ΚΟΛΑ ΛΟΚΑ KAI TΣΕΡΕΖΟΛΕ

Διαβάζω το άρθρο της Ελένης Τσερέζολε για την στάση της Κόκα Κόλα στις Ινδίες(Αυγή ,13.3.2011, «Επίκεντρο κατηγοριών στην Ινδία η Κόκα Κόλα») και ανακαλώ στη μνήμη μου εκείνο το τρομερό φιλμ του Όλντριχ Λίπσκυ, το «Τζο ο Λεμονάδας»…Γυρισμένο το 1964, σε μια φάση αποδυνάμωσης της σταλινικής γραφειοκρατίας, το φιλμ πολυβολούσε το πνεύμα της καπιταλιστικής αγοράς και το γουέστερν ως συμβατικό κινηματογραφικό είδος, χρησιμοποιώντας μια καλαμπουρτζίδικη μυθοπλασία περί της ΚΟΛΑ ΛΟΚΑ….Η ΚΟΛΑ ΛΟΚΑ ήταν ένα φανταστικό ποτό, μη αλκοολούχο, που εισέβαλε σε μια μικροκοινωνία του γουέστ χάρη στο «προμόσιον» του Τζο Λεμονάδα, ενός φανταιζί καουμπόυ πανηγυριώτικης εμφάνισης , αρίστης οδοντοστοιχίας και μεγάλων προσόντων στην τεχνική της μονομαχίας…....Το συγκεκριμένο ποτό θριαμβεύει χάρη στα πιστολίδια του Τζο, εκτοπίζει το κυρίαρχο αλκοόλ, αποκαθιστά τη παραδοσιακή σκοπευτική ικανότητα των απεξαρτημένων (πλέον ) πολιτών (!)και προσπορίζει εισοδήματα στο τοπικό γραφείο κηδειών(!) – που ως γνωστόν συνιστά βασικό στοιχείο των υποδομών μιας καουμπόϊκης πολίχνης , μαζί με το σαλούν, την τράπεζα και το γραφείο του σερίφη…Όμως το ποτό του Τζο «πάει με όλα», αφού ο ίδιος τελικά , ως νέος Ιησούς, θα προκαλέσει ανάσταση νεκρών δι’ απλού ραντισμού και θα επαναφέρει στη ζωή τους σκοτωμένους στις διάφορες επιτυχείς μονομαχίες του …….
Αυτός ο ευφυής χλευασμός του Λίπσκυ δεν είχε βέβαια σχέση με τις αντικαπιταλιστικές χοντράδες του παλαιοκομμουνισμού - γι αυτό και δεν έτυχε αναγνώρισης αντίστοιχης με την ποιότητά του. Το κριτικό πνεύμα του Τζο Λεμονάδα δεν μπορούσε να σταδιοδρομήσει στις κοινωνίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», κι αυτό εξηγεί εν μέρει την πάνδημη υποδοχή της Κόκα-κόλα σε αυτές τις κοινωνίες μετά το 1989….
Στην Ελλάδα στη δεκαετία του 60 είχαμε τη «σινάλκο κόλα», που ήταν ποτό ανάλογης σύνθεσης. Επίσης είχαμε εγχώριες βιομηχανίες ή και βιοτεχνίες ακόμη, που παρήγαγαν και διένειμαν αναψυκτικά σε τοπικές κλίμακες. Στη πορεία όλα αυτά αλώθηκαν, πάντοτε για λόγους άμεσου συμφέροντος και με παραγνώριση των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της χώρας. Το σκεπτικό ήταν άλλοτε η έξωση της εγχώριας παραγωγής για τη κυριαρχία των «προσοδοφόρων» ευρωπαϊκών επενδύσεων και άλλοτε η «ευθανασία» - ιδιαίτερα αυτή που διαφήμιζε ο κομφορμιστικός εκσυγχρονισμός στην περίπτωση της αγροτικής παραγωγής, επιδιώκοντας σώνει-και-καλά να φέρει το ποσοστό των απασχολουμένων στην ύπαιθρο στα επίπεδα της Αγγλίας ή άλλων χωρών της Ευρώπης- γιατί αυτό γυάλιζε στο μυαλουδάκι του σαν «πρόοδος»…
Και φτάσαμε σήμερα στο σημείο να ανακαλύψουμε ότι παράγουμε ελάχιστα, ότι οι ηλίθιες τουριστικές μονοκαλλιέργειες του κομπλεξικού εκσυγχρονισμού δεν αποφέρουν πεντάρα τσακιστή στις εγχώριες οικονομίες, ότι κάποιοι από τους «συντοπίτες» μας (συνευρωπαίοι….) επιδιώκουν το χάος στη χώρα μας για να αγοράσουν στη συνέχεια υποδομές, οικόπεδα και πάγιους εξοπλισμούς «κοψοχρονιά» - με τον τρόπο που ο Αλ Καπόνε έστελνε τους μπράβους του να κάνουν λίμπα τα μαγαζιά για να τα αγοράσει στη συνέχεια με φτηνή τιμή….
Σε πολλούς η μεταμοντέρνα αποικιοκρατία των ημερών μας φαίνεται εφεύρημα της παραδοσιακής σκέψης, όμως αυτό οφείλεται σε έλλειψη πληροφόρησης. Στην Τυνησία ένα από τα στοιχεία πτώχευσης της χώρας ήταν η διανομή των μικρών υδατικών αποθεμάτων εις βάρος των μικρομεσαίων γεωργών και υπέρ των μεγάλων τουριστικών επιχειρήσεων , των οποίων οι πρακτικές all inclusive , κοντολογίς ο ενσταβλισμένος τουρισμός(!), κατέληγαν να συρρικνώνουν μέχρι εξαφάνισης τα οφέλη της ντόπιας κοινωνίας… Για την περίπτωση του νερού των Ινδιών και την ανταγωνιστική χρήση του από την Κόκα Κόλα, γράφει η Τσερέζολε :

" Η πανίσχυρη εταιρεία κατηγορείται ότι ρύπανε και υπερεκμεταλλεύτηκε τα υπόγεια ύδατα, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία χιλιάδων κατοίκων. Το ύψος των ζημιών (αγροτικές απώλειες, ρύπανση υδάτων, ασθένειες) υπολογίζεται σε 48 εκατομμύρια δολάρια…….Το συγκεκριμένο εργοστάσιο οικοδομήθηκε το 2000 σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις στην Πλαχιμάντα, προάστιο στο κέντρο ορυζώνων που καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες νερού. Λίγους μόλις μήνες από την έναρξη λειτουργίας του εργοστασίου, οι κάτοικοι άρχισαν να παραπονιούνται για την άσχημη γεύση του νερού και μετά για πτώση του επιπέδου των υπόγειων υδάτων. Κάθε μέρα αντλούνταν κατά μέσο όρο περίπου 500 χιλιάδες λίτρα νερού και 150 χιλιάδες λίτρα χρησιμοποιημένα απορρίπτονταν. Το εργοστάσιο έκλεισε το 2004, ύστερα από διαμαρτυρίες των κατοίκων και ύστερα από εντολή της επιτροπής ελέγχου της ρύπανσης του κρατιδίου Κεράλα. Όμως η Κόκα Κόλα διεκδικεί πάντα το δικαίωμα εκμετάλλευσής του και έφερε την υπόθεση ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου, που ακόμη δεν έβγαλε την απόφασή του…….
………Οι εντάσεις, κυρίως με τους αγρότες, είναι συχνές και κορυφώνονται το καλοκαίρι, όταν θέλουν να ποτίσουν τα χωράφια τους, ενώ η εταιρεία αυξάνει την παραγωγή της για να ανταποκριθεί στην υψηλή ζήτηση……