Προς το Ραδιοφωνικό Σταθμό «105.5, Στο Κόκκινο»
Το γεγονός:
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου, προς το μεσημέρι. Στην εκπομπή «Δυο γάιδαροι μαλώνανε...», των Γιάννη Ανδρουλιδάκη και Βαγγέλη Καραγιώργου στο σταθμό σας. Την ώρα αυτή, ο πρώτος εκ των δύο, που δεν βρίσκεται στο στούντιο, τηλεφωνεί από την περιοχή των Εξαρχείων και αναφέρει στον δεύτερο (Βαγγέλη Καραγιώργο) που κάνει την εκπομπή μόνος του, ότι μόλις λίγο πριν έγινε επίθεση κάποιων κουκουλοφόρων σε μια ομάδα αστυνομικών στη συμβολή των οδών Ανδρέου Μεταξά και Θεμιστοκλέους και ότι υπάρχουν αίματα στο δρόμο. Ο δεύτερος εκ των δύο (Βαγγέλης Καραγιώργος) ρωτά αν τα αίματα προέρχονται «από άνθρωπο ή αστυνομικό»! Για την ώρα δεν διευκρινίζεται η προέλευση του αίματος. Μεσολαβεί ένα τραγούδι και στη συνέχεια κάποιος ακροατής στέλνει μήνυμα διαμαρτυρόμενος για το «αστυνομικός ή άνθρωπος». Ο δεύτερος εκ των δύο (Βαγγέλης Καραγιώργος, δημοσιογράφος που εργάζεται και στην Ελευθεροτυπία), διευκρινίζει ότι το είπε πάνω στη βιασύνη του, αλλά δεν το παίρνει πίσω, ούτε ζητάει συγνώμη, γιατί πιστεύει ότι ο διαχωρισμός αυτός υφίσταται!!!
Ο βαρύς αυτός τραυματισμός επιβεβαιώνεται από το ρεπορτάζ και συμβαίνει λίγο πριν από τις εκδηλώσεις μνήμης για τον Α. Γρηγορόπουλο, κάτι με το οποίο ασχολείται η εκπομπή και ο σταθμός, δημιουργώντας ένα κλίμα πριν από αυτές.
Η άποψή μας
Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τον ασύλληπτο αυτό ισχυρισμό και αυτόν το διαχωρισμό.
Αδυνατούμε να βρούμε τη διαφορά ανάμεσα στο αίμα των «ανθρώπων» και στο αίμα των «αστυνομικών».
Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι οι πολιτικά παιδαριώδεις αυτές απόψεις, επενδυμένες με το μανδύα του αδιάλλακτου τάχαμ επαναστατισμού, μπορούν να περνούν απαρατήρητες από έναν αριστερό ραδιοφωνικό σταθμό.
Αδυνατούμε να αποδεχτούμε ότι η σημερινή δημοκρατική, ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά, «χωρά» απόψεις που τους μόνους χαρακτηρισμούς που μπορούμε να τις δώσουμε είναι, ρατσιστικές, αυταρχικές, αντιδραστικές, στον αντίποδα του ανθρωπισμού της αριστεράς.
Αδυνατούμε να συμφιλιωθούμε με έναν αφελή, απαρχαιωμένο, πρωτόγονο, ψευτοαριστερό «τσαμπουκά».
Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι η ανανεωτική αριστερά θα έφτανε να έχει την ανάγκη στήριξης σε απόψεις προερχόμενες από τις χειρότερες ιδεοληψίες ενός ανεπίστρεπτου παρελθόντος.
Απόψεις σαν και αυτές αμαυρώνουν το ανθρωπιστικό περιεχόμενο και τις αξίες της αριστεράς, δικαιολογούν και επιβραβεύουν τη βία και την τρομοκρατία και σπρώχνουν την ανανεωτική αριστερά στην αγκαλιά ενός παρηκμασμένου εξτρεμισμού, που φορά την «κουκούλα» της επανάστασης.
