ΜΕΤΑ 2500 ΕΤΗ….

Υποθέτω ότι το περίφημο μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου Δουμά «Μετά 20 έτη» - που είχε σαν θέμα το «ξαναντάμωμα» των «τριών σωματοφυλάκων» (οι οποίοι ήταν τέσσερεις…) δύο δεκαετίες μετά την ένδοξη εποχή των κατορθωμάτων τους - πρέπει να ενέπνευσε αρκετές καθυστερημένες «συναντήσεις» στη πραγματική ζωή και στη λογοτεχνία. Στην Ελλάδα ένα πολύ πιο διάσημο «ξαναντάμωμα» όπως αυτό με το Μαραθώνιο αγώνισμα, έμελλε να γίνει μετά από 23μισι αιώνες : Αν φυσικά υποθέσουμε ως πρώτο «σύνδεσμο» Μαραθωνίου και νεώτερης εποχής τον Σπύρο Λούη, νικητή της Ολυμπιάδας του 1896.

Θυμάμαι ότι όταν είχε διεξαχθεί ο διαγωνισμός για τους «100 μεγαλύτερους Έλληνες όλων των εποχών»,μια ομάδα μερικών δεκάδων ατόμων είχε δημοσιεύσει κείμενο στην «ΑΥΓΗ», διαμαρτυρόμενη για την συν-υποψηφιότητα του Περικλή με τον Καραϊσκάκη, του Θουκυδίδη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, του Λεωνίδα με τον Κολοκοτρώνη και πολλών άλλων, αρχαίων και νέων, στο ίδιο ψηφοδέλτιο….Οι άνθρωποι αυτοί δεν δέχονταν την ιδέα του «ενιαίου ψηφοδελτίου» των διασημοτήτων διότι αμφισβητούσαν τη συνέχεια της ελληνικότητας από την κλασική έως την σύγχρονη εποχή, αν και ουδέποτε είχαν υποδείξει μια ιστορική περίοδο πλήρους εξαφάνισης του ελληνικού στοιχείου και επομένως άρσης της συνέχειας. Υποθέτω ότι η ιδέα του Μαραθωνίου Δρόμου και της νομιμοποίησης του νέου Ελληνισμού στην «διαχείριση» της επετείου των 2500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα, θα ενοχλεί κάποιους από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο . Ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι πεισμένοι ότι ο νέος ελληνισμός αναδύθηκε εκ του μηδενός στα τέλη του 18^ου αιώνα, για να σφετερισθεί στη συνέχεια το παρελθόν των προγενέστερων κατοίκων της περιοχής…..

Θέλω να πω σε τελευταία ανάλυση ότι στο χώρο της ευρείας αριστεράς υπάρχουν κάποιοι που εκλαμβάνουν το «πνεύμα αντιλογίας» ως κριτικό πνεύμα. Πρόκειται για λάθος τεραστίων διαστάσεων, αλλά επειδή δεν μπορούμε διαρκώς να ασχολούμαστε με τους διάφορους ανώριμους που ισχυρίζονται ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο αντιλέγοντας σε ο,τιδήποτε λέγεται, πρέπει να προχωρήσουμε.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Στις 30 Οκτωβρίου 2010 γίνεται ο Διεθνής μαραθώνιος Αθηνών, ενώ παράλληλα διεξάγεται η MARATHON EXPO 2010, στις 28, 29 και 30 Οκτωβρίου στο Ζάππειο Μέγαρο. Η ιδέα μιας σημαντικής εορταστικής διαδικασίας έχει προχωρήσει πολύ τα τελευταία χρόνια, μάλιστα δε ο υποφαινόμενος είχε την ευκαιρία να βιώσει άμεσα το ενδιαφέρον του Δήμου Μαραθώνα αλλά και το «σνομπάρισμα» της υπόθεσης από διάφορους παράγοντες από το 2009, σε μια επίσκεψη στην περιοχή μετά την περίοδο των καταστρεπτικών πυρκαγιών στη βόρεια Αττική. Λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων, θα μπορούσα τώρα πλέον να πω :Καλό είναι να εορτάσουμε, αλλά να εορτάσουμε με τρόπο λιτό, συνετό, χωρίς ταρατατζούμ και αρχαιοπληξίες, χωρίς έπαρση. Να εορτάσουμε τονίζοντας τη μεγάλη σχέση της δημοκρατίας με τη σωματική ένταση. Με την υπέρβαση των ορίων, που δεν υπηρετεί την αυταρέσκεια, αλλά την κοινωνία…

Ο Σάχης της Περσίας οργάνωσε τις εορτές για τα 2500 χρόνια της δυναστείας των Αχαμαινιδών και μάλιστα ανέθεσε στον Ιάνη Ξενάκη τη σύνθεση ενός πολύ-καλλιτεχνήματος, που ονομάσθηκε «Περσέπολις». Η Ελλάδα θα μπορούσε να αποστασιοποιηθεί από τέτοιες «αναθέσεις» σε προσωπικότητες και να βασισθεί σε μια μεγάλη, ιστορική και καλλιτεχνική προσέγγιση του συμβάντος. Αναδεικνύοντας το πνεύμα που διαχώριζε τους μεγάλους αντίπαλους της μάχης του Μαραθώνα – που ήταν ο πατριωτισμός ενάντια στην ισχύ, η δημοκρατία ενάντια στον αυταρχισμό μιας αυτοκρατορίας, η αφοσίωση στο σκοπό ενάντια στον τυχοδιωκτισμό…….

Τω καιρώ εκείνω, τότε που δεν υπήρχαν τα ι-μεϊλ για τη μεταβίβαση και των πιο στοιχειωδών πληροφοριών («νενικήκαμεν») και που οι δρομείς αντοχής ήταν καλύτεροι αγγελιαφόροι μεγάλων αποστάσεων και από αυτούς τους ιππείς, οι στρατευμένοι πολίτες σαν τον Φειδιππίδη δεν πρέπει να σπάνιζαν. Τα κατορθώματα ενός τέτοιου δρομέα σκοπεύουν να «προσομοιώσουν» δύο νέοι αθλητές, η Μαρία Πολύζου και ο Τάκης Σκουλής , κάνοντας την απίθανη διαδρομή των 520 χιλιομέτρων (Αθήνα- Σπάρτη-Αθήνα-Μαραθώνας) και προφανώς συντρίβοντας τα ρεκόρ του Γιάννη Κούρου στο «Σπάρταθλον» - που ήταν Αθήνα – Σπάρτη χωρίς επιστροφή…

Τα ρεκόρ υπάρχουν για να συντρίβονται, όμως επίσης υπάρχουν για να εκπέμπουν μηνύματα όσον αφορά τις κρυμμένες δυνατότητες του ανθρώπου πέρα από τους επίδικους τομείς. Μήπως λοιπόν όλη αυτή η ενασχόληση με το Μαραθώνιο, την ιστορία και το παρόν του,, την αναβίωσή του κλπ., μήπως όλο αυτό μας δείξει την ανάγκη για μια άλλη , διαρκή, επίμονη, σκληρή, «μαραθώνια» πολιτική ; Μια πολιτική που δεν θα εξαντλείται σε «κατοστάρια»;