ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΣΤΕΛΙΟ ΜΑΙΝΑ

Κύριε Μάϊνα, ως κάτοικος της πλατείας Βικτωρίας και πρόσφατο θύμα επίθεσης ξένων ατόμων , δείχνετε να έχετε κάτι από τον αγαθό Επίσκοπο του Βίκτωρα Ουγκώ, που φιλοξενεί τον Γιάννη-Αγιάννη, υφίσταται την κλοπή των κηροπηγίων του, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν τον καταγγέλλει στην Αστυνομία…. Δείχνετε ένα πνεύμα ανεξικακίας, όταν δηλώνετε ότι « τους κυνηγημένους δεν τους κυνηγάς, τους εξαθλιωμένους δεν τους εξαθλιώνεις...τους βοηθάς».
Το παράδειγμά σας είναι λαμπρό, είναι ιεραποστολικών προδιαγραφών, όμως πολύ φοβάμαι ότι είναι δυσεφάρμοστο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχει αξία για ανθρώπους που ναι μεν δεν είναι κακοί, που δεν στερούνται κατανόησης για τους απόκληρους του πλανήτη, που συχνά είναι ελεήμονες, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι ικανοί για ρόλους αγίων. Που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους όπως δικαιούνται να τη ζήσουν, που δεν έχουν ενοχές, που δεν αδικούν αλλά και δεν ανέχονται να αδικούνται. Που δεν είναι ρατσιστές, εχθροί της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, αλλά αξιώνουν το σεβασμό και των δικών τους δικαιωμάτων. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, ενδεχομένως και πλειοψηφία…
Με βάση τα κριτήρια αυτών των ανθρώπων, θα ήθελα να σχολιάσω κάποια σημεία από την «κατάθεσή» σας για το συγκεκριμένο επεισόδιο της εναντίον σας επίθεσης .


Ξεκινάτε καταρχήν λέγοντας :«Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας παρά τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών των συμμοριών στην παρακάτω γωνία, παρά τα καλάσνικοφ που κροτάλιζαν δυο στενά απ’ το σπίτι μου, αφήνοντας πτώματα στην άσφαλτο. Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τις αλλεπάλληλες διαρρήξεις των διαμερισμάτων όλης της περιοχής, και των κλοπών που θύμα τους τουλάχιστον τρεις φορές έχει πέσει και η γυναίκα μου. Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά την -πρώτα περιστασιακά και τώρα μόνιμη- οσμή της αμμωνίας, έξω απ’ την είσοδο της πολυκατοικίας μου, των διπλανών στενών, της πλατείας, της ζωής μας».
Λέω εγώ :
Συνοικιακή βία, διαρρήξεις, κατουρλιά στην πόρτα της πολυκατοικίας…... Είναι αυτό ζωή, αγαπητέ κύριε; Γι αυτό το τρόπαιο πάλεψε ο αθηνακός λαός, εδώ και μισό αιώνα; για μια κατάσταση με καλάσνικοφ, με κλεψιές - εκεί που στη δεκαετία του 60 οι άνθρωποι ούτε καν κλείδωναν τα σπίτια ; Με τη βρωμιά ante portas ;
Αλήθεια, για τη ζωή των ανθρώπων που δεν είναι άγιοι όπως εσείς ώστε να στρέψουν και την άλλη παρειά, για τα όνειρά τους και τις προσδοκίες δεκαετιών για ποιότητα ζωής, αισθητική, για φιλικά συνοικιακά μικροπεριβάλλοντα, τι έχετε να πείτε; Ποια αντίστοιχη παροχή έχετε να κάνετε για να τους προστατεύσετε από την πικρία, την αίσθηση της προδοσίας, τον χαμό της αλληλεγγύης που όφειλε η οργανωμένη κοινωνία να έχει γι αυτούς;


