ΚΑΘΙΣΜΑ ΒΑΘΥ
Ξεχαστήκαν οι αυλοί
όπως αυλές των περασμένων χρόνων
το απόδειπνο
σαν τ’ Αη Γιάννη τις φωτιές
ανορθογραφίες
στους μαύρους πίνακες
οι απουσίες
μνήμης των παιδιών
Τώρα στη βροχή κι η χλόη λιγοστεύει
πορευόμαστε κατά κει που φεύγει ο καιρός
δίχως καπνό
μεσ’ στους καπνούς
σ’ ακινησία γύψου.
ΕΝ ΥΠΝΩΣΕΙ
Τους αυτουργούς κανένας δεν γνωρίζει
Τα ίχνη τους τα σβήνει η πυρκαγιά
πίσω της μόνο ανυπαρξία και στάχτη.
Εκεί όπου δέντρα διεμβόλιζαν τα σύννεφα
χρωματίζοντας τον ουρανό
φύτεψαν εργολάβοι πολυώροφα.
Χωρίς αντιστάσεις παραδοθήκαμε
ψυχή τε και σώματι.
Εν υπνώσει θα μας πνίξουν καταιγίδες.
Θολώσανε τα τζάμια απ’ την αιθαλομίχλη
τα καυσαέρια πυκνώνουν.
Δυο φέτες ουρανός μένουν εκτός σχεδίου
Αν τον αγγίξεις πάει να πει πως ανεβαίνεις
μα θα κατέβεις σίγουρα σε κάποια στάση
Πάντα δεξιά η έξοδος και πίσω.
Λεωφορείο σ’ ανηφόρα η ζωή μας.
ΥΓ. Γιάννη Σχίζα
Ο Μάκης Αποστολάτος μου έστειλε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο- κάτι που ήταν ασυνήθιστο για την "χειρόγραφη" παρουσία του στο κόσμο των Γραμμάτων - τα παραπάνω "ΤΡΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ" για το 6ο τεύχος του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ. Όμως η σκληρή αρρώστεια - στην οποία αντιστάθηκε με αξιοπρέπεια και σθένος - τελικά τον κατέβαλε και δεν του επέτρεψε να δει τη δημοσιοποίησή τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου