ΚΑΤΟΠΙΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ .....

ΝΕΑ, 6 Απριλίου 2010 : ΒΑΡΥΣ ΦΟΡΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ : 3 νεκροί και 10 τραυματίες από εκρήξεις βεγγαλικών

Σε κεντρική πλατεία του Ναυπλίου στέκομαι για να παρακολουθήσω τη Λειτουργία της Ανάστασης। Πλησιάζει η ώρα 12, οι κροτίδες αυξάνονται γεωμετρικά, ο χώρος όλο και περισσότερο προσομοιώνει πεδίο βολής, οι καπνοί φουντώνουν, μερικές από τις κροτίδες είναι πιο ηχηρές και από βόμβες. Οι παπάδες που εμφανίζονται στην εξέδρα της τελετής φαίνεται ότι πάνε να πουν κάτι ή λένε κάτι, όμως αυτό κάθε άλλο παρά ακούγεται. Και τελικά αποχωρούν, αφήνοντάς με σε κατάσταση απορίας : Αποτελεί αυτό δήλωση διαμαρτυρίας, ή μήπως οι άνθρωποί μας πρόλαβαν να πουν το «Χριστός ανέστη» στα γρήγορα , για να διαφύγουν άρον άρον στη συνέχεια;

Μερικά από τα θρησκευτικά έθιμα – ή μάλλον έθιμα που σχετίζονται με τις συνήθειες των θρησκευόμενων – προκαλούν την απέχθεια οποιουδήποτε ανθρώπου με στοιχειώδη πολιτισμό.Οι Μωαμεθανοί που αυτομαστιγώνονται ή οι Χριστιανοί της Λατινικής Αμερικής και των Φιλιππίνων (;) που «σταυρώνονται», αποτελούν οπωσδήποτε θέματα μιας ψυχαναλυτικής επισκόπησης - για τη διάγνωση των πιθανών σχέσεων μεταξύ του ορατού μαζοχισμού και κάποιου αδιόρατου και αδήλωτου σαδισμού. Όμως οι παρ’ ημίν αναστάσιμοι σαματάδες, εκτός από προσωπικές έχουν και «περιβαλλοντικές» επιπτώσεις ! Κι ακόμη θέτουν το ερώτημα : Πως είναι δυνατόν αυτοί οι σαματάδες να είναι συμβατοί με την ευσέβεια, την κατάνυξη, την πραότητα και τους «χαμηλούς τόνους», που γενικώς διακηρύσσει η χριστιανική θρησκεία;
Τα έθιμα είναι οπωσδήποτε στοιχεία της ελληνικής μας ταυτότητας, όμως τίποτε δεν είναι υπεράνω κριτικής।Γι αυτό και μπορούμε να αξιώνουμε την έξωσή τους από τις συλλογικές πρακτικές, όπως ακριβώς μπορούμε να αξιώνουμε την λελογισμένη «αναβίωση» κάποιων άλλων εθίμων – σε σχέση με αυτήν που κατά καιρούς μας λανσάρεται .Γενικώς, οι αναβιώσεις εθίμων δεν μπορούν να υπηρετούν το τουριστικό θεαθήναι. Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιες ψευτοαναβιώσεις υπονομεύουν τις τοπικές κοινωνίες και θρυμματίζουν τα στοιχεία της μεταξύ τους συνοχής. Ο «τουριστολόγος» - πανεπιστημιακός Πάρις Τσάρτας εκθέτει μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση τουριστικοποίησης και αποδυνάμωσης εθίμου, αναφερόμενος στη Φουεντεράμπια της Βασκικής Ισπανίας ......

Στον ουρανό του Ναυπλίου, μια ώρα μετά τη Λειτουργία της Ανάστασης, εμφανίζεται ένα φωτεινό αντικείμενο, που δεν είναι άστρο ή αεροπλάνο.Το περιεργαζόμαστε κάποιοι, παρακολουθούμε την ελαφρά βορειοανατολική του κίνηση, την καθ’ύψος άνοδό του.Δεν μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο, δεν μοιάζει με κάτι γνωστό....Την άλλη ημέρα στο Λεωνίδιο ,η απορία μας λύνεται : Το φωτεινό αντικείμενο είναι αερόστατο.Που ακολουθεί ένα άλλο πασχαλιάτικο έθιμο, αυτή τη φορά πολιτισμένο, ήπιο, φιλικό με την κοινωνία, με χαρακτηριστική ανάταση προς τον ουρανό.Το αερόστατο που είδαμε ήταν ένα από τα πολλά πολύχρωμα αερόστατα, που ανυψώνονται με έναν ευφυή μηχανισμό από τους κατοίκους της πόλης! Όσον αφορά την πόλη του Λεωνιδίου, αυτή είναι απερίγραπτα πεντακάθαρη , τόσο ώστε μου εγείρει σύνδρομο αποσυμπίεσης : Ως Κυψελιώτης, αισθάνομαι αδύναμος στο να εκτεθώ σε τόσο μεγάλη δόση νοικοκυρωσύνης, «α-βανδαλισμού», «αθικτο-πινακίδων»। Σχεδόν ζαλίζομαι....

Και να’ ταν μόνο αυτό.... Μεσημεριάτικα το Πάσχα ακούμε δημοτική μουσική να έρχεται από τον περίγυρο του Δημαρχείου και προστρέχουμε.Ο Δήμαρχος είναι μπροστά από ένα μπουφέ, χαιρετάει δια χειραψίας τους πάντες και προσφέρει κοψίδια και κρασί.Μήπως είναι πρόωρη προεκλογική καμπάνια; Όχι βέβαια : Ο άνθρωπος εκλέγεται επί 28 συναπτά έτη , δεν έχει χρείαν εφέ και άλλων κόλπων...

Όπως δηλαδή έχουν διάφοροι υστερόβουλοι της περιόδου που διανύουμε.....Λόγου χάρη ένας μεγαλοπαράγων της αγοράς, μεγαλοεισαγωγέας προφανώς, που πρόσφατα έκανε την πιο μαυραγορίτικη δήλωση όλων των εποχών σε καθημερινή εφημερίδα : «Τα ξένα κρέατα είναι όχι μόνο φτηνότερα αλλά και καλύτερα των ελληνικών», είπε ο κύριος... Τι ασχετοσύνη, τι υποτίμηση της συλλογικής νοημοσύνης, της απλής ιδέας ότι τέτοιες γενικές συγκρίσεις δεν είναι εφικτές και μάλιστα "καθαρές" - τουλάχιστον στη συγκεκριμένη συγκυρία.....
ΥΓ
Η φωτογραφία είναι του Κώστα Στοφόρου.