Λέτε κ. Μάϊνα στην αφήγησή σας :
«Δεν έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι της υπεράσπισης και της αλληλεγγύης μου για τους 300 απεργούς πείνας, όταν την Παρασκευή το βράδυ στις 8, έβγαλα το σκύλο μου την καθιερωμένη του βόλτα, μια ευκαιρία να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τους φίλους μου. Δεν είχα απομακρυνθεί πενήντα μέτρα απ’ το σπίτι μου, μιλώντας με κάποιον φίλο στο κινητό, όταν αισθάνομαι κάποιον από πίσω, να μου τραβάει το κινητό απ’ το χέρι. Μόνο που το δικό μου χέρι, αντανακλαστικά σφίγγει, και ο νεαρός μελαμψός άντρας με κοιτά σαν να μη πιστεύει πώς εγώ αντιστέκομαι…Μου το αρπάζει, τελικά, και τρέχει, αλλά και πάλι, προς μεγάλη του έκπληξη, τον φτάνω φωνάζοντας συγχρόνως βοήθεια… Και τότε, αντί για βοήθεια, γίνεται το αδιανόητο.Από το δρόμο πετάγονται πέντε -προφανώς συμπατριώτες του- που ρίχνουν με μίσος, με κατεύθυνση το κεφάλι μου, δυο γεμάτα μπουκάλια μπύρας, βρίζοντας με συγχρόνως. Ευτυχώς, και τα δυο μπουκάλια μπίρας δεν βρήκαν το στόχο τους, κατέληξαν όμως στη τζαμαρία του απέναντι μαγαζιού ανοίγοντας τρύπα σε κρύσταλλο ασφαλείας δώδεκα χιλιοστών…Οι φίλοι του αστόχησαν γιατί τυχαία βρέθηκαν δυο έλληνες και τους κράτησαν με κίνδυνο της ζωής τους. Δυο έλληνες με έσωσαν από τον ιδιότυπο λιθοβολισμό και από το σίγουρο λιντσάρισμα μου, αφού δυο από αυτούς μου έδειξαν πως κουβαλούν μαχαίρι και καλά θα έκανα να το βουλώσω, κινούμενοι απειλητικά εναντίον μου. Και τους ευχαριστώ δημόσια. Δυο Έλληνες τους σταμάτησαν ανάμεσα σε ένα πλήθος τουλάχιστον διακοσίων ανθρώπων, ως επί το πλείστον αλλοδαπών, που βρίσκονταν αδρανείς και αμέτοχοι σε απόσταση το πολύ δέκα βημάτων από ένα περιστατικό ακραίας βίας, από μια απόπειρα ανθρωποκτονίας, γιατί αυτός ήταν ο στόχος τους…...
Ένιωσα ένας έλληνας που σώζεται από έλληνες στο σπίτι του, και ξαφνικά ένιωσα σαν να με διώχνει ο τόπος μου, σαν να μην τον αναγνωρίζω πια, κι ένιωσα έκθετος σε μια διογκούμενη και χωρίς στόχο και κατεύθυνση οργή, που ελπίζω να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι πως θα ‘χει πολύ άσχημα αποτελέσματα.Απευθύνθηκα στην αστυνομία, και υπέβαλλα μήνυση, μόνο και μόνο για να θυμάμαι πώς δεν έμεινα μετέωρος και αδρανής, και πήρα την καθιερωμένη απάντηση, «φταίει η ανοχή μας».Και αναρωτιέμαι, πού είναι η Αστυνομία που εγώ σαν καλός φορολογούμενος πολίτης πληρώνω για να με προστατεύει;Και αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής, γιατί όταν γίνεται πορεία και διαμαρτυρία, πλήθη και στίφη αστυνομικών εμφανίζονται παντού, κι αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει καταστολή και όχι πρόληψη, κι αναρωτιέμαι τι ακριβώς κάνει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη» για τον πολίτη του Ιστορικού κέντρου;Αλλά, πάλι, δεν αναρωτιέμαι, καθώς είναι πασίδηλο πως αυτοί που μας κυβερνάνε ούτε μένουν ούτε έχουν περάσει ποτέ, ούτε και πρόκειται, από την πάλαι ποτέ ένδοξη γειτονιά μου, και νυν γκέτο απελπισμένων και αποκλεισμένων όλων των φυλών και των χρωμάτων...."

