμα» με 100.000 κατοικίες τουλάχιστον, που παραμένουν απούλητες. Το χειρότερο είναι ότι το απόθεμα δεν πρόκειται να «καταναλωθεί», καθώς οι έρευνες δείχνουν ότι οι λιγοστοί αγοραστές προτιμούν παλαιότερα και φθηνότερα ακίνητα, ενώ οι τράπεζες έχουν περιορίσει δραματικά τον δανεισμό, υιοθετώντας πολύ αυστηρά κριτήρια σε σύγκριση με όσα ίσχυαν πριν δύο-τρία χρόνια . Εξ άλλου η αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων από το δεύτερο εξάμηνο, ώστε να προσεγγίσουν τις εμπορικές τιμές, θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την αγορά, ενώ το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει η πιθανή κατάργηση του αφορολόγητου ορίου για την α΄κατοικία »…Πηγή : http://fimotro.blogspot.com

Από μια οικολογική σκοπιά, η μείωση της ιδιωτικής οικοδομικής δραστηριότητας στον ευρύτερο χώρο της ελληνικής υπαίθρου και ιδιαίτερα της δραστηριότητας που αφορά την κατασκευή εξοχικής κατοικίας, δεν είναι ό,τι χειρότερο για την χώρα. Oi μεμονωμένες εξοχικές κατοικίες αλλά και τα «συγκροτήματα εξοχικών κατοικιών» που χωροθετούνται «στο πουθενά»( δηλαδή άσχετα από τα υφιστάμενα χωριά, οικισμούς, κωμοπόλεις και πόλεις της υπαίθρου) έχουν προκαλέσει τερατώδεις καταστροφές στον ελληνικό χώρο και έχουν κάνει την Ελλάδα άσχημη και δυσλειτουργική. Με αυτό το δεδομένο, μπορούμε να πούμε ότι το κακό της υπόθεσης δεν βρίσκεται τόσο στη μείωση των οικοδομών, όσο στην ανεργία και στην αδρανοποίηση του οικοδομικού-παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Μια «πράσινη λύση» θα ήταν αναμφίβολα ο μετασχηματισμός αυτού του δυναμικού και η στροφή του σε κατασκευές άλλου τύπου, μέσω ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων. Η χώρα θα μπορούσε να αποκτήσει περισσότερα, φτηνότερα και ποιοτικότερα ξενοδοχεία, αντί να εκχωρεί τα δημόσια αγαθά της – βουνά, παραλίες, τοπίο – σε ιδιώτες ή για στενή ιδιωτική χρήση. Θα μπορούσε να παράγει περισσότερες δημόσιες υποδομές και κτίρια, θα μπορούσε να ανακαινίσει το σημερινό, ιδιωτικό και δημόσιο κτιριακό δυναμικό, για ενεργειακούς και καλλωπιστικούς λόγους. Αυτό όμως θα προϋπέθετε, εκτός από μια ισχυρή εγχώρια, χωροταξική και πολιτική βούληση, και μια βούληση πανευρωπαϊκή, για μια ανάπτυξη εσωτερική - της ευρωπαϊκής οικονομίας και κοινωνίας : Η οποία εσωτερική «ανάπτυξη» θα οδηγούσε οπωσδήποτε και στην μακροχρόνια αναβάθμιση της παραγωγικότητας της ευρωπαϊκής εργασίας.

Αλλά αυτή η στόχευση της «εσωτερικής ανάπτυξης» υπονομεύεται από το νέο πνεύμα των ευρωπαϊκών «Μνημονίων», που αποσκοπούν στην καταβύθιση (ή κινεζοποίηση…) των ευρωπαϊκών αμοιβών εργασίας για λόγους άμεσης ανταγωνιστικότητας …Είχε πει η Μέρκελ στις 10.3.2011, σύμφωνα με το πρακτορείο Bloomberg : « Η συμμόρφωση από όλες τις χώρες της ΕΕ στους δημοσιονομικούς κανόνες είναι αναγκαία για να μπορέσει η Ευρώπη να ανταγωνισθεί στο παγκόσμιο επίπεδο», κατονομάζοντας ως αντίπαλους την Κίνα, την Ινδία και την Βραζιλία.…. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ιδεών και κατευθύνσεων, στον ελληνικό και ευρωπαϊκό χώρο, είναι υποχρεωμένος κανείς να τοποθετεί τα αιτήματα μιας "άλλης" δόμησης : Μιας δόμησης ποσοτικά μικρότερης αλλά ποιοτικότερης, περιβαλλοντικά φιλικότερης, ενεργειακά πιο οικονομικής και πιο συμβατής με το τοπίο… Είναι αιτήματα ακραιφνώς οικολογικά, που εκ των πραγμάτων δεν τελεσφορούν, ενόσω κυριαρχεί ο χύδην οικονομισμός και νεοφιλελευθερισμός…

υγ. Η φωτογραφία είναι από την Οίτη, της Βαρβάρας Βλαβιανού