Ελάχιστα πράγματα γνωρίζω από το κικ-μποξινγκ ( kick boxing), το οποίο υποθέτω είναι διακριτό από την κλωτσοπατινάδα, κατά το ότι διεξάγεται επί τη βάσει κανόνων….Όμως γνωρίζω πολλά και διάφορα από τους ψευτοθριάμβους και τις στιγμές «εθνικής» υπερηφάνειας που βιώνουμε από καιρό σε καιρό – λ.χ από τη «μεγαλειώδη» νίκη του Παναθηναϊκού επί της Φενέρ Μπαχτσέ το 2003, όταν το φιλοθεάμον κοινό σφύριζε αδιάφορα μπροστά στην προωθούμενη λύση του αποικιακού σχεδίου Ανάν στην Κύπρο….Θυμάμαι ακόμη την απόλυτη ξεφτιλοποίηση του φίλαθλου πνεύματος, σε ένα αγώνα μπάσκετ Ελλήνων – Σέρβων, σε περίοδο που η ελληνοσερβική φιλία ανθούσε - όταν οι θαμώνες του γηπέδου καθύβριζαν με το χειρότερο τρόπο τους παίχτες της αντίπαλης ομάδας, που έκαναν το πρωτοφανές ατόπημα να είναι καλύτεροι από τους δικούς μας….
Και τώρα, μέσα σε αυτό το τρομερό χάλι της χώρας, όταν θα έπρεπε να περισσεύει ένα πνεύμα φιλοφροσύνης απέναντι στους άλλους λαούς και απομόνωσης των ανθρωποφάγων κάθε είδους, βρεθήκαμε μπλεγμένοι με μια τεράστια έλλειψη ιπποτισμού και μια κακογουστιά άνευ ορίων…..
Αντιγράφω απόσπασμα από το εξαιρετικό άρθρο του δικηγόρου ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, σχετικά με τον αγώνα κικ μπόξινγκ ( που επαρχιώτικα αποκλήθηκε IRON CHALLENGE ….) μεταξύ του Έλληνα παγκόσμιου πρωταθλητή Μιχάλη Ζαμπίδη και του Τούρκου πρωταθλητή , διεκδικητή του τίτλου, Ali Gunyar.
«Μιλώ … για την απόλυτη κακογουστιά, κατά τα δικά μου κριτήρια , με την οποία σερβιρίστηκε σε όλους μας ένα αθλητικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, που υποβάθμισε αυτό ως προς την ουσία του και κατέδειξε το ευτελές επίπεδο μίας παραπαίουσας κοινωνίας, που πνιγόμενη προσπαθεί απελπισμένη «να πιαστεί από τα μαλλιά της».
Στο «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας» , το «ναό» του σύγχρονου αθλητισμού μας, με τους ισχυρούς λεκτικούς συμβολισμούς των ευγενών αγώνων, στήθηκαν κόκκινα χαλιά, για την υποδοχή και το προσκύνημα του λαού, στην ελληνική διεθνή του χρήματος και της κατά τα άλλα κενότητας, των διασημοτήτων του τίποτα και της αθλιοτάτης αναγνωρισιμότητας, που στην Ελλάδα του 2011, μπορεί να μην σημαίνει τίποτε ουσιαστικό, μπορεί να μην συνδέεται με καμία κοινωνική προσφορά, αλλά αρκεί να σε κάνει Βουλευτή και ηγέτη του Έθνους !!!
Αφού δε όλοι μας βαρυστομαχιάσαμε από το τόσο πλούσιο σε ανθρώπινο κρέας μενού της «εκδήλωσης» , η παντελώς άσχετη σκηνοθεσία μας αποτελείωσε προσφέροντάς μας έναν παρουσιαστή που δεν γνώριζε να σχολιάσει, ούτε καν να εκφραστεί σωστά - τόση φτώχεια πια στην Ελληνική κοινωνία του θεάματος (;) - ενώ περαιτέρω επικεντρώθηκε στους αγώνες, προσφέροντάς μας όμως περιοδικά πλάνα από την «ταβέρνα» του ΣΕΦ, όπου οι εκλεκτοί καλεσμένοι απόλαυσαν ως άλλοι Τραϊανοί και Καίσαρες το φαγητό και το ποτό τους, καθώς οι μονομάχοι μάτωναν εμπρός τους!
Εκεί όμως που ντράπηκα ως Έλληνας ήταν όταν παρουσιάστηκε ο Τούρκος διεκδικητής του τίτλου και γουχαΐστηκε από τον «όχλο», που κατ' ευφημισμό ονομάστηκε φίλαθλο κοινό από τον εκφωνητή. Οποίος ευτελισμός του φίλαθλου πνεύματος και της ιερής αλλά ξεχασμένης φιλοξενίας στο "Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας". Οποία θλιβερή απόδειξη της κατάντιας ενός λαού, που μέσα στην άγνοια, το φανατισμό, την πλάνη και την ασυνειδησία, πίστεψε ότι η εκδήλωση αυτή προσέφερε κάτι στους ίδιους, στο Ζαμπίδη, στην Ελλάδα ή δεν ξέρω και εγώ πού . Οποίος ξεπεσμός να υβρίζεις έναν αθλητή, που ήρθε να παλέψει φανερά και δίκαια, να γελοιοποιείς το αθλητικό πνεύμα και να θρασύνεσαι εκφέροντας ταυτόχρονα συνθήματα «εθνικής και πατριωτικής περηφάνιας»!
