Συμβαίνει να είμαι φανατικός εχθρός εκείνης της κηποτεχνικής, που προσδίδει στους κήπους ορθογώνιες, επίπεδες, κάθετες ή γενικά «ανθρωποειδείς» μορφές. Αυτή είναι γενικά η γαλλική κηποτεχνική, με χαρακτηριστική περίπτωση τις Βερσαλίες, με τα ζυγισμένα και στοιχημένα φυτά της σε στρατιωτική παράταξη…H κηποτεχνική αυτή επιβιώνει κατά κάποιο τρόπο στις ημέρες μας, στα εξοχικά διαφόρων "παραμυθιασμένων" πλουσίων - με συμβατικές διατάξεις πρασίνου επαρκώς αφύσικου. Ενεργοί φορείς του "παραμυθιάσματος" είναι διάφοροι αρχιτέκτονες κήπων ιδιαζόντως ικανοί να σνομπάρουν , αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το Βιβλικό ερώτημα : Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;
Οι κήποι των πόλεων είναι μια σπουδαία περίπτωση, μόνο που σε κάποιες περιπτώσεις είναι πλήρως «ιδιωτικοποιημένοι», κρυμμένοι και αποκομμένοι από το αστικό τοπίο. Όπως λόγου χάρη στην περίπτωση του γαλλικού ινστιτούτου στην οδό Σίνα, όπου ο υπερμεγέθης μαντρότοιχος – δίκην γραμμής Μαζινό – απαγορεύει το θέαμα του εσωτερικού χώρου και υποβαθμίζει τον αστικό περίγυρο.
Γενικότερα, στον περιαστικό χώρο δεν απουσιάζουν αυτοί που αποκρύβουν τον χώρο της αυλής τους με μάντρες και άλλα τεχνητά και «φυσικά» εμπόδια.Αυτό είναι πολεοδομικόν φάουλ και παρανομία, αλλά "ποιός δίνει μια κατάρα" (who gives a damn...) στην παλιοκατάσταση που ζούμε... Με τις τέτοιες πρακτικές προφανώς υποβαθμίζεται το οικιστικό τοπίο,φτάνοντας συχνά να προσομοιώνει τον περίγυρο της φυλακής του Κορυδαλλού…
Τώρα που είναι εκλογές και που κατεβαίνω κι εγώ υποψήφιος, βρίσκω ελάχιστα αβανταδόρικη την ενασχόληση με τους κήπους, από τη στιγμή που την παράσταση κλέβουν οι «μεγάλοι κήποι» - ήγουν πάρκα μικρομεσαία ή πάρκα μητροπολιτικά. Παρ’ όλα αυτά, τα μπαλκόνια και η «γλαστρολογία» - που λέει κι ο Σταμάτης Σεκλιζιώτης – δεν είναι αμελητέα. Η τοπική Αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να ενθαρρύνει κηποσυνθέσεις με ποιότητα και αισθητική, να προκαλέσει διαγωνισμούς και βραβεύσεις. Να υπογραμμίσει ακόμη τη σημασία κηποτεχνικών δομών που έχουν θετικό «ενεργειακό αποτέλεσμα» στον αστικό χώρο.Όπως λόγου αυτή που διαθέτω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου,σαν ένα είδος "φυτικής ασπίδας" στην καλοκαιρινή υπερθέρμανση...
Οι κήποι μοιάζουν με τη ...μαγειρική, κατά το ότι συν-θέτουν ποικίλα στοιχεία, πολλές φορές ανομοιογενή, στα όρια του κιτς. Αντιγράφω κάτι σκέψεις που εκφέρονται σε ένα διάλογο αρχιτεκτόνων τοπίου, από τον Σ.Σεκλιζιώτη(peegep.googlegroups.com) :
"Δες τι γίνεται με τα μαγειρέματα........ Μας έχουν σπάσει τα νεύρα γιατί δεν προωθούν κάτι ωφέλιμο, απλά προωθούν μαζικά & ανταγωνιστικά κάτι "φανταχτερά βλαβερό" και όλοι μαζί διάλεξαν την ίδια περίοδο, μέσα από μια ψευτογκλαμουριά της τσίκνας, το αλαζονικό ύφος του επώνυμου αρχιμάγειρa"κριτή" και της κάθε πριγκίπισσας «σφιχτοντυμένης» Παρουσιάστριας, την αγωνία και τη φυσιολογική φιλοδοξία του νέου επαγγελματία που ψάχνεται από κάπου να πιαστεί (απαράδεκτη συναισθηματική εκμετάλλευση....) .... και το κάνουν τόσο πιεστικά που όλοι μας θυμηθήκαμε το φαί της μάνας μας....."
Δεν υποστηρίζω την επιστροφή στις αδέξιες γλάστρες της μητρός μου, σε κάτι τενεκέδες και βαρέλια με θάμνους και λουλούδια τοποθετημένα αναντάν μπαμπαντάν. Δεν υποστηρίζω τον πρωτογονισμό,αλλά μια νέου τύπου κηποτεχνική, που υπερβαίνει χωρίς να αγνοεί κάποιες παλιές βασικές αρχές στη διαχείριση του πρασίνου.Τις στοιχειώδεις αρχές που ήξεραν όλοι και ήξερα κι εγώ ως παλιός, όχι όντας "αλλιώς" αλλά ως φορέας στοιχειώδους νοημοσύνης...
YΓ. Η εικόνα είναι έργο του Β.Γιωτόπουλου, με τίτλο "Πράσινο στην πόλη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου