ΑΤΟΜΙΚΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Το «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» ή το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» αποτέλεσαν για τον Χριστιανισμό βασικές «ντιρεκτίβες» ατομικής συμπεριφοράς , όμως ουδέποτε εδραιώθηκαν σε μεγάλη κλίμακα και ουδέποτε εξάλειψαν τη βία και την καταπίεση από τους κοινωνικούς σχηματισμούς .

Μια φορά κι ένα καιρό οι προοδευτικές δυνάμεις της τοπικής αυτοδιοίκησης κήρυτταν π.χ. το Δήμο Δάφνης αποπυρηνικοποιημένο, ελπίζοντας ότι αυτή τη συμπεριφορά θα μιμηθεί και ο διπλανός Δήμος Ηλιούπολης, μετά ο Δήμος Λαμίας, Θεσσαλονίκης, Σόφιας, Βουκουρεστίου, Μόσχας και πάει λέγοντας, ώστε τελικά ο κόσμος να ξεφορτωθεί τα πυρηνικά όπλα…

Παρά τις αστοχίες της θεωρίας που βάσισε την αντιμετώπιση των μεγάλης κλίμακας προβλημάτων στην τροποποίηση ατομικών συμπεριφορών, η συγκεκριμένη κοινωνικοπολιτική διαδρομή δεν εγκαταλείφθηκε. Αντίθετα εγκαταλείφθηκαν άλλες διαδρομές, που αφορούσαν την πραγμάτευση συλλογικών και πλανητικών ζητημάτων με συνολικό τρόπο. Που κατευθύνονταν στη σκιαγράφηση λύσεων μεγάλης κλίμακας, αντίστοιχων σε μέγεθος με τα προβλήματα..

Παραδείγματος χάρη το πρόβλημα του τρίτου κόσμου, του ενός δισεκατομμυρίου πεινασμένων στον πλανήτη ή των στερούμενων από οικιακές εγκαταστάσεις υγιεινής- κι αυτοί πάνω από ένα δισεκατομμύριο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του αμερικανικού ινστιτούτου Worldwatsch : Τα προβλήματα αυτά εκτοπίσθηκαν και υποκαταστάθηκαν από τις πρακτικές μικρής κλίμακας, από την φιλανθρωπία κάποιων για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων που διείσδυσαν («μετανάστευσαν») στον ελλαδικό και σε άλλους ευρωπαϊκούς χώρους(ή χώρες…). Αυτή δε η υποκατάσταση έγινε άσχετα από μια γενικότερη, θεωρητική και πολιτική αντιμετώπιση των διεθνών ανισοτήτων, άσχετα από μια στρατηγική «ήπιας» προσέγγισης των «διαφορετικών» : Χωρίς κριτική ανάλυση των επιπτώσεων της «μετανάστευσης-διείσδυσης» στην αγορά εργασίας, στις κοινωνικές συνθήκες, σε ό,τι συνιστά συλλογικό εισόδημα της εγχώριας κοινωνίας.

Σε αντίθεση με τους προβληματιζόμενους για την μετανάστευση πέρα από τις μεταφυσικές και εθνοαυτιστικές αντιλήψεις του ρατσισμού, εμφανίστηκε μια κατηγορία «πλειοδοτών ευαισθησίας». Ήταν αυτή που κατά κανόνα έστεκε σε «χωρική» απόσταση από το πρόβλημα, αφήνοντας όλους εμάς να αναρωτιόμαστε για τις στρατηγικές της προτάσεις : Μήπως δια μέσου της ελεύθερης μετανάστευσης επιδιώκει την μεταφορά του τρίτου κόσμου στα πλαίσια του πρώτου, και την κατ΄αυτό τον τρόπο επίλυση των διεθνών ανισοτήτων; Μήπως διαμέσου της εξίσωσης των μισθών στη παγκοσμιοποιημένη αγορά περιμένει την συμπαράταξη της διεθνούς εργασίας εναντίον του διεθνούς κεφαλαίου; Μήπως θεωρεί ότι κρίσιμα «πολιτιστικά» ζητήματα όπως η στάση των κοινωνιών απέναντι στο σώμα, στην παιδεία, στις σχέσεις ανδρών-γυναικών, στις οικογενειακές σχέσεις, στην ομοφυλοφιλία, στον κριτικό λόγο - ζητήματα που διαφοροποιούν τις δυτικές από τις φτωχές χώρες - μπορούν να επιλυθούν με τον καταναγκαστικό συγχρωτισμό γηγενών και μεταναστών;

Ενδέχεται όμως όλα αυτά να δείχνουν απουσία στρατηγικής. Αλλά η μη στρατηγική είναι η στρατηγική της ανευθυνότητας. Είναι η στρατηγική της αναδιανομής της φτώχειας - του πλούτου παραμένοντος άθικτου : Οι πλούσιοι θα φιλοξενούνται στις καλά φυλασσόμενες έως ιδιωτικοποιημένες πόλεις τους, τα παιδιά τους θα πηγαίνουν σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, οι διακοπές τους θα σχετίζονται με λουσάτους χώρους αναψυχής. Ενώ οι φτωχοδιάβολοι θα συγκρούονται με τους επήλυδες (ξενοφερμένους) , σε καταστάσεις που θα θυμίζουν το κινηματογραφικό έργο «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη».

