ΜΑΡΙΑ ΣΝΑΪΝΤΕΡ

Την είχα παρκάρει σε ένα αίθριο της μνήμης μου, με εκείνη την σχεδόν παιδική μορφή, που θα μπορούσε να ευδοκιμήσει σε αφηγήσεις για βασιλοπούλες, πριγκιποπούλες, ομορφούλες γενικώς, που ζούσαν βίο ανθόσπαρτο στο πλευρό διακεκριμένων παίδαρων….

Όμως ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι προτίμησε να την εντάξει στο ρόλο μιας νεαρής γυναίκας «γαμηστερής» - κατά πως λένε «βραστερής» - που επιδιδόταν σε άγριο και απογειωτικό σεξ με ένα μεσήλικα, στο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι»… Το έργο είχε μια πολύπλευρη λειτουργία μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο της παραγωγής του(1973), ήταν ελευθεριακό,αντισυμβατικό, αντικαθωσπρεπεικό, πλησίστιο στην τσόντα, αλλά όχι και τοιούτο. Κι ακόμη ήταν δηλωτικό της απόγνωσης που μπορεί να εμπεριέχει κάποτε η προσφυγή στο σεξ, δίνοντας από αυτή την άποψη κάποια υλικά για τη σκιαγράφηση του υγιούς ερωτισμού , αυτού του άσχετου με τάσεις φυγής και υποκατάστατες ανάγκες των συντελεστών του…. Συγκρινόμενο με ένα μεταγενέστερο φιλμ του Γιαπωνέζου Οσίμα, την «Αυτοκρατορία των αισθήσεων»(1976), που έδειχνε τη βαθύτερη διαπλοκή του έρωτα και του θανάτου- ίσως κάτι κοντινό με ένα στίχο του Έλιοτ από τα «Κουαρτέτα», για «έναν εν ζωή θάνατο μες την αγάπη» - το «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» ήταν πιο ελαφρό, πιο προσβάσιμο στον κοινό νου, όμως αυτό δεν μείωνε την αξία του…..
Έκτοτε πέρασαν κάτι δεκαετίες, «θα ασχήμηνε, αν ζει, το ωραίο πρόσωπο», θα μπορούσα να πω, καβαφική αδεία. Το «ωραίο πρόσωπο» της Μαρίας Σνάϊντερ είχε προφανώς τύχει διαδοχής από το πρόσωπο μιας μεσόκοπης κυρίας, μέχρι το θάνατό της. Εκείνοι δε οι μετά του Μάρλον Μπράντο οργασμοί «ου μενετοί» - τουτέστιν ξεπεράστηκαν, στις συνθήκες της ύστερης τσοντοκρατίας…Βλέποντας και απομυθοποιώντας τα πάντα, ωριμάσαμε τόσο ώστε να μπορούμε να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση ενός μανιφέστου για τις ομορφούλες και τους ομορφούληδες όλων των χωρών , ή εν πάση περιπτώσει για όσους αισθάνονται τέτοιοι : Για έναν έρωτα και μια στάση ζωής ολικής αλέσεως….




.