Η ανοχή, το φλερτ και η σύμπραξη με απόψεις σαν και αυτές, μας προσβάλει ως αριστερούς.
(Η «καθυστερημένη» μας αντίδραση, οφείλεται στην πρόθεσή μας να την αποσυνδέσουμε από τις εκδηλώσεις μνήμης για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο)
Δάλκος Χρίστος
Ζεβελάκης Γιώργος
Καλογεροπουλος Άγγελος
Κανελλόπουλος Δημήτρης
Κανελλοπούλου Βάσω
Καούνης Γιάννης
Καραγεωργίου Τασούλα
Κόντου Τούλα
Κουρουζίδης Σάκης
Μαυρουδής Κώστας
Ξανθόπουλος Λευτέρης
Πατίλης Γιάννης
Ρουμελιωτάκης Χρίστος
Ρούσσης Ανδρέας
Και μια άλλη, «άσχετη» άποψη .....
Στον 20ο αιώνα, η Αριστερά δοκίμασε δύο διαδρομές. Η Λενινιστική διαδρομή, ως διαδικασία σχηματισμού επαναστατικών ταγμάτων εφόδου και συντριβής του αστικού κράτους, κατέληξε σε κρατικούς σχηματισμούς «ροβεσπιερικούς», απίστευτα τυραννικούς . Η άλλη διαδρομή, που συνδέθηκε με τον ηγέτη της Δεύτερης Διεθνούς Καρλ Κάουτσκυ, ως διαδικασία «κατάληψης» και χρήσης του αστικού κράτους για «σοσιαλιστικούς σκοπούς», κατέληξε επίσης σε αποτυχία . Και στις δύο περιπτώσεις τα μέσα επιβλήθηκαν στο σκοπό
.
Σήμερα, με όλη την πείρα των επαναστάσεων που αυτοκτόνησαν ή των ρεφορμισμών που «κατάφεραν» να εμβολιάσουν τη κοινωνία με αντισοσιαλιστικές στάσεις ζωής, η εναλλακτική διαδρομή είναι αυτή που μπορεί να δώσει διέξοδο. Είναι αυτή που βγήκε αποσπασματικά «μια φορά κι έναν καιρό» από τα στόματα των Οικολόγων Εναλλακτικών, ως διαδρομή που συνθέτει τα μέσα με τους σκοπούς, που πραγματώνει εδώ και τώρα την επιθυμητή κοινωνία, που εισάγει - σε όποια εφικτή δόση - την δημοκρατία και την αυτοδιαχείριση στον κόσμο του αυταρχισμού και της ετεροδιαχείρισης. Μια τέτοια διαδρομή συνεπάγεται και μια άλλη στάση απέναντι στο «υπαρκτό κράτος» - που δεν σημαίνει συμβιβασμό, προσεταιρισμό, κατάληψη, χρήση , αλλά ούτε και έφοδο με στόχο τη διάλυση και τη συντριβή,
Το πρόβλημα όμως είναι ότι η σημερινή Αριστερά, στη μεγάλη της πλειοψηφία, δεν χαμπαριάζει από τέτοια. Δεν κατανοεί ή δεν θέλει να κατανοήσει την ιστορία της, και γι αυτό καταδικάζεται να την επαναλαμβάνει. Καταδικάζεται να «σκουριάζει» με τις ίδιες ιδέες και ταυτόχρονα να εκτρέφει «αβανγκαρντίστικα» συμπλεγματα (συμπλέγματα φωτεινής πρωτοπορίας...), υποθάλποντας έναν επαναστατικό βολονταρισμό με την ψυχοπολιτική συμπεριφορά ταγμάτων εφόδου, αρνούμενη τον πολιτικό πολιτισμό , τις δημοκρατικές διαδικασίες, ακόμη και τον στοιχειώδη ανθρωπισμό - όπως στην παραπάνω περίπτωση.....
Γιάννης Σχίζας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου