ΑΣΥΛΙΑ Ή ΑΣΥΔΟΣΙΑ;

Επειδή τα ζητήματα του Ασύλου είναι στην επικαιρότητα, η προβληματική γι αυτά είναι πραγματικά ωφέλιμη, σε όσους τουλάχιστον ενδιαφέρονται να διαμορφώσουν γνώμη αντί να συνταχθούν άκριτα ή κομφορμιστικά με τον λαϊκισμό κάθε απόχρωσης.
Σε αυτή την πρόχειρη αναφορά προτάσσω την πρόσφατη περίπτωση της Μιλένας Αποστολάκη, βουλευτίνας, η οποία μηνύθηκε από τον πρώην σύζυγό της γιατί αθέτησε τη συμφωνία να βλέπει ο τελευταίος τα παιδιά του μετά από το χωρισμό τους. Η Ελληνική Βουλή αρνήθηκε να άρει την ασυλία της κ. Αποστολάκη για να εκδικασθεί η υπόθεση στα κοινά δικαστήρια (βουλευτής βουλευτή μάτι δεν βγάζει…), οπότε ο πρώην σύζυγος κ. Συγγελίδης κατέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το τελευταίο, σε μια ιστορική απόφαση, καταδίκασε την Ελληνική Βουλή να πληρώσει μια απαξιωτική αν και ισχνή αποζημίωση στον κ.Συγγελίδη(12.000 ευρώ),και παράλληλα να του καταβάλει 7.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα που πλήρωσε….

Μετά από τέτοιες περιπτώσεις πολλοί «καλπάζουν» και ζητούν την κατάργηση του Θεσμού της Βουλευτικής Ασυλίας. Παραγνωρίζουν όμως το γεγονός ότι η ασυλία θεσπίστηκε για να περιφρουρήσει τους εκπροσώπους του λαού από την εναντίον τους «δικαστική παρενόχληση», από την καθήλωσή τους στο ρόλο του αμυνόμενου στα δικαστήρια λόγω των πολιτικών επιλογών τους στη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους. Το σκεπτικό του συνταγματικού νομοθέτη αφορούσε την προστασία των βουλευτών από διώξεις προσχηματικές, και όχι να θεσπίσει μια κατάσταση εν γένει βουλευτικής ατιμωρησίας, παραβιάζοντας την επιταγή της ισότητας(όλων…) των πολιτών….
Το προβληματικό στοιχείο στην υπόθεση της βουλευτικής ασυλίας είναι το ότι ο κριτής σχετικά με το εάν η δίωξη ενός βουλευτή υποκρύπτει πολιτικούς σκοπούς και συνιστά εγχείρημα παρακώλυσης από την άσκηση των καθηκόντων του, είναι ο ίδιος με τον κρινόμενο ! Η Βουλή ουσιαστικά προβαίνει σε μια πρακτική αυτοδικίας, παρά τις αρχές της Δίκαιης Δίκης…Με βάση τη κατανόηση αυτής της ασύμβατης με το πνεύμα του Δικαίου Θέσμισης, μπορεί πραγματικά να προωθηθεί μια αλλαγή με στόχο την λήψη απόφασης περί της άρσης της βουλευτικής ασυλίας από μια εξωκοινοβουλευτική αρχή υψηλού κύρους και «υπεράνω υποψίας» - όσο και αν αυτά τα πράγματα είναι δυσεύρετα…
Το οικιακό άσυλο είναι επίσης μια περίπτωση προστασίας του πολίτη και όχι οριοθέτηση ενός πεδίου ατιμώρητης ανομίας και αυθαιρεσίας : Γι αυτό και αίρεται με απόφαση των εισαγγελικών αρχών. Δεν ξέρω αν όλες οι πρόσφατες διεισδύσεις των ΜΑΤ σε σπίτια της Κερατέας, στις τελευταίες συγκρούσεις για το ΧΥΤΑ, είχαν την κάλυψη της εισαγγελικής αρχής. Ανεξάρτητα όμως από αυτή την «αδειοδότηση», δεν είδαμε πολλούς να εστιάζονται σε αυτό καθεαυτό το γεγονός της εισόδου σε ένα χώρο ασύλου – όχι ιδιαίτερα διάσημου βέβαια, αλλά πάντως ασύλου…

Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να προσφύγουμε σε ειδικά ιδεολογήματα για να στηρίξουμε οποιεσδήποτε άλλες θέσεις για την περίπτωση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Το άσυλο σε όλες του τις εκδοχές, είτε αναφέρεται στις περιπτώσεις των βουλευτών ή των ενοίκων μιας κατοικίας ή των φοιτητών, δεν μπορεί να είναι απόλυτο, αδιαπέραστο, άσχετο με το πνεύμα του Νόμου. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο υπηρετεί την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και όχι την αξίωση της Πανεπιστημιακής Κοινότητας να είναι «πιο ίση» από τις άλλες συλλογικότητες ή άτομα της ελληνικής κοινωνίας. Ο Πανεπιστημιακός χώρος δεν μπορεί να τυγχάνει οποιασδήποτε διαχείρισης και δεν μπορεί να «υπενοικιάζεται» ερήμην της βούλησης του ιδιοκτήτη, που είναι ο Ελληνικός Λαός! Όσοι αναγνωρίζουν και θέλουν τον δημοκρατικό θεσμό του Ασύλου, πρέπει να τον προασπίσουν από τους καταχραστές του…..

ΥΓ. Η εικόνα είναι εικαστική δημιουργία της Emma Hack