Ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης συνεντευξιάζεται στην «Ελευθεροτυπία» της 13.2.2011, στην Βασιλική Σιούτη. Ερωτά η δημοσιογράφος :
Στο παρελθόν είχατε υπερασπιστεί πολλές φορές τα δικαιώματα των μεταναστών. Τώρα σας κατηγόρησαν ότι κάνετε πίσω και ότι στην περίπτωση των απεργών πείνας «νίψατε τας χείρας».
Και απαντά ο Δήμαρχος :
Ως Συνήγορος του Πολίτη υπερασπίστηκα όλους τους ανθρώπους που ζουν σ' αυτή τη χώρα απέναντι στις αυθαιρεσίες της δημόσιας διοίκησης. Αυτό θα συνεχίσω να πράττω, ιδίως για τις κατηγορίες του πληθυσμού που χτυπά περισσότερο η οικονομική κρίση. Αρνούμαι όμως να παρασυρθώ από τη συγκυρία και να απαντήσω σε διλήμματα που τίθενται κατά τρόπο πιεστικό, χωρίς τη σοβαρότητα που απαιτούν οι περιστάσεις: Τι θα πει «εδώ και τώρα νομιμοποίηση για όλους τους μετανάστες»; Ή έστω για 300 από τους ανθρώπους αυτούς; Κρατούσα και κρατώ απόσταση από τον λαϊκισμό κάθε πολιτικής απόχρωσης. Η δημόσια διοίκηση οφείλει να εξετάσει κάθε αίτημα χωριστά και εξατομικευμένα με βάση τις αρχές ενός κράτους δικαίου. Να εξεταστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι δεκάδες χιλιάδες αιτήσεις ασύλου. Να μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να μεταβούν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως επιθυμούν. Υπάρχουν μετανάστες που πριν χρόνια ήταν νόμιμοι και επειδή δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν τα αναγκαία ένσημα εξέπεσαν σε καθεστώς παρανομίας. Αυτό πρέπει να διορθωθεί. Στις σημερινές συνθήκες να βρούμε τρόπο να επανέλθουν σε νόμιμο καθεστώς. Αυτά τα υπερασπίζομαι. Αλλά το να συνεργούμε στην κλιμάκωση της έντασης θα ζημίωνε πρώτα απ' όλα τους ίδιους τους μετανάστες και το γενικότερο στόχο της ένταξης και της ειρηνικής συμβίωσης. Αυτό που άμεσα χρειάζεται, είναι η μείωση της έντασης στην πόλη μας. Δεν μπορούμε να επιχειρήσουμε οποιαδήποτε σοβαρή κίνηση, όταν δρόμοι και πλατείες της πόλης μετατρέπονται σε ζώνες πυρός. Κι όταν αυτό αποφασίζεται από ανθρώπους που συνειδητά επιλέγουν ακραίες συμπεριφορές.
Ο Δήμαρχος Αθηναίων απαντά κατά βάση σωστά. Δεν απαντά όμως και «συνολικά»,γιατί τότε θα έπρεπε να σημειώσει ότι η παραμονή κάποιων ανθρώπων σε μια πόλη , σημαίνει κάρπωση των κοινόχρηστων στοιχείων, υπηρεσιών και υποδομών, που προσφέρονται σε όλους ανεξαιρέτως : Είτε αυτά λέγονται οδικό δίκτυο, υγειονομικές υπηρεσίες, ασφάλεια δικαίου, καθαριότητα, αισθητική του δημόσιου χώρου. Και το ερώτημα που μπαίνει , είναι κατά πόσο η εγχώρια κοινωνία έχει δικαίωμα να αποφαίνεται για το εάν η συγκατοίκηση και αναδιανομή των υποδομών και υπηρεσιών με πολίτες άλλων χωρών, είναι επιθυμητή .
Εάν ναι, τότε το ερώτημα είναι : πότε τέθηκε τέτοιο …ερώτημα στον αθηναϊκό και ελληνικό λαό ;
Εάν όχι, εάν δηλαδή ο Ελληνικός Λαός ΔΕΝ έχει δικαίωμα να αποκλείσει την είσοδο και παραμονή ξένων πολιτών , τότε ας ειπωθεί πότε έλαβε χώρα η συνταγματική μεταβολή που αίρει το δικαίωμα της συλλογικότητας των Ελλήνων πολιτών στον συλλογικό χώρο, και δεν το καταλάβαμε….
Όπως οτιδήποτε άλλο, έτσι και η φιλοξενία, η απλοχεριά, η γενναιοδωρία, η ελεημοσύνη, η αίσθηση ευθύνης απέναντι στους φτωχούς του πλανήτη, έχουν τα όριά τους. Όρια στην ατομική, στην κοινοτική, στην εθνική κλίμακα. Ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου δεν μπορεί να ελεήσει περισσότερους από 100 νοματαίους στα φανάρια, το πιο φιλεύσπλαχνο νησί των 300 κατοίκων δεν μπορεί να φιλοξενήσει 1000 «μετανάστες», η πιο υπεύθυνη χώρα δεν μπορεί να ανοίξει τα σύνορά της και να δεχθεί τον κάθε αδικημένο και κακοζωϊσμένο πολίτη ξένων χωρών. Η πολιτική αλληλεγγύης προς τη διεθνή φτώχεια είναι πολιτική μεγάλης κλίμακας, δεν είναι επιλεκτική προς όφελος κάποιων τολμηρών, απελπισμένων ή τυχοδιωκτών. Δεν είναι ιδιωτική υπόθεση κάποιων «πλειοδοτών» σε φιλανθρωπία, ούτε υπόθεση κάποιων πολιτικά μειοψηφικών που αναζητούν εναγώνια αφισοκολλητές και συνοδοιπόρους στα πολιτικά τους εγχειρήματα ,αδιαφορώντας για όλα τα συμπαρομαρτούντα της μεταβατικής περιόδου : Αδιαφορώντας για τις πιθανές συγκρουσιακές σχέσεις μεταξύ φορέων διαφορετικών πολιτισμών, ηθών και εθίμων. Αδιαφορώντας για την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων των γηγενών μέσα από την μειοδοσία των νεοεισερχομένων πληθυσμών.
Και απαντά ο Δήμαρχος :
Ως Συνήγορος του Πολίτη υπερασπίστηκα όλους τους ανθρώπους που ζουν σ' αυτή τη χώρα απέναντι στις αυθαιρεσίες της δημόσιας διοίκησης. Αυτό θα συνεχίσω να πράττω, ιδίως για τις κατηγορίες του πληθυσμού που χτυπά περισσότερο η οικονομική κρίση. Αρνούμαι όμως να παρασυρθώ από τη συγκυρία και να απαντήσω σε διλήμματα που τίθενται κατά τρόπο πιεστικό, χωρίς τη σοβαρότητα που απαιτούν οι περιστάσεις: Τι θα πει «εδώ και τώρα νομιμοποίηση για όλους τους μετανάστες»; Ή έστω για 300 από τους ανθρώπους αυτούς; Κρατούσα και κρατώ απόσταση από τον λαϊκισμό κάθε πολιτικής απόχρωσης. Η δημόσια διοίκηση οφείλει να εξετάσει κάθε αίτημα χωριστά και εξατομικευμένα με βάση τις αρχές ενός κράτους δικαίου. Να εξεταστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι δεκάδες χιλιάδες αιτήσεις ασύλου. Να μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να μεταβούν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως επιθυμούν. Υπάρχουν μετανάστες που πριν χρόνια ήταν νόμιμοι και επειδή δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν τα αναγκαία ένσημα εξέπεσαν σε καθεστώς παρανομίας. Αυτό πρέπει να διορθωθεί. Στις σημερινές συνθήκες να βρούμε τρόπο να επανέλθουν σε νόμιμο καθεστώς. Αυτά τα υπερασπίζομαι. Αλλά το να συνεργούμε στην κλιμάκωση της έντασης θα ζημίωνε πρώτα απ' όλα τους ίδιους τους μετανάστες και το γενικότερο στόχο της ένταξης και της ειρηνικής συμβίωσης. Αυτό που άμεσα χρειάζεται, είναι η μείωση της έντασης στην πόλη μας. Δεν μπορούμε να επιχειρήσουμε οποιαδήποτε σοβαρή κίνηση, όταν δρόμοι και πλατείες της πόλης μετατρέπονται σε ζώνες πυρός. Κι όταν αυτό αποφασίζεται από ανθρώπους που συνειδητά επιλέγουν ακραίες συμπεριφορές.
Ο Δήμαρχος Αθηναίων απαντά κατά βάση σωστά. Δεν απαντά όμως και «συνολικά»,γιατί τότε θα έπρεπε να σημειώσει ότι η παραμονή κάποιων ανθρώπων σε μια πόλη , σημαίνει κάρπωση των κοινόχρηστων στοιχείων, υπηρεσιών και υποδομών, που προσφέρονται σε όλους ανεξαιρέτως : Είτε αυτά λέγονται οδικό δίκτυο, υγειονομικές υπηρεσίες, ασφάλεια δικαίου, καθαριότητα, αισθητική του δημόσιου χώρου. Και το ερώτημα που μπαίνει , είναι κατά πόσο η εγχώρια κοινωνία έχει δικαίωμα να αποφαίνεται για το εάν η συγκατοίκηση και αναδιανομή των υποδομών και υπηρεσιών με πολίτες άλλων χωρών, είναι επιθυμητή .
Εάν ναι, τότε το ερώτημα είναι : πότε τέθηκε τέτοιο …ερώτημα στον αθηναϊκό και ελληνικό λαό ;
Εάν όχι, εάν δηλαδή ο Ελληνικός Λαός ΔΕΝ έχει δικαίωμα να αποκλείσει την είσοδο και παραμονή ξένων πολιτών , τότε ας ειπωθεί πότε έλαβε χώρα η συνταγματική μεταβολή που αίρει το δικαίωμα της συλλογικότητας των Ελλήνων πολιτών στον συλλογικό χώρο, και δεν το καταλάβαμε….
Όπως οτιδήποτε άλλο, έτσι και η φιλοξενία, η απλοχεριά, η γενναιοδωρία, η ελεημοσύνη, η αίσθηση ευθύνης απέναντι στους φτωχούς του πλανήτη, έχουν τα όριά τους. Όρια στην ατομική, στην κοινοτική, στην εθνική κλίμακα. Ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου δεν μπορεί να ελεήσει περισσότερους από 100 νοματαίους στα φανάρια, το πιο φιλεύσπλαχνο νησί των 300 κατοίκων δεν μπορεί να φιλοξενήσει 1000 «μετανάστες», η πιο υπεύθυνη χώρα δεν μπορεί να ανοίξει τα σύνορά της και να δεχθεί τον κάθε αδικημένο και κακοζωϊσμένο πολίτη ξένων χωρών. Η πολιτική αλληλεγγύης προς τη διεθνή φτώχεια είναι πολιτική μεγάλης κλίμακας, δεν είναι επιλεκτική προς όφελος κάποιων τολμηρών, απελπισμένων ή τυχοδιωκτών. Δεν είναι ιδιωτική υπόθεση κάποιων «πλειοδοτών» σε φιλανθρωπία, ούτε υπόθεση κάποιων πολιτικά μειοψηφικών που αναζητούν εναγώνια αφισοκολλητές και συνοδοιπόρους στα πολιτικά τους εγχειρήματα ,αδιαφορώντας για όλα τα συμπαρομαρτούντα της μεταβατικής περιόδου : Αδιαφορώντας για τις πιθανές συγκρουσιακές σχέσεις μεταξύ φορέων διαφορετικών πολιτισμών, ηθών και εθίμων. Αδιαφορώντας για την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων των γηγενών μέσα από την μειοδοσία των νεοεισερχομένων πληθυσμών.
Ο Δήμαρχος Αθηναίων δεν ερωτάται από την δημοσιογράφο και φυσικά δεν απαντά (!), για την υπόθεση του παραεμπορίου, που έχει κατακλύσει το χώρο του κέντρου : Του παραεμπορίου που χρησιμοποιεί τον δημόσιο χώρο χωρίς να έχει τις επιβαρύνσεις(εφορία κλπ) που έχουν οι νόμιμοι εμπορευόμενοι, μικρής και μεσαίας κλίμακας. ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ : Μήπως η ανοχή του παραεμπορίου συνδέεται με την πολιτική των μεγάλων και οργανωμένων πολυκαταστημάτων, που επιδιώκουν την ολική κυριαρχία της αγοράς μέσω της εξάλειψης του μεσαίου εμπορίου;
Ερωτά η δημοσιογράφος τον Δήμαρχο:
Ποιο είναι το πιο «τρελό» σας όνειρο για την Αθήνα, που δεν θα τολμούσατε καλά καλά να «εξομολογηθείτε»;
Απαντά ο Δήμαρχος :
Να περπατάμε στους δρόμους της Αθήνας και να είμαστε ασφαλείς. Όλοι!
Σχόλιο δικό μου : Θα περίμενε κανείς από ένα δήμαρχο μιας προβληματικής πόλης να προτάξει χίλια δυο άλλα ως «τρελό του όνειρο»…Λόγου χάρη , μια που αναφερόμαστε στη σφαίρα της κυκλοφορίας, να μιλήσει για την ανάπλαση του χώρου των πεζοδρομίων και των πεζοδρόμων, για την αισθητική αναμόρφωση που θα προσέδιδε μεγαλύτερη απόλαυση στην κυκλοφορία των πεζών, για την εύρυθμη λειτουργία των δημόσιων συγκοινωνιών. Όμως ο κ. Δήμαρχος βάζει ως προτεραιότητα την ασφάλεια, γιατί ξέρει καλά ότι εκεί που καταντήσαμε, δεν χωράνε ντελικάτα αιτήματα…
Είναι κι αυτό ένα δείγμα της κινηματικής οπισθοχώρησης, στην οποία έχουμε υποχρεωθεί όλοι εμείς που αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια, ενάντια στο νέφος, ενάντια στο συγκοινωνιακό μπάχαλο, ενάντια στην αισθητική και λειτουργική αρρυθμία της Αθήνας. Από την εποχή του Μάνου , του Τρίτση, του Λαλιώτη, του Έβερτ ως Δημάρχου Αθηναίων. Φτάσαμε στην πηγή, και τότε το νερό στέρεψε…….
YΓ
Στη φωτογραφία φαίνεται η Ομόνοια του 1970. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα τη νοσταλγούσα, στην κατάσταση που ήταν τότε.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου