Εμείς οι οικολογούντες οφείλουμε τον όρο «τσογλανοποίηση» (αγγλιστί “tsoglanization”) στον Βασίλη τον Δωροβίνη, που θέλησε με αυτό τον τρόπο να καυτηριάσει την ανεγκέφαλη ή ανιστόρητη διαχείριση κάποιων πολιτιστικών και περιβαλλοντικών στοιχείων της χώρας….
Με το ίδιο πνεύμα περίπου και ο υποφαινόμενος χρησιμοποίησε σε κάποιο κείμενο τον όρο «εκτσογλανισμός»(κατά το εκφυλισμός, εκβαρβαρισμός, εκπεσμός κλπ.) θέλοντας να χτυπήσει ορισμένες πρακτικές νεανικής , αλλά καθόλου νεωτεριστικής χροιάς : Μιλώντας σε τελευταία ανάλυση για κάποια «κολόπαιδα», χωρίς όμως να είναι διατεθειμένος – λόγω ηλικίας - να χαριστεί στους υπάρχοντες «κολόγερους». Κακοί οι μεν, κάκιστοι οι δε…
Αφορμή για όλους αυτούς τους στοχασμούς επί της τσογλανικότητας μου έδωσε η καταγγελία σειράς συλλογικοτήτων (Διαρκής Κίνηση Χαϊδαρίου, ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ Χαϊδαρίου, Δαφναίος Απόλλων, Πολιτιστικός Περιβαλλοντικός Σύλλογος Αφαίας Χαϊδαρίου) σχετικά με τους αγώνες μηχανών εντούρο, που γίνονται κοντά στην ιστορική Μονή Δαφνίου, προκαλούν ηχορύπανση και υποβαθμίζουν το δασικό οικοσύστημα….Για την υπόθεση μπορεί κανείς να ενημερωθεί πληρέστερα στο
Όμως σε αυτή τη σύντομη αναφορά, θα ήταν καλό να υπογραμμίσουμε – για πολλοστή φορά – τη σχέση τοπίου και ήχου. Το τοπίο εμφανίζεται σε διάφορες προσεγγίσεις ως εικονικό μόρφωμα, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι πιο σύνθετο. Αντιγράφω την άποψη του αείμνηστου Γιώργου Κανδύλη, αρχιτέκτονα και πολεοδόμου, από το μεγάλο συλλογικό έργο του 1989 «Αττικό τοπίο και περιβάλλον» :
«Τοπίο δεν είναι μόνο το άμεσο ή έμμεσο περιβάλλον, ούτε μόνο τα μνημεία, αρχαία, παλιά ή καινούρια, που στο πέρασμα του χρόνου γίνονται σημάδια-οδηγητές του παρατηρητή. Τοπίο είναι ακόμη το φως, το χρώμα, ο ήχος και καμιά φορά η μυρωδιά. Και ό,τι άλλο δημιουργεί την αίσθηση του τοπίου, κάτι το άρρητο που οι ποιητές και οι ζωγράφοι με την προικισμένη τους διαίσθηση μπορούν να συλλάβουν και καμιά φορά να καθορίσουν»
Ας επαναλάβουμε λοιπόν ότι το τοπίο είναι πολύ-αισθητηριακό, αν δεν είναι και νοητικό, δηλαδή αρθρωμένο με στοχασμούς και συνειρμούς κάθε είδους. Και η παραγωγή ήχων από τις μοτοσυκλέτες, ή για την ακρίβεια θορύβων, γίνεται παράσιτο ερέθισμα που ακυρώνει την οπτική και κάθε άλλη απόλαυση. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα βανδαλισμό, φρικτό όσο και αυτοί που τελούνται μέσα στον αστικό χώρο. Τον οποίο πρέπει να καταγγέλλουμε, ανεξάρτητα από την ηλικία και την ιδιότητα αυτών που τον παράγουν….
ΥΓ
Το άρθρο του Κανδύλη είχε τίτλο "Σκέψεις πάνω στο τοπίο". Η φωτογραφία είναι των Εθελοντών του Νομού Πιερίας και έχει τραβηχθεί στα υψίπεδα του Ολύμπου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου