ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ.....

Μόνο με το χρόνο κατακτιέται ο χρόνος
Τόμας Στερν Έλιοτ

«Ο χρόνος είναι η πρώτη ανάγκη του ανθρώπου» : Έτσι επιγράφουν ένα κεφάλαιο του έργου τους για τις διακοπές, οι Φοσέ και Λορενζί : .Με πρώτιστο μέλημα να δείξουν ότι χρόνος από χρόνο διαφέρει, ότι το ανθρώπινο όν έχει ανάγκη από ελεύθερο, μη εργασιοκεντρικό, μη καταναγκαστικό, μη «καταναλω-κεντρικό» χρόνο.
Στη νέα τάξη πραγμάτων που εγκαινίασε η νεοφιλεύθερη έφοδος , η μετανάστευση επενδύσεων και «μαύρης εργασίας», ακολουθεί η συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου. O χρόνος αυτός υποβαθμίζεται , γίνεται δορυφόρος του χρόνου εργασίας , χάνει κάθε εγγενές νόημα. Και παραπέρα η υπερεργασία, ο οικονομισμός, ο ανταγωνισμός όλων εναντίον όλων,η ανασφάλεια, υποσκάπτουν τη βάση πάνω στην οποία πατάει η ποιότητα ζωής και ο ορθός λόγος.
Ελλείψει χρόνου, δεν μπορεί να κατακτηθεί η «άλλη» αντίληψη και αίσθηση για το χρόνο !
Όμως ο αγώνας συνεχίζεται.Μακριά από κάθε χαζοχαρούμενη αισιοδοξία και από συμβατικά ευχολόγια, μπορούμε να επιστρατεύουμε παλιά διδάγματα. . Λόγου χάρη αυτό που παρείχε ο αναγενησιακός συγγραφέας Μονταίνιος, γράφοντας στα βαθιά γεράματά του σε μια κυρία : «....αυτή την ώρα , που βλέπω τη δική μου ζωή τόσο σύντομη σε χρόνο, θέλω να τη μεγαλώσω σε βάρος. Θέλω να σταματήσω τη γρηγοράδα της φυγής της με τη γρηγοράδα της δραστηριότητάς μου, και με την ένταση της χρήσης να συμψηφίσω τη βιασύνη με την οποία κυλάει»...
Να τρέχουμε λοιπόν, μέσα σε συνθήκες στενότητας χρόνου - λόγω οικονομικών συνθηκών ή ηλικίας... Αλλά και μέσα σε αυτό το τρεχαλητό, δεν είναι άτοπο το να διεκδικούμε τη σταθερότητα και το «μαρμάρωμα» ορισμένων καταστάσεων, στη φύση, στο τοπίο,στην αρχιτεκτονική, στον πολιτισμό. Να λέμε φερ’ ειπείν κάτι παραπλήσιο με αυτό που έλεγε ο Φερναντ Μπρωντέλ για τη Βενετία :«Να μην αλλάξει, να μην κινηθεί, να μείνει η Ωραία Κοιμωμένη του Δάσους». .