Η «συνεύρεση» (=κατά κυριολεξία, η κοινή παρουσία στον ίδιο χώρο) μπορεί να σημαίνει έρωτα, όμως μπορεί να σημαίνει και πόλεμο. Η ώρα της ευθύνης έχει έλθει από πολύ καιρό.

Ας διαβάσουμε λοιπόν το παρακάτω άρθρο του

ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ :

Λαθρομετανάστευση και στρουθοκαμηλισμός

Σ’ ένα μήνα, οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου θα κληθούν να εκλέξουν δημάρχους και περιφερειάρχη. Ο δημόσιος διάλογος για ζωτικής σημασίας προβλήματα, όπως η λαθρομετανάστευση, η γκετοποίηση του ιστορικού κέντρου και η αυξημένη εγκληματικότητα είναι υποτυπώδης, παρότι αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα δεν έχει προηγούμενο, παγκοσμίως. Στην πραγματικότητα, η πρωτεύουσα μετατρέπεται σε μια ατύπως διχοτομημένη πόλη. Οι μετανάστες –κατά κανόνα λαθραίοι– συσσωρεύονται και «καταλαμβάνουν» ολόκληρες γειτονιές. Υπό την πίεση του φόβου, οι ντόπιοι κάτοικοι είτε μετακομίζουν είτε αντιδρούν δυναμικά, με αποτέλεσμα την πρόκληση επεισοδίων, όπως στον Αγιο Παντελεήμονα. Οσοι κατοικούν και εργάζονται σε απόσταση από τις γκετοποιημένες γειτονιές, αποφεύγουν συστηματικά να τις επισκέπτονται.

Η διαρκής συσσώρευση λαθρομεταναστών, που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να βρουν εργασία και όποτε βρίσκουν είναι «μαύρη» και κακοπληρωμένη, λειτουργεί σαν θερμοκήπιο για την ανομία και την ασυδοσία. Η κατάσταση είναι πια χαοτική. Η Πολιτεία έχει χάσει τον έλεγχο, αλλά συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν στρουθοκάμηλος. Στον δημόσιο διάλογο, η λαθρομετανάστευση προσεγγίζεται συνήθως αποκλειστικά με ηθικο-ανθρωπιστικούς όρους, οι οποίοι αφήνουν πολιτικό κενό, διευκολύνοντας την Aκροδεξιά να το καλύψει. Οι ανέξοδες και αυτάρεσκες αντιρατσιστικές ρητορείες περισσότερο τροφοδοτούν παρά καταπολεμούν τον ρατσισμό, επειδή έρχονται σε αντίθεση με τη δύσκολη πραγματικότητα, που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα. Αυτά, κυρίως, θίγονται από τη λαθρομετανάστευση όχι μόνο στο επίπεδο της απασχόλησης (λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού από τη «μαύρη» εργασία), αλλά και σε πτυχές της καθημερινής ζωής. Φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι εύποροι αριστεροί και φιλελεύθεροι αστοί έχουν την πολυτέλεια μιας τέτοιας ρητορικής, επειδή δεν συγχρωτίζονται με τους λαθρομετανάστες. Δεν κατοικούν στις ίδιες γειτονιές, δεν στέλνουν τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία, δεν χρησιμοποιούν καν τα δημόσια νοσοκομεία και, βεβαίως, δεν ανταγωνίζονται για τις ίδιες θέσεις εργασίας. Συνήθως, η μόνη σχέση που έχουν με λαθρομετανάστες είναι ότι χρησιμοποιούν γυναίκες για οικιακές βοηθούς και άνδρες για μικροδουλειές. Το πρόβλημα συνεχώς οξύνεται. Σχεδόν το 90% των μεταναστών που εισέρχονται λαθραία συνολικά στην Ε.Ε., είναι από την Ελλάδα. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους έχουν τελικό προορισμό άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ελάχιστοι, όμως, καταφέρνουν να φύγουν από τη χώρα μας. Εχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ πιο εύκολη η παράνομη είσοδος από την παράνομη έξοδο. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα αντιμετωπίζεται κατά κανόνα σαν χώρα–τράνζιτ, αλλά καταλήγει να γίνεται τελικός προορισμός, με αποτέλεσμα να λιμνάζει εδώ ο κύριος όγκος των μουσουλμάνων Αφροασιατών λαθρομεταναστών. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η οικονομική κρίση θα υποχρεώσει πολλούς μετανάστες να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Αυτοί, όμως, που φεύγουν από τη χώρα είναι κατά κανόνα νοικοκυραίοι από τα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη. Οι μάζες των μουσουλμάνων Αφροασιατών παραμένουν σε άθλιες συνθήκες, που τροφοδοτούν τη διογκούμενη διάχυτη εγκληματικότητα.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_08/10/2010_1292875