Στην ανάρτηση της 9.1.2011 υπό τον τίτλο «ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΟΦΕΙΛΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» έκανα δύο λάθη : αφενός υιοθετώντας την ανακοίνωση του «Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα» περί του ότι σε απόφαση του Αρείου Πάγου - με αφορμή την υπόθεση της σφαγής του Διστόμου - αναγνωρίστηκε το δικαίωμα της Γερμανίας στην ετεροδικία. Και αφετέρου προεξοφλώντας, εγώ όσο και το Συμβούλιο, την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να παρέμβει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου πρόκειται να κριθεί το αίτημα της κατάσχεσης των γερμανικών ακινήτων για την αποζημίωση των πολιτών που υπέστησαν βλάβη από την σφαγή. Το οποίο αίτημα δικαιώθηκε από τα ιταλικά δικαστήρια το 2008 !
Ευτυχώς, τρεις μόλις ημέρες πριν λήξει η προθεσμία για την παρέμβαση στη Χάγη, η κυβέρνηση αποφάσισε να παρέμβει και να διαψεύσει τους επικριτές της. Εγώ τουλάχιστον θα ευχόμουν να μας διέψευδε σε πολλά άλλα ζητήματα, αλλά δεν τρέφω την παραμικρή αισιοδοξία…
Η υπόθεση πάντως ανέδειξε μια ακόμη πτυχή της «νομικής αποικιοκρατίας» εις βάρος της χώρας μας : Μάθαμε ότι σύμφωνα με τη διάταξη 923 του δικού μας Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου, για να γίνει αναγκαστική εκτέλεση περιουσιακών στοιχείων ξένου Κράτους στην ελληνική επικράτεια, απαιτείται προηγούμενη άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης. Και φυσικά καταλάβαμε ότι όταν το 2002 η υπόθεση τέθηκε ενώπιον του Έλληνα Υπουργού Δικαιοσύνης – ποιος να ήταν άραγε; - αυτός «έκανε το καλό παιδί» και αρνήθηκε να δώσει την έγκρισή του για την κατάσχεση των γερμανικών περιουσιακών στοιχείων….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου