ΚΟΝΜΠΕΝΤΙΤ , Ο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΝΑΚΙ *

Παρακολούθησα το έργο του και τις «εξωτερικεύσεις» του στο ευρύτερο κοινό τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 1999. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως η πορεία του ήταν πορεία ενός υποτελούς στο πλέγμα των σχέσεων της Νέας Τάξης.

Το 1999 επικροτούσε τους βομβαρδισμούς εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και επι πλέον αξίωνε χερσαίες επιχειρήσεις , προκαλώντας θύελλα αρνητικών σχολίων εναντίον του.Του είχαν πει τότε πολλά , πολύ χειρότερα από το χαρακτηρισμό του «θρασύδειλου αμερικανοκίνητου μπράβου» - με τον οποίο τον είχε στολίσει ο υποφαινόμενος σε μια μικρή εφημερίδα όπως η «Εποχή» (25.4.1999)

Το 2001, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, σε μια συνέντευξη προς την Ελένη Κοχαϊμίδου είπε κάτι που ηχούσε περισσότερο σαν διαφημιστικό σποτ παρά σαν πολιτική πρόταση - ότι δηλαδή «η Ευρώπη θα’θελε να ρίξει.....κοινωνικούς λειτουργούς για να αφοπλίσει τον Μπιν Λάντεν και για να προσηλυτίσει τους Ταλιμπάν»,και ότι «αυτή ήταν η διαφορά της από τις ΗΠΑ»....Το προσπέρασα σαν ένα ρηχό συμβολισμό σε μια συγκυρία όπου μόνο οι κυριολεξίες είχαν αξία, αλλά τα πράγματα δεν έμειναν εκεί. .. Στη συνέχεια έκανε αισθητή τη πολιτική παρουσία του σ’ εμάς τους Έλληνες , όταν στις αρχές του 2003 εκφώνησε σε μια συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου έναν ασυνάρτητο χείμαρρο φιλοφρονήσεων (με αρχαιολογικά στοιχεία....) προς την νέα Ελληνική Προεδρία της Ε.Ε. Είπα τότε κι εγώ - κοντά σε άλλους - ότι η υψηλή πολιτική δεν αποκλείει τους κυρίους Τσανς** …..

Η κρίση του 2003 με τη γκαγκστερική στάση των ΗΠΑ και των Αμερικανοκίνητων τραμπούκων έναντι του Ιράκ, έδωσε στον Κον Μπεντίτ την ευκαιρία να «ρεφάρει» από την απίθανη «πολιτική χασούρα» του 99. Όμως ο άνθρωπός μας, αν και φάνηκε να συντονίζεται με την αντιπολεμική στάση των Πρασίνων, δεν έπαψε να εκτοξεύει εντυπωσιακές ανοησίες προς κατανάλωση του ευρύτερου κοινού. Η τελευταία από αυτές εκφωνήθηκε στην Ουάσιγκτον, όπου προσκλήθηκε για να παραστεί σε συνομιλίες με τον «ιέρακα» Ρίτσαρντ Πέρλ. Εκεί ο κύριος Κον Μπεντίτ , οχι μόνο σπατάλησε τον πολύτιμο χρόνο του ανταλλάσσοντας απόψεις με Αμερικανούς πολεμοκάπηλους – χρόνο που θα έπρεπε να παραχωρήσει αφειδώλευτα για την αποτροπή του πολέμου,όπως ακριβώς και οι πράσινοι συνάδελφοί του στο Ευρωκοινοβούλιο, που πήγαν χωρίς αυτόν στην Βαγδάτη : Επί πλέον όταν ρωτήθηκε για το τι θα έλεγε στον Πρόεδρο Μπους για να τον μεταπείσει από το σχέδιο εισβολής στο Ιράκ, απάντησε (ΝΕΑ 6.3.2003) : «Μου θυμίζετε τα νιάτα μου, το 1968.Θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο, αλλά μου θυμίζετε τους φίλους μου, που συμπεριφέρονταν όπως οι Μπολσεβίκοι, σίγουροι ότι κατέχουν την αλήθεια»!!

Αυτή η τερατολογία , που επιεικώς και μόνο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πολιτικό Αλτζχάϊμερ πρώτου μεγέθους, υποτιμούσε κάθε έννοια νιότης και κάθε έννοια «θέλησης για την αλλαγή του κόσμου». Αν είναι δυνατόν ο μικρονοϊκός Μπους, ο υποχείριος των εταιρειών πετρελαίου, που υπέγραψε δεκάδες εκτελέσεις ως κυβερνήτης του Τέξας και κέρδισε τις εκλογές με δικαστικό πραξικόπημα, να θυμίζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα νιάτα του Κον Μπεντίτ το 68 ! Αν είναι δυνατόν να συγκρίνεται η θέληση του Μπους να αλλάξει το κόσμο- που είναι σαφώς θέληση αλλαγής προς το χειρότερο, δηλαδή προς την κατεύθυνση της Αμερικανικής πανκυριαρχίας- να συγκρίνεται με τη θέληση των αγωνιστών του Μάη ! Αν είναι δυνατόν να συγκρίνεται η βεβαιότητα των Μπολσεβίκων ως προς τις ιδέες τους με την βεβαιότητα ενός πολεμοχαρούς τυράννου: Η πρώτη έβγαινε από μια -έστω στρεβλή - θεωρητική εμβάθυνση στη σοσιαλιστική κουλτούρα ενός και παραπάνω αιώνα, η δεύτερη ήταν αποτέλεσμα ιδιοτελούς ιδεοληψίας.....

ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΙΘΑΝΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ
Στη συνέχεια ήλθε η περίπτωση του Σχεδίου Ανάν και η έντονη ζύμωση των αρχών του 2004. Ήταν η περίπτωση μιας απίθανης συστράτευσης νεοταξιτών, παραδοσιακών αποικιοκρατών, Τούρκων «εισοδιστών» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Αριστερών της συμφοράς και Πρασίνων της κακιάς ώρας. Μια περίπτωση απίστευτης παραβίασης των δομικών αρχών του σύγχρονου νομικού πολιτισμού. Εδώ ο Κον Μπεντίτ, συμπρόεδρος των πρασίνων της Ευρώπης, δεν άφησε ευκαιρία για ευκαιρία από το να μην ασκήσει πιέσεις σε βάρος των Ελληνοκυπρίων και των Πρασίνων της Κύπρου. Μάλιστα στις 21 και 22 Απριλίου 2004, εναλλάξ με απειλητικό και «φιλικό» τρόπο, άλλοτε ζητώντας την άρση των Ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά του Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους και άλλοτε μοστράροντας το «δώστε στην ειρήνη μια ευκαιρία», έστειλε μαζί με τη συμπρόεδρο Μόνικα Φρασόνι μια «απανταχούσα» στην Κύπρο και στην Ευρώπη, ζητώντας την υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν.

Τον επόμενο χρόνο επακολούθησε παρέμβαση του ίδιου με καταγγελία της Ελλάδας ως «ταραχοποιού χώρας» (“Trouble making country”) στην υπόθεση με τα Σκόπια , η οποία, για να πούμε την αλήθεια, απαντήθηκε δεόντως από τον Τρεμόπουλο***. Το 2008 ο Koν Μπεντίτ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υπόθεση του ιρλανδικού δημοψηφίσματος, συμμετέχοντας σε όλο τον μηχανισμό των πιέσεων για την υπερψήφιση της Συνθήκης της Λισαβώνας. Ιδού τι ομολογούσε σε συνέντευξή του στη γαλλική «Μοντ» στις 8.6.2008, σε μια φάση μάλιστα που διαφαινόταν η αρνητική έκβαση του ιρλανδικού δημοψηφίσματος :
«ορισμένοι θεώρησαν ‘πονηρό’ να συντάξουν μια όσο το δυνατό πιο ακατανόητη συνθήκη, χωρίς να σκεφτούν πως θα μπορούσαν να πέσουν οι ίδιοι στο λάκκο που έσκαψαν»... Με άλλα λόγια, ο κ. συμπρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ευρωπαίων Πρασίνων αποκάλυπτε τη προσπάθεια «σνομπαρίσματος» των ευρωπαϊκών λαών από κάποιους αναιδείς γραφειοκράτες, με τη χρησιμοποίηση ψευδο-βαθυστόχαστων όρων, χωρίς ο ίδιος να έχει να πει ο,τιδήποτε !

Οι προσπάθειες του Κον Μπεντίτ για την υπονόμευση της ιρλανδικής ετυμηγορίας συνεχίστηκαν, προσέλαβαν άκρως συκοφαντική χροιά με την καταγγελία ότι δήθεν η ΣΙΑ βρίσκεται πίσω από το ιρλανδικό ΟΧΙ, κι εν τέλει ευοδώθηκαν την επόμενη χρονιά καθώς η χώρα οδηγήθηκε σε νέο δημοψήφισμα ! Στο οποίο δημοψήφισμα χρησιμοποιήθηκαν θεμιτά και αθέμιτα μέσα , για να μεταπεισθεί το εκλογικό σώμα......

ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΕΥΡΩΠΗΣ Α.Ε
Την τελευταία περίοδο το όνομα του Κον Μπεντίτ συνδέθηκε με μια πρόταση οργανωτικής μεταρρύθμισης του Πράσινου κινήματος και με τη δημιουργία ενός νέου «πολιτικού συνεταιρισμού» στη θέση των συμβατικών κομματικών δομών...(δες http://www.ppol.gr/ ) . Η πρόταση αυτή εμπεριείχε στοιχεία για την έλξη και απορρόφηση διαφόρων «χύμα» δυνάμεων της Αριστεράς, όμως κάθε άλλο παρά διατύπωνε μια ευθεία ιδεολογική κριτική για την πολιτική μεταστροφή των όποιων δυνάμεων βρίσκονταν έξω από την περίμετρο του πράσινου κινήματος. Με την χρόνια ρηχότητα και ελαφρότητα που τον διακρίνει, ο Κον Μπεντίτ προσπερνούσε το άξιο κάθε συζήτησης και κριτικής «κομματικό μοντέλο» : Αυτό που δημιουργεί δομές «κομματικού πατριωτισμού» με στόχο την χειραγώγηση του κοινωνικού σώματος, που αποθεώνει την ημετεροκρατία, σχετικοποιεί την αλήθεια και ευνοεί μορφές «πολιτικής εφόδου» για την κατάληψη της εξουσίας ...

Σύμφωνα με την πρόταση του Κον Μπεντίτ, όλοι οι «χύμα» διαβουλευόμενοι και μη απαρτίζοντες μια συγκεκριμένη «οργανική δομή», θα ψηφίσουν μια ημέρα των ημερών για ένα «αυτόνομο οικολογικό πολιτικό υποκείμενο», αφού προηγουμένως ενταχθούν σε ομίλους υπό τον τίτλο «Ευρώπη –Οικολογία 22 Μάρτη»...Η πρόταση αυτή φαίνεται ελαφρώς ακατανόητη στους αποστασιοποιημένους από το πράσινο κίνημα, όμως είναι κατανοητή σε όσους γνωρίζουν τη διάρθρωση του πολιτικού προσωπικού των πρασίνων : Το οποίο χαρακτηρίζεται από μικρές ομάδες εκλεγμένων και πολυπροβεβλημένων ηγετικών στελεχών, από μια εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα «μεσαίων» στελεχών καί από μια ευρεία βάση «light συμμετεχόντων» στα κομματικά δρώμενα – οικολόγων της ανακύκλωσης,των εκλογικών αναμετρήσεων, της κατανάλωσης βιολογικών προϊόντων κλπ.. Με δεδομένη αυτή την κατάσταση, ο Κον Μπεντίτ δεν νεωτερίζει αλλά απλώς υιοθετεί το μοντέλο κάποιων περιβαλλοντικών οργανώσεων, που συγκροτούν έναν βασικό διοικητικό μηχανισμό περιστοιχιζόμενο από «συνδρομητές», «εθελοντές», «υποστηρικτές» κλπ. Και με αυτό το τρόπο ωθεί το πράσινο κίνημα σε μια δομή «οιονεί» εταιρείας, που είναι κάθε άλλο παρά δημοκρατική .

Τελευταίο, αλλά σημειολογικά σημαντικό : Αυτό το «Οικολογία 22 Μάρτη» θυμίζει την αυταρέσκεια ορισμένων ανατρεπτικών γκρουπούσκουλων του παρελθόντος, που διατυμπάνιζαν τον ιστορικό χαρακτήρα της ημερομηνίας στην οποία κατέληγαν σε μια απόφαση ή διακήρυξη.Όσον αφορά τον τίτλο του νέου βιβλίου του («Τι να κάνουμε;»),που παραπέμπει στον Λένιν όσο και ο τίτλος του νεανικού πονήματός του «Ο Αριστερισμός, φάρμακο στη γεροντική ασθένεια του Κομμουνισμού»(Εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη») ****, σαφώς δηλώνει κάποιον απωθημένο έρωτά του. Κι ακόμη, σαν τίτλος, δηλώνει το τεράστιο έλλειμμα αυτογνωσίας που τον διακατέχει....

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ



* Σχετικό με τον τίτλο του Σαιξπηρικού έργου σε ελληνική απόδοση : «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι»
** «Να είσαι εκεί κύριε Τσανς» :Κινηματογραφικό έργο με πρωταγωνιστή τον Πήτερ Σέλλερς και θέμα ένα απλοϊκό άτομο, που κατά λάθος διεισδύει στον κόσμο της υψηλής πολιτικής....
*** Πρόκειται για αστείο, φυσικά...
**** Το βιβλίο του Λένιν είχε τίτλο : «Ο Αριστερισμός, νεανική αρρώστεια του κομμουνισμού»