Κύριε Μάϊνα, η μαρτυρία σας δηλώνει την απουσία «ασφάλειας δικαίου», δηλώνει ανυπαρξία και όχι περίσσεια γειτονικότητας, δηλώνει αποξένωση, έλλειμμα στοιχειώδους αλληλεγγύης. Και θυμίζει κάποιους παλιότερους « αστικούς εφιάλτες», κάποτε κινηματογραφικούς όπως το «απόδραση από τη Νέα Υόρκη» και κάποτε στενά πολεοδομικούς όπως αυτόν του πολεοδόμου Gold, που έβλεπε το 1970 την πόλη ως ένα πεδίο εγκληματικότητας και αποδιοργάνωσης, που διέθετε μόνο κάποιες νησίδες ασφάλειας και ευταξίας…Το ερώτημα είναι : Μήπως κι εμείς βαδίζουμε προς αυτή τη κατεύθυνση; Μήπως βαδίζουμε σε μια κατεύθυνση «ιδιωτικοποίησης» του αστικού περιβάλλοντος, με κάποιες περιοχές πλουσίων επιμελώς φυλασσόμενες και τις υπόλοιπες αφημένες στην τύχη τους;
Τα συμπτώματα αυτής της εξέλιξης έχουν αρχίσει να διαφαίνονται από καιρό. Παραπέμπω για αξιολόγηση σε μια ηλεκτρονική σελίδα των ΝΕΩΝ(28.12.2010), που δείχνει την επιμελή φύλαξη ορισμένων αστικών περιοχών, σε αντίθεση με την εγκατάλειψη των περιοχών όπως η δική σας :

"Ένταση επικράτησε στη διάρκεια επιχείρησης της αστυνομίας για την απομάκρυνση 20 μεταναστών -Ιρανών, Παλαιστινίων και Αφγανών- που ζούσαν επί ενάμιση μήνα μέσα σε αντίσκηνα, σε πεζοδρόμιο παράδρομου της λεωφ. Κηφισίας, στο ύψος του Ψυχικού.Οι μετανάστες είχαν εγκατασταθεί κοντά στα γραφεία της 'Υπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και ζητούσαν την παροχή ασύλου.Συμπατριώτες τους έσπευσαν να συμπαρασταθούν στους 20 μετανάστες και συγκεντρώθηκαν στην λεωφόρο Κηφισίας, αποκλείοντας το ρεύμα καθόδου, για λίγη ώρα. Στη διάρκεια της επιχείρησης επικράτησε ένταση.Νωρίς το πρωί δυνάμεις της αστυνομίας, παρουσία εισαγγελέα, και γερανοφόρο... όχημα του δήμου Παλαιού Ψυχικού έφθασαν στην περιοχή, προκειμένου να ξηλώσουν τις σκηνές και να απομακρύνουν τους αλλοδαπούς.Η εισαγγελέας διέταξε την ακούσια μεταφορά όσων προσφύγων έχουν ράψει τα στόματά τους στο νοσοκομείο.Η αστυνομική επιχείρηση έγινε έπειτα από καταγγελίες πολιτών για μη τήρηση των κανόνων υγιεινής από τους μετανάστες."
Προστασία στο Ψυχικό, χάος στην πλατεία Βικτωρίας. Εγώ αυτό δεν το λέω ζωή, κύριε Μάίνα, αλλά επιβίωση. Και ρωτάω : Μήπως τελικά η όποια πλειοδοσία ευαισθησίας, συμπεριλαμβανομένης και της δικής σας, αποδυναμώνει το μεγάλο, το κεντρικό αίτημα, πάνω στο οποίο πρέπει όλοι να συγκλίνουμε και να ομονοήσουμε - το αίτημα για μια πόλη αντάξια των προσδοκιών και των ονείρων μας;
Schizas1@otenet.gr