Όχι δε μόνο αυτό, αλλά μετά την ήττα του αντιπάλου, ουδείς βρέθηκε να πει ένα λόγο για τον ηττημένο , που έπραξε και αυτός το προσυμφωνημένο καθήκον της συμμετοχής σε ένα ευτελισμένο θέατρο και αποχώρησε μόνος, μέσα σε νέα γιουχαΐσματα και αποδοκιμασίες , σε μία τελείως ασύμβατη με κάθε έννοια αθλητισμού, αντιφατική με ιδεώδη και σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, που για πολλούς αποτελούσε ένα θρίαμβο, αλλά για εμένα υπήρξε αφορμή λύπης και ντροπής. Ιδίως όταν ο μεγάλος Ζαμπίδης, ένα αθλητής άξιος , άνθρωπος ευγενής και ταπεινός, τυφλώθηκε από τα «φώτα της ράμπας» και μετά την απονομή εκτράπηκε ζητώντας συγνώμη από το κοινό, παρουσία του αντιπάλου του, γιατί δεν τον τελείωσε με νοκ άουτ!»
Αντιγράφω απόσπασμα από το εξαιρετικό άρθρο του δικηγόρου ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, σχετικά με τον αγώνα κικ μπόξινγκ ( που επαρχιώτικα αποκλήθηκε IRON CHALLENGE ….) μεταξύ του Έλληνα παγκόσμιου πρωταθλητή Μιχάλη Ζαμπίδη και του Τούρκου πρωταθλητή , διεκδικητή του τίτλου, Ali Gunyar.
«Μιλώ … για την απόλυτη κακογουστιά, κατά τα δικά μου κριτήρια , με την οποία σερβιρίστηκε σε όλους μας ένα αθλητικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, που υποβάθμισε αυτό ως προς την ουσία του και κατέδειξε το ευτελές επίπεδο μίας παραπαίουσας κοινωνίας, που πνιγόμενη προσπαθεί απελπισμένη «να πιαστεί από τα μαλλιά της».
Στο «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας» , το «ναό» του σύγχρονου αθλητισμού μας, με τους ισχυρούς λεκτικούς συμβολισμούς των ευγενών αγώνων, στήθηκαν κόκκινα χαλιά, για την υποδοχή και το προσκύνημα του λαού, στην ελληνική διεθνή του χρήματος και της κατά τα άλλα κενότητας, των διασημοτήτων του τίποτα και της αθλιοτάτης αναγνωρισιμότητας, που στην Ελλάδα του 2011, μπορεί να μην σημαίνει τίποτε ουσιαστικό, μπορεί να μην συνδέεται με καμία κοινωνική προσφορά, αλλά αρκεί να σε κάνει Βουλευτή και ηγέτη του Έθνους !!!
Αφού δε όλοι μας βαρυστομαχιάσαμε από το τόσο πλούσιο σε ανθρώπινο κρέας μενού της «εκδήλωσης» , η παντελώς άσχετη σκηνοθεσία μας αποτελείωσε προσφέροντάς μας έναν παρουσιαστή που δεν γνώριζε να σχολιάσει, ούτε καν να εκφραστεί σωστά - τόση φτώχεια πια στην Ελληνική κοινωνία του θεάματος (;) - ενώ περαιτέρω επικεντρώθηκε στους αγώνες, προσφέροντάς μας όμως περιοδικά πλάνα από την «ταβέρνα» του ΣΕΦ, όπου οι εκλεκτοί καλεσμένοι απόλαυσαν ως άλλοι Τραϊανοί και Καίσαρες το φαγητό και το ποτό τους, καθώς οι μονομάχοι μάτωναν εμπρός τους!
Εκεί όμως που ντράπηκα ως Έλληνας ήταν όταν παρουσιάστηκε ο Τούρκος διεκδικητής του τίτλου και γουχαΐστηκε από τον «όχλο», που κατ' ευφημισμό ονομάστηκε φίλαθλο κοινό από τον εκφωνητή. Οποίος ευτελισμός του φίλαθλου πνεύματος και της ιερής αλλά ξεχασμένης φιλοξενίας στο "Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας". Οποία θλιβερή απόδειξη της κατάντιας ενός λαού, που μέσα στην άγνοια, το φανατισμό, την πλάνη και την ασυνειδησία, πίστεψε ότι η εκδήλωση αυτή προσέφερε κάτι στους ίδιους, στο Ζαμπίδη, στην Ελλάδα ή δεν ξέρω και εγώ πού . Οποίος ξεπεσμός να υβρίζεις έναν αθλητή, που ήρθε να παλέψει φανερά και δίκαια, να γελοιοποιείς το αθλητικό πνεύμα και να θρασύνεσαι εκφέροντας ταυτόχρονα συνθήματα «εθνικής και πατριωτικής περηφάνιας»!
Όχι δε μόνο αυτό, αλλά μετά την ήττα του αντιπάλου, ουδείς βρέθηκε να πει ένα λόγο για τον ηττημένο , που έπραξε και αυτός το προσυμφωνημένο καθήκον της συμμετοχής σε ένα ευτελισμένο θέατρο και αποχώρησε μόνος, μέσα σε νέα γιουχαΐσματα και αποδοκιμασίες , σε μία τελείως ασύμβατη με κάθε έννοια αθλητισμού, αντιφατική με ιδεώδη και σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, που για πολλούς αποτελούσε ένα θρίαμβο, αλλά για εμένα υπήρξε αφορμή λύπης και ντροπής. Ιδίως όταν ο μεγάλος Ζαμπίδης, ένα αθλητής άξιος , άνθρωπος ευγενής και ταπεινός, τυφλώθηκε από τα «φώτα της ράμπας» και μετά την απονομή εκτράπηκε ζητώντας συγνώμη από το κοινό, παρουσία του αντιπάλου του, γιατί δεν τον τελείωσε με νοκ άουτ!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου